De Hogeschool Utrecht heeft vele speerpunten en ‘Leven Lang Leren’ is een belangrijke. Ik kwam in aanraking met het motto toen ik pas geleden praatte met Anton Franken, lid van het college van bestuur van de HU. Het gesprek ging over de nieuwe strategie, Koers 2020 genaamd. Beleidstermen als ‘binding’ en ‘sociaal vangnet’ deden me duizelen, maar gelukkig kwam op een gegeven moment het allitererende hoogstandje ‘leven lang leren’ voorbij.
Sinds een paar jaar vindt de HU het ontzettend belangrijk dat iedereen de kans krijgt om permanent te blijven leren. Want zodra de school jongens en meisjes van begin twintig de arbeidsmarkt opstuurt, is het nog niet gedaan met hun intellectuele ontwikkeling. Ook ‘werkende professionals’ moeten constant worden bijgespijkerd en onze hogeschool wil daarin een belangrijke rol spelen.
Een studie doen als je in de veertig bent, dat vind ik zo gek nog niet. Je hebt er zo’n twintig jaar opzitten als werkende, je moet nog ruim twintig jaar en je ziet jezelf niet je hele leven lang hetzelfde werk doen. Ik ken zulke gevallen. Zo wil mijn logopediste over een paar jaar aan de slag als lerares Nederlands. Nu volgt ze daarvoor een deeltijdstudie. Dat vind ik een mooi voorbeeld van omscholing. En ook een cursus doen binnen je eigen vakgebied is een slimme keuze. Bepaalde kennis veroudert immers snel.
Maar een leven lang leren, van je 17e tot je 67e? Ik ben benieuwd hoe dat zou zijn. Sterker nog, ik neig ernaar om het gewoon te doen. Ik denk dat ik volgend jaar start met de bachelor Creatieve therapie en dat ik daarna de basiscursus Veilig werken met springstoffen ga doen. De post-bachelorstudie Innovatief vrijwilligersmanagement kan er dan ook nog wel bij. Suggesties voor andere toffe studies zijn welkom, ik heb toch alle tijd. Het ideaal ‘nooit meer werken’ is binnen handbereik.
Deze column verscheen eerder op Trajectum, het blad van de Hogeschool Utrecht. Niels twittert ook, dat doet hij hier.
