De eerste dag dat ik de kliniek binnenstapte, gaf ik eigenlijk ook min of meer de regie over mijn eigen leven uit handen. Het was niet langer aan mij om te bepalen wat ik at. Hoeveel ik naar binnen werkte. En, het feit waar ik waarschijnlijk de meeste moeite mee had én heb, hoeveel ik weeg. Een BMI van 20, daar moet ik van de psychologen naartoe. En snel een beetje, zodat we daarna eindelijk met het echte werk kunnen beginnen.
Oei ik groei
Om de 10+ kilo die ik bij aanmelding verwijderd ben van mijn minimale streefgewicht er zo rap mogelijk aan te krijgen, word ik bij de start van mijn nieuwe therapie bijna direct op een aankommenu gezet. Drie boterhammen ’s ochtends. Vier boterhammen ’s middags. Een ruime portie avondeten. Twee keer fruit. En drie tussendoortjes. Dat is nogal een overgang voor iemand die al jarenlang functioneerde op een appel en een pakje liga per dag. Maar ik krijg het naar binnen. En het blijft binnen, hoewel lang niet altijd van harte.
Met zulke hoeveelheden voedsel móeten de kilo’s er wel aanvliegen, zo lijkt mij zelf. Maar dat blijkt iets te optimistisch gedacht. Sterker nog: na de eerste week binge-eaten geeft de weegschaal ineens 0,8 kilo minder aan. Zeven dagen later is er weer een halve kilo vanaf. En de volgende maandag blijkt mijn omvang wederom met zeven ons geslonken. Dat is niet de bedoeling natuurlijk. Ik moet omhoog, niet omlaag. Bovendien stapelen de waarschuwingen zich op deze manier wel erg snel op. En daar houd ik niet van, want boven alles ben ik eigenlijk gewoon heel erg plichtsgetrouw.
Ondertussen kan niemand me echt uitleggen hoe het komt dat mijn lijf de extra voedingsstoffen weigert in vet om te zetten. ‘Het kan zijn dat je lichaam momenteel veel harder werkt om al het eten te verwerken’, oppert de diëtist. ‘Bovendien verbruikt een lichaam met ondergewicht nou eenmaal veel meer energie dan een gezond lijf. Plus: je bent hartstikke lang; het zou ook nog kunnen dat dit menu simpelweg niet voldoende is voor jou om aan te komen. Als het met een week niet beter gaat, moeten we de hoeveelheden wellicht aanpassen.’
21.000 calorieën
Een verontrustende gedachte. Ik eet me al suf: moeten er nou nóg meer boterhammen, chocolaatjes en aardappelen aan mijn dagelijkse maaltijden worden toegevoegd? Bovendien ben ik stiekem natuurlijk nog steeds dol op afvallen. Doordat ik nu maar gewicht blijf verliezen, wordt ik op de verkeerde manier aangemoedigd. Daar komt bij dat ik eigenlijk heel graag weer eens zou sporten. En dat mag nu niet. Eerst BMI 20, daarna pas naar de sportschool. Sterker nog: als het aan mijn therapeuten zou liggen, ging ik elke dag om 22.30 naar bed ‘om aan te sterken’.
Hoewel de psychologen ook wel zien dat ik mijn best doe en me uitgebreid complimenteren met de vorderingen, kunnen ze niet anders dan zich aan de regels houden. Volgende week maandag moet ik dus 3,1 kilo zijn aangekomen om een week uitsluiting van de therapie te voorkomen. Dat zijn 21.000 calorieën bovenop de 2.000 die een volwassen vrouw er sowieso per dag nodig heeft. Ik heb er een hard hoofd in. En kan er tegelijkertijd ook wel de ironie van inzien. Terwijl ik mezelf jarenlang op een hongerdieet zette om maar zoveel mogelijk gewicht te verliezen, blijkt nu dat ik ook gewoon de hele dag had kunnen volproppen. Toch een gemiste kans.
Kijk hier voor een overzicht van eerdere Ana-files.
