Toen de ex zich ophing aan een boom, was ik 25. Dat het niet goed met hem ging, wist ik. Dat het gevaar bestond dat hij – na een aantal eerdere mislukte pogingen – wederom zou besluiten dat het mooi was geweest, eveneens. Maar dat het hem deze keer wel eens écht zou kunnen lukken, daar had ik nooit over nagedacht. Wilde ik niet over nadenken, misschien. Tot ik de gewraakte e-mail kreeg.
Himmelhoch jaugzend, zum tode betrubt
Ik was 22 toen ik de ex leerde kennen. Een getroebleerd meisje, veel te druk met niet-eten om me met de liefde bezig te houden. De ex leek vrij, onbezorgd, een man van de wereld. Dat hij mij wilde, kwam als een totale verrassing. Dat hij vervolgens bleef, nog veel meer. Twee maanden na de eerste buitenlandse ontmoeting, stond hij voor een weekend op de stoep. Na een half jaar was hij er weer, om dit keer niet meer weg te gaan.
Het duurde niet lang voordat ik merkte dat er iets niet klopte. De ex wisselde extatische vreugde af met depressieve buien. Soms werd ik ’s nachts wakker omdat ik het gevoel had dat ik werd bekeken. Dat bleek hij te zijn, zittend op de rand van het bed, zijn gezicht slechts een paar centimeter van het mijne verwijderd. Soms was hij ineens een nacht verdwenen en weigerde de volgende ochtend te vertellen wat had hij had gedaan. Ik accepteerde alles. Omdat ik van hem hield. En omdat ik blij was dat er eindelijk iemand was die van mij leek te houden.
Van de anorexia heeft de ex nooit geweten. Te eng, te gevaarlijk, te onveilig. Hij vond me te dun, maar was verder te druk met zichzelf om zich daar echt in te verdiepen. Dat ik zelden iets at, viel hem geloof ik niet op. Ondertussen liep in constant op mijn tenen, doodsbang om door de mand te vallen, te ‘licht’ te worden bevonden en te zonder pardon te worden afgeserveerd.
Schreeuw om aandacht
Van zijn borderline hoorde ik pas nadat we al lang en breed uit elkaar waren. Jaren later vertelde hij dat hij diezelfde week was opgenomen na een poging zijn polsen door te snijden. De boosheid was toen allang verdwenen. Daar ben ik nooit goed in geweest. Een voorzichtige toenaderingspoging van zijn kant leidde tot hernieuwing van het contact. Als hij in Nederland was, zouden we elkaar weer zien.
In plaats daarvan stuurde hij me op 10 november 2005 een berichtje om me te vertellen dat het niet goed ging. Dat hij alle contacten had verbroken en ik niet vreemd moest opkijken als ik ineens niets meer van hem zou horen. Omdat hij dan dood zou zijn. Vriendinnen die ik daarover vertelde, wuifden mijn bezorgdheid weg. ‘Mensen die écht zelfmoord willen plegen, kondigen dat niet aan. Dit is gewoon een schreeuw om aandacht.’ Dus stapte ik niet in het vliegtuig om hem te redden. Ik geloofde ze. Omdat ik ze wilde geloven. Maar ik had het mis.
Ik weet nog exact waar ik was toen ik het hoorde. Op mijn werk, alleen, typend achter mijn bureau. Omdat ik al bijna een maand niks van de ex had gehoord, begon ik nogal bezorgd te raken. En toen was er dat bericht. Van hem. Een gigantische opluchting maakte zich van me meester. Maar hij was het niet. Het was zijn moeder. ‘I regret to inform you that Daniel died in Argentina on Tuesday 22 November 2005. We had hoped that we had contacted everyone. I am sorry we missed you.’ Meer stond er niet in. Daarna heb ik nooit meer een nacht doorgeslapen.
Kijk hier voor een overzicht van eerdere Ana-files.
