‘VVD’ers roepen elkaar op: wees toch integer.’ Dat is de kop van een artikel waarin verschillende VVD’ers zich uitspreken over de vele affaires rondom VVD’ers. In het hoofdredactionele commentaar legt de (linkse) Volkskrant een lijstje neer. Van Nurten Albayrak tot Ton Hooijmaijers. En van René Waas tot Sjoerd Swane. Ertussen in staat een dikke tussenkop: Er gaat te veel mis bij de VVD.
Zit er iets in de VVD-cultuur? Voorzitter Benk Korthals werpt die vraag verre van zich. En toch. Een VVD’er is een joviale figuur. Hand op de schouder. Glimlach. Biertje, bitterballetje. Betalen hoef je meestal niet. Daar doen ze niet ingewikkeld over. PvdA’ers buigen zich aan het eind van de avond altijd over het bonnetje om er een ingewikkelde verdeelsleutel op los te laten. Jij hebt drie bier. Ik neem de bitterballen voor mijn rekening. Maar die dure rode wijn moet jij betalen. Dat werk.
In die zin zijn VVD’ers veel leukere mensen. Gezellige mensen. Joviaal. Ruimdenkend. Toen Frits Huffnagel in Amsterdam fractievoorzitter was van de VVD, kreeg hij wat extra geld van zijn eigen fractie. Dat vergat hij dan weer op te geven aan de belasting. Dat is – zeker toen hij later als wethouder financiën tegen de lamp liep – niet handig, maar heeft niks met niet-integer zijn te maken. Het heeft met de losse pols te maken. De fractievoorzitter werkt harder dan de rest, was de gedachte. Dus hup, Frits, jij wat extra pegels.
Bij Hooijmaijers en Van Rey is het anders. Met name de beerput die Hooijmaijers heet, is niet mis. Wat ik van diverse mensen – die dichtbij ‘joviale Ton’ werkten – hoor, is steeds dat ze omver geblazen werden door zijn energie. Hij wist alles. Hij las alle rapporten. Hij overblufte. Je moest van goeden huize komen om de gedeputeerde van repliek te dienen.
In ruime zin kun je het de ondernemerszin van de VVD noemen. Aanpakken. Schuiven. Wheelen. Dealen. Zo gebeurt dat ook in het bedrijfsleven. Ik doe wat voor jou, jij doet wat voor mij. Bij portefeuilles als infrastructuur en ruimtelijke ordening zie je dat vaak gebeuren. Dat zijn ook altijd de portefeuilles die VVD’ers graag willen hebben.
De VVD is de grootste en blijft dat voorlopig. Maar als dit door blijft etteren, krijgen ze toch de rekening. Benieuwd dus of de VVD-top ook de cultuur binnen de partij ter sprake brengt. Als de losse pols namelijk geen manchetknoop draagt, zal er steeds meer op tafel terecht komen dat het daglicht niet kan verdragen.
Marcel Duyvestijn is gek op VVD’ers, wat ze ook doen. www.liefdevollid.nl
