Door alle gedoe vorige week over Yuri van Gelder, een topturner, dacht ik ineens terug aan mijn eigen prestaties aan de ringen. Die waren niet om over naar huis te schrijven. Maar het is lang geleden, dus nu kan het wel. Ik zat op de lagere school in Amsterdam. Haalde daar prachtige cijfers. Negens, een paar achten, zelfs een enkele tien. Alleen voor gymnastiek kwam ik niet hoger uit dan een zes. Dat was nog dik betaald. Misschien voor de moeite en mijn keurig gedrag. Ik was toen nog een braaf jongetje.
Aan het eind van het schooljaar organiseerde de meester, die ons gymnastiekles gaf, altijd het toen zogeheten ‘Apenkooi’. Alle attributen in de gymzaal werden daarbij in een zekere samenhangende opstelling geplaatst en daar gingen we. Ik vond het wel aardig, maar was ook weer blij dat het afgelopen was. Zo had je het koprollen, het klimmen aan de rekstok, het heen en weer zwaaien aan de ringen en het touwklimmen. Tot mijn eigen verbazing was ik in dat laatste onderdeel redelijk goed. Spierballen heb ik daar echter nooit van gekregen. Ze vielen in ieder geval ver in het niet in vergelijking met de bovenarmen van Yuri van Gelder.
Over hem stonden de kranten vorige week vol. En er werd hardhandig een eind aan zijn internationale loopbaan gemaakt.
Hij is een andere topsporter dan al die anderen die we tijdens de Olympische Spelen mogen bewonderen. Hij is een aardige, eenvoudige jongeman, die heel wat heeft uitgehaald. Ik heb hem een jaar of wat geleden gesproken, toen hij door het bestuur van de Nationale Haringpartij de ‘gouden haring’ kreeg uitgereikt. Waarom weet ik niet meer. Waarschijnlijk vond dat deftige bestuur hem een jongen die op sportgebied echt wat had gepresteerd en ook nog van een goed glas bier of een glaasje Korenwijn hield. Het was ook gezellig met hem even te praten.
Wat gebeurde er nu deze roerige dagen in Rio? Yuri meldde dat hij nog even wegging. Eerst naar het Holland Heineken House, daarna zijn Braziliaanse vriendin en z’n Braziliaanse vrienden opgehaald en tot diep in de nacht met elkaar een klein feestje gevierd. Toen weer terug naar het Olympisch dorp. Naar zijn smalle éénpersoonsbed.
Een paar dagen later werd hij door de Nederlandse sportautoriteiten op het vliegtuig gezet. Dat had zijn trainer geëist. Yuri liet het er niet bij zitten. Hij spande een proces aan.
Zijn trainer gaf aan de pers, terwijl de zaak toen al onder de rechter was, gedetailleerd zijn kijk op de zaak. Extra beschadigend voor Yuri. Niet chic. En dan de Chef de Mission. Daar word je ook niet vrolijk van. Lees de column van Youp in NRC-Handelsblad van zaterdag!
De rechter heeft vrijdag vonnis gewezen. Yuri werd in het ongelijk gesteld. Einde bericht was het voor de Lord of the Rings. Een oordeel over de uitspraak van de rechter geef ik niet. Dat vind ik ongepast.
Wel deze vraag nog. Over vier jaar zijn er weer Olympische Spelen. Yuri is dan waarschijnlijk te oud om nog een topprestatie te leveren. Dit keer was het dus zijn laatste kans. Hadden de autoritaire autoriteiten bij hun besluit Yuri weg te sturen, dat niet moeten beseffen?
