Beste anorexia,
Ik haat je. Zo, hebben we dat maar meteen duidelijk. Als ik zou zeggen dat je mijn leven had verpest, zou ik je meer eer geven dan je verdient. Maar dat je een gigantische stempel hebt gedrukt op de afgelopen jaren moge duidelijk zijn. Zestien jaar al bepaal je mijn gedachten. Zestien jaar die ik nooit meer terugkrijg. Zoveel vermorste tijd, zoveel verspilde energie. Nooit eens onbezorgd ergens van genieten. Geen dag zonder dat zeurende stemmetje in mijn hoofd. Altijd pijn, altijd bang, altijd eenzaam.
Kwetsbaar
Ik was een kwetsbaar klein meisje toen ik je voor het eerst ontmoette. Eindeloos onzeker, onwennig in een lijf dat veel te snel van kind naar vrouw leek te veranderen. Voornamelijk bezig met wat de buitenwereld wel niet van me zou denken. Was ik wel knap/ slim/ grappig/ aantrekkelijk/ leuk/ lief/ slank genoeg? Wat zagen andere mensen wanneer ze naar me keken? Waar ik daarvoor op mijn eigen mening durfde te vertrouwen, wendde ik me voortaan voor bevestiging tot anderen. Dat maakte me een gemakkelijke prooi voor iemand als jij. En toen je eenmaal toesloeg, liet je niet meer los.
Als ik nu foto’s terugkijk uit die tijd, is het moment waarop je vat op me kreeg duidelijk zichtbaar. De zorgeloze glimlach maakte plaats voor een geforceerde grijns. Schouders gingen hangen, ogen verloren alle uitdrukking. En ik werd mager. Eng mager. Had toen maar iemand ingegrepen, dan was ik misschien gemakkelijker te helpen geweest. Maar dat is achteraf gepraat. Want niemand kwam me redden. In plaats daarvan raakte ik steeds verder in je greep.
Walging
En nu ben ik 29. Voor de buitenwereld heb ik het prima voor elkaar. Goede baan, uitgebreide vriendengroep, mooi huis, druk sociaal leven. Maar ik krijg er nauwelijks iets van mee. Omdat jij me nooit met rust laat. Het maakt niet uit of ik aan het werk ben, in de kroeg, op vakantie; steevast hoor ik jouw stem in mijn achterhoofd. Die me vertelt wat ik moet doen, wanneer en hoeveel ik mag eten. Die me een streng toespreekt als ik me niet aan de afgesproken hoeveelheden houd, me de huid vol scheldt wanneer ik zondig, zich walgend afwendt zodra de weegschaal een kilo extra aangeeft, me influistert dat ik veel te dik ben op het moment dat ik in de spiegel kijk.
Je hebt me mijn relatie gekost, mijn gezondheid, mijn nachtrust en bijna mijn verstand. Door jou twijfel ik aan alles. Wantrouw ik iedereen, mezelf in het bijzonder. Durf ik geen ruzie te maken, nooit voor mezelf op te komen. Toen ik werd verlaten vertelde jij me dat ik het daar zelf naar had gemaakt. Toen ik werd verkracht fluisterde jij me in dat het mijn eigen schuld was. In plaats van troost, geef je me straf. In plaats van liefde, krijg ik alleen kritiek en verwijten. Je vult mijn hoofd met leugens, mijn hart met angst, mijn maag met leegte.
Anderen zeggen tegen me dat ik gewoon moet gaan eten als ik wil dat je verdwijnt. Was het maar zo simpel. Een half jaar ben ik nu al bezig met therapie. In die tijd ben ik totaal vier ons aangekomen. Dat is weinig indrukwekkend, daar ben ik me van bewust. En ik heb geen flauw idee hoe ik ervoor moet zorgen dat het anders wordt. Maar dát ik het anders wil, dat weet ik inmiddels wel zeker. Het is genoeg geweest. Ik ben moe gevochten, uitgestreden, leeg gehuild. Ik wil mijn leven terug. Geef me alsjeblieft mijn leven terug.
Een van de huiswerkopdrachten is het schrijven van een brief aan je vriendin en vijand Eetstoornis. Deze aflevering van de Ana-files was mijn brief aan mijn vijand. Vrijdag lees je op De Jaap de brief aan mijn vriendin.
Kijk hier voor een overzicht van eerdere Ana-files.
