Hoewel het feit dat ik überhaupt een libido bezit me van het gros der anorecten onderscheidt, is daten ook voor mijn geen sinecure. Met mijn breekbare fysiek en dito uitstraling trek ik tegenwoordig twee soorten mannen aan: exemplaren die zijn behept met een redderscomplex, vastbesloten het meisje eens tegen zichzelf in bescherming te nemen, en klootzakken.
Waar de eerste soort vooral vervelend is – ik ben niet zielig en zit zeker niet te wachten op medelijden – zorgt categorie twee voor meer problemen. Wanneer je op het gebied “zelfvertrouwen” en “eigenwaarde” ver onder gemiddeld scoort, ben je immers een gemakkelijke prooi voor eenieder die iemand zoekt om misbruik van te maken. En geef ze eens ongelijk. Ik vind mezelf niet eens de moeite waard, dus waarom zouden anderen me wel zo behandelen? Gevaarlijk is bovendien best aantrekkelijk, zeker voor iemand die een groot deel van haar tijd spendeert aan het straffen en kwellen van haar eigen lichaam.
Losse contacten
Terwijl mijn lijst met veroveringen gestaag groeit, kijkt de psycholoog bezorgd toe. Zij vindt dat ik voorlopig helemaal niet moet daten, maar me in plaats daarvan volledig dien te richten op mijn herstel. Al die losse contacten staan mijn genezingsproces in de weg en daarnaast is het gevaarlijk, drukt ze me sessie na sessie op het hart. Een advies dat ik – eigenwijs als ik ben – direct naast me neerleg. Sterker nog, in plaats daarvan sleep ik elk weekend een nieuwe man mee naar huis.
Tot de verkrachter. En hoe treurig het ook is dat daarvoor een soa-, HIV- en zwangerschapstest nodig zijn, pas dan zie ik het ook. Ik ben niet op zoek naar liefde, maar naar bevestiging. Naar bevestiging dat ik mooi ben, slank, aantrekkelijk. Dat ik de moeite waard ben. Dat ik het verdien om van gehouden te worden. Seks is wisselgeld voor waardering, liefde, aandacht en genegenheid. Behandelt iemand mij vervolgens slecht, dan slaag ik er wonderbaarlijk goed in dat volledig op mezelf te betrekken. Een bedpartner die nooit meer iets van zich laat horen? Ik ben niet leuk genoeg. Een nieuwe liefde die mij in het gezelschap van zijn vrienden straal negeert? Ik ben niet leuk genoeg. Een cokesnuivende idioot die mijn weigering tot onveilige seks opvat als een uitdaging? Ik ben niet leuk genoeg
Kopje thee
Met die realisatie komt mijn naar licht promiscue neigende levensstijl abrupt tot stilstand. In plaats van in een vreemd bed, eindigen mijn uitgaansavonden voortaan met een kopje thee op de bank. Een confronterende ervaring, want zonder liefdesperikelen om me af te leiden, word ik nogmaals met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ben niet normaal, ik ben ziek. Iets wat ik al vijftien jaar met wisselend succes probeer te negeren. Omdat het moeilijk is. En pijn doet. En omdat het veel gemakkelijker is gewoon te doen alsof mijn problemen niet bestaan dan er daadwerkelijk iets aan te veranderen.
Hoewel de wekelijkse therapiesessies nog niet bepaald hebben geleid tot een groter zelfvertrouwen, begin ik echter wel steeds vaker de kronkels en doemgedachten in mijn hoofd te herkennen. Wat exact de reden is dat ik toch besluit vol te houden. Voor mij – voorlopig – geen afspraakjes, one-night-stands of relaties meer. Eerst beter worden.
Lees hier deel 1 van The Ana-files.
Lees hier deel 2 van The Ana-files.
Lees hier deel 3 van The Ana-files.
Lees hier deel 4 van The Ana-files.
Lees hier deel 5 van The Ana-files.
Lees hier deel 6 van The Ana-files.
Lees hier deel 7 van The Ana-files.
Lees hier deel 8 van The Ana-files.
Lees hier deel 9 van The Ana-files.
