Twintig december omstreeks zeven uur ‘s ochtends; de voorkant van de vertrouwde Volkskrant doet verdacht nrc.next-achtig aan. Een soort gekrompen tabloid met brede zwarte banden erlangs. Oh wacht, het is een foto van een iPad. Hét zelfgeschonken Sint- en kerstcadeau van 2010. Want: zo duur, je kan niet anders dan hem zelf houden. Aanleiding voor de extra voorpagina is er één van commerciële zelfbevlekking: sinds deze dag is de app verkrijgbaar waarmee de Volkskrant nu ook op tablets te lezen is. Het is eigenlijk gewoon een programmaatje voor op zo’n bij de tijds platte minicomputer die je overal kunt meeslepen in een nóg hipper hoesje. Veel spannender wordt het niet, boven de deurmat op een willekeurige maandagmorgen.
Gelukkig schuilt er achter de schizofrene voorkant ook een normale voorpagina, waarvan je daadwerkelijk het nieuws kunt lezen. Spannend hoor, zo’n sterk staaltje crossmedialiteit. Want zeg nou zelf: een bewegend plaatje naast tekst (saai!) is toch veel leuker? Op de binnenkant van de extra omslag bevindt zich een mix and match van enorm objectieve (want Volkskrant) advertorials waarom je een iPad moet hebben. Zelfs een minicursus van hoe te “swipen, pinchen en tappen“. Allemaal leuk bedacht, voor de lezers met een iPad dan. Ik heb geen iPad, en ik ga er ook geen kopen. Een snelle rekensom leert dat het geen kwestie is van “eventjes en je hebt ‘m eruit”. Een tablet met 3G is verkrijgbaar vanaf 599 euro. De digitale versie van de Volkskrant kost doordeweeks 79 cent en op zaterdag 1,59 euro. Wanneer je een jaar lang iedere dag een editie download betaal je 288 euro. Een papieren jaarabonnement kost ongeveer evenveel. Kortom: leuk voor als je al een iPad hebt.
Neuspeuter
Ze zijn geweldig, die iPads. En natuurlijk wil ik er ook wel eentje hebben. Maar ik werk niet bij RTL of bij een ander bedrijf dat onder het mom van loyaliteit naar hun werknemers wil benadrukken hoe up to date ze wel niet zijn. En ik heb hard een nieuwe laptop nodig, maar geen luxe-apparaatje wat op geen enkele manier een ander bestaand apparaat kan vervangen. Ook geen krant. Want dat geknisper van vers bedrukt en dus afgevend papier is ook niet alles. Maar je verse neuspeuter in de marge kunnen smeren omdat jij –hopelijk- de laatste bent die ‘m leest wel.
Dus ik laat de omslagbladzijde op een stapel bouwmarktfolders dwarrelen, terwijl ik me afvraag hoeveel exhibitionistische krantenlezers de Volkskrant eigenlijk telt. Want zo prominent en belangrijk als de krant het heugelijke bestaan van de iPad en diens gemakken brengt: zo ingeburgerd is de tablet nog lang niet in het Nederlandse straatbeeld. En een omslag in plaats van een katern binnenin de krant is in feite pure nieuwsbeïnvloeding. Maar voor de meeste iPad-eigenaren niets nieuws onder de zon: hun persoonlijke (Apple)-productafname bestaat bij de gratie van beïnvloeding.
