Wat een nieuwe politieke elite zou kunnen zijn, is een partij die een verstandig alternatief vormt voor de PVV. Zo, die stelling is geponeerd. Staat u mij toe een en ander verder toe te lichten. De PVV, hoewel voor velen Neerlands hoop in bange dagen, is geen politieke elite en zal dit ook niet worden.
De Nederlandse kiezer snakt naar een partij die de problemen rond immigratie, islam en integratie agendeert en aanpakt. Deze Triple i is het dossier waar alle gevestigde partijen niet alleen slap op opereren, maar zij zijn ook medeschuldig dat het überhaupt zo ver heeft kunnen komen. Als wij dertig, veertig jaar geleden de zogenaamde gastarbeiders hadden behandeld als gewone burgers, in plaats van als nieuwkomers waarnaar de autochtone bevolking zich maar te schikken had, zaten we nu niet opgescheept met een derde of zelfs vierde generatie slecht meedraaiende allochtonen. Mensen die vaak ouderwetser denken dan hun grootouders, zich meer verwant voelen met Gaza dan met hun naaste buren en hun achterlijke religie hoger achten dan onze grondwet.
Maar helaas, de nieuwkomers waren dankbaar voer voor de verheffings- en slachtofferindustrie die met de welhaast voltooide emancipatie van arbeiders, vrouwen en homoseksuelen knarsend tot stilstand begon te komen. De dood in de pot voor de linkse partijen. Gelukkig, een verse minderheid, laat ons toegeven, buigen en pamperen!
Over belastingen, onderwijs, zorg en sociale voorzieningen etcetera zullen politieke partijen altijd steggelen, maar het triple i-dossier had er niet hoeven zijn als onze politieke elite in de jaren zeventig en tachtig niet zo opzichtig verraad had gepleegd aan de Nederlandse burgers en principes.
Maar ja. As is verbrande turf en lieverkoekjes worden niet gebakken, zei mijn oma zaliger altijd, dus nu zitten we ermee in onze maag. En is dit het dossier bij uitstek waarin een nieuwe politieke elite zich kan en moet manifesteren. De PVV doet dit al, natuurlijk. Er zitten moedige, verstandige mensen in die partij, die een hoge persoonlijke prijs betalen door hun nek uit te steken voor standpunten die, getuige de peilingen, door honderdduizenden gedeeld worden. Maar die standpunten zijn in politiek Den Haag en in de fatsoenlijke media slechts goed voor demonisering en verkettering.
De PVV werkt niet echt mee aan het daadwerkelijk mede besturen van Nederland. Kansen om mee te besturen worden getorpedeerd met buitengewoon onverstandige en onfrisse uitspraken (‘minder minder’-gate), zij laten zich soms verleiden tot kluchtige politiek (de Zwarte Piet-wet van Bosma), zij zijn een magneet voor mafklappers en charlatans (Ridder Graus) en de partij laat niet eens leden toe. De PVV-aanhang vertoont bovendien sektarische trekjes. Ik schrijf of twitter weleens kritisch over de PVV en dat leidt steevast tot reacties met termen als ‘landverraad’ en ‘lafaard.’
Een ware politieke elite verwelkomt leden en kritiek. Een nieuwe politieke elite hoeft niet per se salonfähig te zijn, maar is ook geen olifant in de porseleinkast. Een nieuwe politieke elite profileert zich op het triple-i dossier met realisme, transparantie en de wil om de kiezer waar voor zijn stem te geven.
De kiezer die zich zorgen maakt over immigratie, islam en integratie, de kiezer die terecht woedend is om het jarenlange uithollen van onze Westerse normen en waarden, de kiezer die met lede ogen aanziet hoe hele wijken onder de voet gelopen worden door lieden die weinig meer dan tweespalt, radicalisering en afwijzing van onze manier van leven hebben bijgedragen, die kiezer verdient een nieuwe politieke elite. De PVV was de broodnodige tegenreactie op de policor nattetosti-politiek, het breekijzer voor een nieuw geluid in Den Haag, maar zij is niet de toekomst.
Wie een volwassen versie van de heilige huisjes-schoppende puber PVV weet op te tuigen, met meer diepgang en minder, minder, minder onmogelijk gedrag en onhaalbare standpunten, zal een formidabele nieuwe politieke voorhoede kunnen vormen. Want ‘elite zijn’ gaat niet alleen over gelijk hebben, veel stemmen trekken of moed tonen. Een politieke elite moet ook respect kunnen afdwingen bij de tegenstander, pragmatisch kunnen zijn maar niet opportunistisch, en vooral: durven leiden.
In de serie ‘Wie is de nieuwe politieke elite?’ gaan schrijvers, denkers, wetenschappers, publicisten, politici en opiniemakers onderzoeken of er een nieuwe politieke elite bestaat en wie dat is of zou kunnen zijn. Annabel Nanninga geeft het stokje door aan Powned-presentator Jan Roos.
