De scherp aan het WK begonnen Johan Derksen vertelde afgelopen week in VI dat heel Nederland die Oranje reclamejongen van Heineken een beetje een paardenlul vindt. De niet ongezellige brombeer was via drie mails gewaarschuwd om de VI-sponsor niet af te zeiken, maar kon zich weer eens niet inhouden natuurlijk.
Het probleem is dat die jongen natuurlijk volkomen verkeerd gecast is. Voetbalmensen geloven zo’n vrolijke flierefluiter, met alleen positieve verhalen over kippenvel bij een volkslied en onderonsjes met mannen in Bavariajurkjes, gewoon niet. Heineken had een echt mens moeten nemen, eentje met wie van alles mis is, zoals met ons allemaal. Ik ken nog wel een goede, laten we hem Michiel noemen.
Michiel droomde van een geweldig eigen fietsverhuurbedrijf op het platteland, maar dat is niet helemaal gelukt. Het werd crisis, mensen gingen andere dingen met hun leven doen dan fietsen en hij belandde in de bijstand. Van die ellende bij het UWV werd Michiel chagrijnig en zijn vriendin zocht snel een vrolijker exemplaar uit in ‘het café voor hippe mensen’. Sinds kort gaat het weer wat beter met Michiel; hij heeft een klein baantje onder zijn niveau gevonden, huurde een antikraakwoning aan de rand van Hoofddorp en hij maakt voorzichtig een beetje toekomstplannen. Gisteren was hij even in de Ikea voor wat meubeltjes en voor het eerst sinds tijden kon hij weer genieten van dat goedkope ijsje.
Als hij ’s avonds eenzaam zijn biertjes drinkt, denkt-ie wel eens terug aan de tijd dat hij met zijn voetbalvrienden in kleedkamer 4 van de dorpsclub zat. Ze konden nog alles worden, de wereld lag aan hun voeten en ze filosofeerden voorzichtig over het knapste meisje van het dorp. Die zal wel onbereikbaar zijn. Toch? Wat zou er van die jongens geworden zijn? Misschien gaan ze morgen met zijn allen weer eens naar Nederland-Spanje kijken? Zijn handen schieten naar de toetsen op zijn veel te grote Nokia met het gebarsten scherm.
De Chief Oranje Officer maakt hele andere dingen mee. Laatst schoot hij voor het eerst in zijn leven T-shirts het publiek in met zo’n officieel T-shirtkanon. Wie had dat ooit gedacht? En hij maakte een geweldige foto van iemand met een bos nepwortelen op zijn hoofd. Daar heeft Michiel allemaal geen tijd voor; hij probeert zijn leven weer een beetje op te bouwen. Michiels eerste bijdrage aan de campagne moest een filmpje worden van een Oranje-Indiaan. Maar ja, onderweg naar die afspraak belandde hij in een vaag Amsterdams café waar het de hele dag naar oud wiet ruikt. Daar vertelde een man met een piratenlapje voor zijn oog iets over zijn derde huwelijk dat aan het mislukken was. Hoe hij in godsnaam het collegegeld van de kinderen moest betalen.
Eerlijke reclame. Dat zou toch een goed voorbeeld zijn voor al die voetballers die opeens roepen dat 5-3-2 zo’n lekker systeem is? Michiel maakt een mooi videoverslag van het moment dat hij – voor het eerst sinds tijden – weer eens naar voetbal keek met zijn oude vrienden. Zij vertellen eerlijk over hun ontslagrondes, zieke vaders en kinderen die zich nét op het VMBO kunnen reden. Eerlijk helder Heineken inderdaad.
