Saskia is boos. Omdat ze in haar psychose behoorlijk onhandelbaar is, wordt ze als ze te druk wordt voor haar rust en veiligheid in een “prikkelarme ruimte” gezet. Deze isoleercel bevalt haar helemaal niet, zo erg niet dat ze haar handen helemaal kapot heeft geslagen tegen de deur. Huilend vertelt ze me dat een van de begeleiders haar zo hard naar binnen heeft gegooid, dat ze op de grond viel en bijna met haar hoofd tegen de zware deur was geklapt.
‘Ik had wel dood kunnen zijn Vief! Dood! Als ik met mijn hoofd tegen die deur was geklapt! Hij gooide me zomaar naar binnen en daarna weigerden ze me er uit te laten!’ Door haar medicatie kwijlt ze heel erg en tijdens haar tirade vliegt haar speeksel in het rond. Ze komt naast me zitten en ik sla mijn arm om haar trillende lijf. Met lange gieren huilt ze en smeekt of ik haar alsjeblieft mee naar huis wil nemen. ‘Vivienne, ik zweer het, als ik hier langer moet blijven, pleeg ik zelfmoord. Echt waar!’
Terwijl ik haar kapotgeslagen handen voorzichtig in smeer met crème, probeer ik rustig te blijven. Ik vertel haar op kordate toon dat ze voorlopig nog niet naar huis kan en dat ik niet wil dat ze met zelfmoord dreigt. Ze heeft er begrip voor dat ik het niet leuk vind om te horen, maar allicht zie ik nu de ernst van de zaak in. Gelukkig komt mijn moeder langs en kan ik even naar de binnentuin om te kalmeren en een sigaretje te roken. De GVN loopt rondjes, luid lachend samen met een andere man. Als ze langs mij lopen, ruik ik een wietlucht. Het is hem dus toch gelukt om drugs naar binnen te smokkelen. Even twijfel ik of ik bij de leiding ga klikken, maar besluit dat ik de mensen hier niet kwaad wil maken. Zolang Saskia maar geen drugs gebruikt –los van alle legale pillen die ze dagelijks slikt- moeten haar medepatiënten vooral zelf weten wat ze doen.
Zodra ik weer naar binnen loop, word ik staande gehouden door Kees. ‘Jij bent zeker de zus van Saskia? Ik zie het wel! Ook al zo’n mooie vrouw! Maar maak je geen zorgen, ik begrijp dat ik nu niets mag proberen bij Saskia, want ze is niet helemaal in orde. Maar toch, wat een mooie meid.’ Compleet gechoqueerd ren ik naar het kantoor van de leiding. Mijn compleet geschifte zusje zit opgesloten met drugsgebruikers en seksmaniakken en klaagt over mishandeling door de leiding. Na het gesprek met haar persoonlijke begeleider voel ik me iets beter, maar toch zit het me niet lekker. Het liefst zou ik haar vastpakken en mee naar huis nemen, maar wat zij heeft gaat niet weg na een kop thee, een goed gesprek en veel slaap.
Vivienne is een pseudoniem. De echte naam van de schrijfster is bij de redactie bekend. De namen in het stuk zijn gefingeerd.
