“Je bent gewoon een jaloerse puber die niet volwassen wil worden. Zoek het lekker uit met je quarter-life crisis! Doei!”, zo besloot een kennis onze Facebookvriendschap nadat ik cynisch had gereageerd op de zoveelste foto van haar baby. Deze kennis behoort tot de groep zwangere vrouwen&jonge moeders in mijn Facebooklijst. In twee opzichten een uitdijende groep. Als eind-twintiger word je steeds meer geconfronteerd met de terreur van vrouwelijke generatiegenoten die ongeneerd het leven van hun kroost over de digitale schutting flikkeren. Natuurlijk kun je zoals de jonge moeder mij suggereerde “je bek houden over dingen die je niet aan staan”, of zoals een ander voorstelde “alleen kijken naar de dingen die je wel bevallen”.
Had gekund. Net zoals dat ik Unbaby.me had kunnen installeren. Een applicatie die babyfoto’s automatisch vervangt door acceptabelere afbeeldingen, bijvoorbeeld kattenfoto’s of lekkere wijven. Liever blijf ik mij verzetten tegen de babyfotoboomers. Je kunt stellen dat het onzinnig is om je te verweren tegen de voortmalende stroom aan micronieuws op je Facebookwall. Als baby’s nu eenmaal de belangrijkste zaak in het persoonlijke leven zijn, dan zie je dat terug op de blauwe muur. Daar tegen protesteren is hetzelfde als klagen dat het Israel-Palestina conflict zo vaak in het achtuurjournaal zit. Dan roep je ook niet “na zestig jaar weten we het wel hoor”.
Uiteraard vind ik als politiek-geinteresseerde puber de ontwikkelingen in de Gazastrook boeiender dan het eerste tandje van Milan. Maar het probleem zit dieper. Het volledig registreren van je kinds leven ten overstaande van honderden Facebookvrienden is verwerpelijk. Als het kind naar de brugklas gaat hebben zijn ouders al vijfduizend foto’s online gezet. Miljarden kilobytes aan potentieel chantagemateriaal voor op het schoolplein.
Niet alleen zijn er steeds meer babyfoto’s, maar ze worden ook in een steeds vroeger stadium gedeeld. Op basis van mij Facebookwall gok ik dat er in Nederland weinig steun is voor abortus. Vanaf de eerste weken van de zwangerschap wordt het kind als volwaardig gezinslid beschouwd. Laatst zag ik bij een bevriend stel een fotolijstje, met een grofkorrelige zwart-witfoto. Gezien de geringe kwaliteit schatte ik de prent eind negentiene eeuw. Het bleek de eerder op Facebook gepubliceerde twaalfwekenecho te zijn. We zijn nog niet levensvatbaar, maar hebben al honderden likes op zak. Zo gaat dat. Als deze trend continueert kan YouPorn binnenkort opdoeken, want dan staat Facebook vol met filmpjes getiteld: “the making of ons wondertje”.
Want zo heten alle embryo’s en pasgeborenen tegenwoordig: ons wondertje. Of in ieder geval in mijn omgeving. Ik vraag mij altijd af waar men met dat wonder naar refereert. Een wonder heeft namelijk als eigenschap dat het een buitengewone en schier onverklaarbare gebeurtenis is. Nageslacht produceren is dus geen wonder. Iedereen die bij biologie heeft opgelet weet hoe baby’s gemaakt worden en om je heen is er genoeg bewijs dat het productieproces vaak genoeg slaagt. Zelfs Rob de Nijs is het op zijn 69e nog gelukt. We spreken daarom ook van de zeven wereldwonderen en niet van de zeven miljard wereldwonderen.
Of refereert men met “ons wonder” naar de geringe kans dat er een kind geboren zou worden uit een relatie die in seksueel opzicht comateus is? Dat de moeder zwanger is geworden door de pil heen? Weten ze zeker dat het kind een talentvol artiest is die zijn ouders uit de grijze middelmaat van een kleine provinciestad trekt? Hoe dan ook, de zuigelingensterfte is nog niet sterk gestegen. Blijkbaar hebben moderne ouders toch nog de tijd om kinderen te voederen tussen het Facebooken en foto’s maken door. Een godswonder.
