Emile Roemer had deze week zijn zevende Algemene Politieke Beschouwingen. Toen zijn moment kwam om de kamer toe te spreken beende hij naar het spreekgestoelte zoals een tweede kelner van een ouderwetse brasserie naar een tafel loopt om de bestelling op te nemen. Gezellig chique.
Maar gezellig wilde Roemer het niet maken. Hij had grootse plannen. Alles moest beter, te beginnen met de gezondheidszorg. De mensen in het land waren het spuugzat dat de eigen bijdrage in de zorg zorgde voor een tweedeling. Mensen met een kleine beurs mijden steeds vaker medische verzorging en dat is niets minder dan een schande in een rijk land als de onze, aldus een verontwaardigde Roemer.
Tot zover nog niets aan de hand. Roemer heeft echter als grote handicap dat hij na een opzwepende speech niet als een Kim Jong-un wordt toegejuicht en onder ovationeel geklap het podium kan verlaten. Nee, in onze vermaledijde democratie krijg je kritische vragen om je oren waar de honden geen brood van lusten. En daar lijkt Emile maar niet aan te wennen. Of misschien is hij de afgelopen zes Beschouwingen gewoon straal vergeten. Op de vraag waar hij de 3,5 miljard vandaan wil toveren die de afschaffing van het eigen risico kost, stotterde hij iets dat leek op ‘prietpraat’.
Zoals gezegd was dit al de zevende maal dat Roemer min of meer hetzelfde overkomt. Hij komt met een vlammend betoog over iets dat de SP per direct wil aanpakken en veranderen maar als de vraag komt om het plan financieel te onderbouwen volgt een oorverdovende stilte. Voor de liefhebbers van de running gag is het natuurlijk uitermate amusant. Maar als je de politiek serieus neemt is het toch van een absolute armoede dat een politiek leider van een inmiddels toch grote partij en zijn hele gevolg, het niet voor elkaar krijgen om nu eens te zorgen voor een financieel dichtgetimmerd verhaal.
Het is het jaarlijkse demasqué waarvan de SP maar niet kan aanvoelen dat die gaat komen.
