Veel mensen schrokken toen dagblad Trouw op de voorpagina het nieuws brak van een ‘shariadriehoek’ in de Haagse Schilderswijk. Volgens Trouw was de wijk onder invloed van orthodoxe moslims getransformeerd in een nachtmerrie voor liefhebbers van een kort rokje, alcohol of sigaretten. De sharia was er van kracht. Het was een van de ontelbare keren dat in de afgelopen 10+ jaar in de media werd vastgesteld dat ‘de islam’ Nederlanders aan het overlopen was.
Zoals we eerder hebben gezien bij dit type nieuws over een no-go-area in Nederland (Slotervaart, Gouda, Overvecht), volgde al gauw een vast repertoire van werkbezoeken van politici (Geert Wilders, Lodewijk Asscher, raadsleden), debatten in gemeenteraad en Tweede Kamer, een zak geld, een week of twee gedoe in de media (columns, vervolgartikelen, talkshows etc.) tot het allemaal overwaait alsof er nooit wat aan de hand was.
Het stuk over de Schilderswijk was opgetekend door journalist Perdiep Ramesar, die van 1 mei 2007 tot 10 november 2014 werkte bij dagblad Trouw. Daarvoor werkte hij bij AD/Haagsche Courant. En daarvoor liep hij stage bij NRC.
Er ontstonden vragen over de bronnen in het stuk van Ramesar, niet in de laatste plaats door bewoners van de Schilderswijk die boos waren over de berichtgeving. Vragen over bronnen, die nu blijkt, al veel langer leefden. Na graafwerk door een onderzoekscommissie van zwaargewichten is de conclusie dat Ramesar een fantast was, die van alles bij elkaar verzon. Daarom trekt Trouw 126 artikelen (van de 1100) van hem in. Het AD verwijdert alle artikelen van Ramesar, maar stelt verder geen onderzoek in.
Nu is natuurlijk een van de grote vragen: hoe kon een journalist over een periode van minstens 5,5 jaar niet-traceerbare bronnen gebruiken?
Volgens de onderzoekscommissie lag dit aan een slapende hoofdredactie, cultuur en gebrekkige begeleiding. Anderen suggereren, dat Ramesar vanwege zijn afkomst aan minder hoge journalistieke standaarden werd gehouden.
Bullshit.
Dit zijn zaken, die zeker en vast spelen bij Trouw, en andere dagbladen, maar de essentie van deze kwestie is:
De onderzoekscommissie heeft structurele problemen bij de redactie aan het licht gebracht, maar is voorbijgegaan aan de belangrijkste bron van ellende. De kwestie Ramesar gaat niet over één fantast, maar over vele, namelijk media die wat betreft de multiculturele samenleving met elkaar wedijveren om ophef. Ramesar is – al is hij primair zelf verantwoordelijk – één van de tragische gevolgen daarvan.
Ramesar leverde precies wat Trouw wilde horen. Trouw kreeg precies waar het om vroeg.
Dit draait niet om één fantast, maar om velen, ook in andere redacties.
Blijft een vraag hangen:
Waarom wordt Perdiep Ramesar de deur gewezen, maar de hoofdredactie niet?
