Na mijn eerste kennismaking met de groepstherapie kost het me een week later al mijn zelfdiscipline om wederom op de metro te stappen. Hoewel ik heb besloten om de groep minimaal drie sessies de kans te geven, vind ik het eigenlijk nog steeds zonde van mijn tijd. Bovendien is mijn persoonlijke weekdoel – elke ochtend een boterham – grandioos mislukt en zie ik er nogal tegenop me daar straks en plein public over te verantwoorden. En ik heb honger. Want het is bijna twee uur ‘s middags. En ik heb de hele dag nog niets gegeten. Omdat ik straks op de weegschaal moet.
Vijand
Tot overmaat van ramp is de weegkamer als ik aankom in de kliniek bezet. Door iemand die kennelijk ook nogal moeite heeft de waarheid onder ogen te zien. Als ik na vijf minuten nog steeds voor de deur sta te wachten, komt de diëtist vragen of ik niet beter in de pauze kan wegen. Maar dat wil ik niet. Want ik heb dorst. En no way dat ik iets ga drinken voordat ik op die weegschaal heb gestaan. Wanneer de deur na wat voelt als een eeuwigheid eindelijk opengaat, sprint ik naar binnen, gooi schoenen en jas in de hoek en ga de confrontatie aan met de vijand. De uitslag: een halve kilo erbij. Winst voor de weegschaal deze week.
Zoals ik al gevreesd had, begint de therapie vervolgens met een evaluatie van de doelen voor de afgelopen week. Al snel blijkt dat ik beslist niet de enige ben die de afgelopen dagen jammerlijk heeft gefaald. Meer dan de helft van de groep is er niet in geslaagd zich aan de afspraken te houden. Nadat de anderen uitgebreid hun strubbelingen met de eetlijst en hun gewicht uit de doeken hebben gedaan, ben ik aan de beurt. Tien paar ogen kijken me vol verwachting aan. ‘Het is niet zo goed gegaan,’ begin ik een beetje hakkelend. ‘Door de week lukt het me meestal wel om ‘s ochtends een boterham naar binnen te krijgen, maar het weekend is een heel ander verhaal. Dan hoef ik niet te presteren. En begint het grote testen. Kan ik nog net zo lang zonder voedsel als een jaar geleden? Op welk moment wordt de honger zo ondraaglijk dat ik niets anders kan doen dan iets eten?’
Feest
‘En ik ben gewoon zo kwaad’, hoor ik mezelf dan plotseling zeggen. ‘Omdat ik het allemaal zo moeilijk vind. Veel moeilijker dan ik ooit had gedacht. Veel moeilijker dan ik eigenlijk momenteel aankan. En ik ben bang. Omdat het feit dat ik inmiddels heus wel snap dat ik aan moet komen, niet betekent dat ik ook aan wil komen. Want de waarheid is dat ik die extra kilo’s doodeng vind. Omdat ik het gevoel heb dat ik met elke extra ons die de weegschaal aangeeft een stukje van mijn identiteit kwijt raak. Ik ben altijd ‘dat extreem dunne meisje’ geweest; de spaghettisliert, magere lat, lange lijs. En als ik dat niet meer ben, wie of wat ben ik dan wel?’
Mijn vraag blijft even in de lucht hangen. Aan de overkant van de kring knikt een van de anderen me begrijpend toe. Ze huilt. Ik ook, merk ik nu. Iemand geeft me een zakdoekje. Terwijl ik in mijn ogen wrijf, probeer ik mezelf weer onder controle te krijgen, maar de tranen blijven over mijn wangen rollen.
De rest van de sessie is een feest van herkenning. Mijn demonen en strubbelingen blijken helemaal niet zo vreemd: meerdere mensen in de groep worstelen met exact hetzelfde. En voor het eerst geeft die gedachte me troost. Want hoe belangrijk ik het ook vind om uniek en bijzonder te zijn, het is toch prettig te weten dat ik in ieder geval niet de enige gek ben in een wereld vol doodnormale mensen.
Lees hier deel 1 van The Ana-files.
Lees hier deel 2 van The Ana-files.
Lees hier deel 3 van The Ana-files.
Lees hier deel 4 van The Ana-files.
Lees hier deel 5 van The Ana-files.
Lees hier deel 6 van The Ana-files.
Lees hier deel 7 van The Ana-files.
Lees hier deel 8 van The Ana-files.
Lees hier deel 9 van The Ana-files.
Lees hier deel 10 van The Ana-files.
Lees hier deel 11 van The Ana-files.
Lees hier deel 12 van The Ana-files.
Lees hier deel 13 van The Ana-files.
