Plassend onder de douche, dacht ik aan Femke Halsema. Dat doe ik vaker. Maar de laatste tijd voel ik een treurigheid in me die niet meer door het doucheputje wil. Het blijft er maar omheen kolken. Vanochtend wist ik het ineens: het komt niet meer goed met GroenLinks. ‘Zo. De partijtop hoeft me voorlopig niet meer te bellen.’ Dat was Femkes reactie op Twitter toen Jolande Sap moest opstappen, door geklungel in haar partij. Heerlijke woede. Je ziet de groen gelakte nageltjes over de toetsen van haar Samsung kletteren. Spetters spuug op het scherm. Sinds de zinloze afslachting van 12 september vorig jaar verwachtte Femke dat er vuurwerk zou komen. GroenLinks zou weer wat laten zien. En niet alleen het siervuurwerk over het milieu, maar ook gillende keukenmeiden over het integratiedebat of donderslagen over de economie. Maar nee, het waren babyscheetjes.
Femke zag Bram van Ojik op tv vertellen dat zijn partij ‘concreter’ moest worden. Hij kon zelf niet zo 1,2,3 een voorbeeld noemen. Ook toen zat Femke met haar telefoon in haar handen, maar ze deed niks.
In haar tijd zaten er kanonnen in de Kamer. Vendrik. Duyvendak. Dibi. Inhoud en praatjesmakers. Als ze er nu aan denkt, trekt ze een weemoedige grimas. Those were the days. De tijd dat GroenLinks er toe deed. De tijd dat ze nog met tien man tegelijk vuurwerk afstaken in een douchecel – die de Tweede Kamer nu eenmaal is. Het is niet meer.
In die tijd had ze zo’n oudlinkse boomfluisteraar als Leo Platvoet in haar zak. Platvoet is dé reden dat Dick Pels – directeur van het wetenschappelijk instituut van GroenLinks- zich bij die partij aansloot. ‘Om haar te beschermen tegen de platte linkse voeten’, zei hij een keer tegen me. Nu wijst Platvoet met een glijdende glimlach naar Femke: het is allemaal haar schuld dat GroenLinks in zo’n deplorabele staat verkeert. En Dick Pels? Niks meer van gehoord.
Ik stond nog onder de douche toen Femke belde. Ze vroeg niet eens of ze stoorde. Ik vroeg nog of ik me even af mocht drogen, maar dat mocht niet. Ik moest luisteren. Ze was namelijk van plan om met een Mercedez vol vuurwerk naar Den Haag te rijden om die hele partij op te blazen.
Tijdens het afdrogen, schrijf ik deze column. Mocht u rookwolken boven Den Haag zien, dan weet u dat het me niet gelukt is Femke te overtuigen dat ze rustig de keuken moet verven, een boek moet schrijven en een serie over de jaren vijftig kijken. GroenLinks, lieve Femke, das war einmal.
Marcel Duyvestijn doucht altijd onder het plassen. Zeiken over GroenLinks doet zeer. Het brengt vooral verdriet. www.liefdevollid.nl.
