De aanslagen in Brussel vervelen mij. De moordpartij roept niets van de strijdlust en woede op die mij beving na Hebdo, er is geen verdriet en fel oplaaiende levenslust zoals na Bataclan. Ook de na een aanslag gebruikelijke nieuwshonger wilde mij maar niet in zijn greep krijgen; de verveling was sterker dan mijn interesse en overwon zelfs de beroepsdeformatie die mij steevast de klok rond aan een beeldscherm gekluisterd houdt.
De daad zelf, de aftermath, de binnendruppelende informatie, de moraalridders, altijd meteen de moraalridders die uit hun holen kruipen, de moslims die de slachtofferrol kapen zoals hun geloofsgenootjes de vliegtuigen op 9/11: been there, done that. Het, wederom, gelijk krijgen in alles wat ik al jaren beweer, leidde niet tot de gewoonlijke en zeker ook ietwat narcistische drang om zulks nadrukkelijk te claimen. Veel verder dan wat baldadig twitteren kwam ik niet.
Want ja, natuurlijk zijn we in oorlog met de islam en niet met ‘radicalen die de religie van de vrede kapen’. Die knapen noemen zich moslim en alles wat ze doen is theologisch prima te onderbouwen met koran en hadith. En ja, natuurlijk zijn er in de grote steden van Europa islamitische haatbroeinesten, dusdanig ingevreten in de samenleving dat voor het leven van de patiënt gevreesd moet worden. En zeker, dat is niet alleen de schuld van de moslims, die gebruiken gewoon de speelruimte die ze krijgen, maar ook van de bestuurlijke, culturele en maatschappelijke elites die om redenen van gewetenloosheid en gebrek aan morele hygiëne er heil in zagen onze cultuur, normen en waarden uit te verkopen en onze onderklasse uit te leveren aan nieuwe, onverdraagzame buren.
Duh.
Mijn eigen herhaling verveelt me.
Het viezige geleuter over saamhorigheid en ‘ons niet laten verdelen’, dat de medeschuldigen aan deze langzaam ontketenende burgeroorlog -de fatsoenlijke elites en de moslimclubjes- altoos zalvend prediken, is alweer begonnen. Kregelig maar ongeïnteresseerd lees ik over Marsen tegen de Angst, over Menselijke Dammen tegen Terreur, over zwart-geel-rode verlichting van gebouwen, oh en is die slijmerd met zijn piano al gesignaleerd om Imagine te spelen, het lied dat wenst dat er ‘no countries’ zijn, in tijden dat natiestaten als concept onder vuur liggen?
Nog deze week zullen zielige moslims die door Wilders-in-de-kaart-spelende xenofoben in het verdomhoekje worden gezet, de ware slachtoffers blijken en niet de doden en zwaargewonden van de aanslagen. Verder is iedere vorm van zelfverdediging, van grenzen sluiten tot moskees afluisteren, natuurlijk fascisme.
Misschien omdat het alweer aanslag nummertje zoveel is, maar het is mij allemaal GroundzeroHog Day inmiddels. Misschien moeten ze eens een kerncentrale opblazen of een kinderdagverblijf, dat levert vast een fris schokeffect op. Want deze bijna protocollair uitgevoerde mallemolen van actie en reactie, bo-ring. Entertain mij, booslims. Schud de boel eens op zodat het nóg moeilijker wordt voor moslims en hun appeasers om zich onder de plicht tot keihard optreden uit te wezelen. Make a fucking effort, hoe eerder de boel compleet doorescaleert, hoe beter. Dan vechten we het uit, zien we wie er wint en kunnen we allemaal, nouja, de overlevenden dan, weer door met ons leven.
“WTF. Zit jij nou om enorme aanslagen en burgeroorlog te vragen, Nanninga?” Ja. Mag niet he? Is kwetsend en niet saamhorig he? Zo iets houdt geen rekening met De Toon. En bovendien speelt het ISIS, Wilders, Arnon Grunberg en de pizzaboer van Abdeslam in de kaart. Maar hee! het is in ieder geval niet saai, en het geeft demense de kans om zich woedend te maken over iets heel veiligs. Gratis deugen, wie wil dat niet? Hier, neem alvast een screenshot van de gewraakte passage, zonder context, om te delen op twitter met verontwaardigd commentaar!
For the record, liever had ik uiteraard dat kerncentrales, peuterklasjes maar ook vliegvelden en metrostations verschoond bleven van lieden die uit naam van een onverdraagzame doodscultus dingen komen opblazen. Maar ik weet gewoon bij Hitch niet meer wat er nog moet gebeuren willen we eindelijk inzien in welke oorlog we verzeild zijn geraakt. En als het realisme, de daadkracht en het besef dat alles op het spel staat, maar niet wil doordringen tot het gros van de beleidsmakers, mediamensen, politici, religieuze en maatschappelijke belangengroepen en opiniemakers, wat zou ik me dan nog druk maken om zo’n aanslag.
Het is blijkbaar nog niet erg genoeg.
