18 maanden.Dat is 78 weken. 546 dagen. 13.104 uur. 786.240 minuten. 47.174.400 seconden. Een behoorlijke lange tijd om naar je eigen navel te staren.Toch is dat precies wat ik de laatste 1,5 jaar met mijn leven heb gedaan. En eigenlijk ben ik net begonnen. Toen ik me in de zomer van 2008 voor het eerst meldde bij de anorexiakliniek, dacht ik zelf dat het wel meeviel. Zoals iedereen met een eetstoornis, weet ik inmiddels. Oké, ik kan een kilootje of 15 ondergewicht. Sliep maar een paar uur per nacht. Strompelde van darminfectie naar trombosebeen naar huidontsteking. Altijd pijn, altijd bang, altijd eenzaam. Maar goed, iedereen heeft wel eens iets. Toch?
Eigenwijs
Ik had het natuurlijk weer eens mis. Het eigenwijze meisje dat vond dat ze heus wel fulltime kon blijven werken naast haar behandeling, dat woedend was op de hele wereld, dat geloofde dat ze echt wel beter kon worden zonder aan te komen had ongelijk. In alles. En pas toen ik daar achter was, kon er echt iets veranderen. Ik verdween voor 60 procent in de ziektewet. Vertelde aan bijna iedereen de waarheid. Kwam 13 kilo aan. En gooide ongeveer elk gênant detail van mijn leven, hoewel anoniem, op het Internet.
Daar heb ik af en toe wel spijt van gehad. Niet vanwege de soms harde reacties; ik kan een goede anorexia-grap wel waarderen. Alleen jammer dat het niveau meestal beperkt bleef tot het kaliber ‘simultaan kotsen’ en ‘ga gewoon naar de snackbar’. Ik heb dit al 17 jaar, die zogenaamde dijenkletsers – pun intended – kende ik allemaal al. Op het moment dat het erop leek dat ik het niet zou gaan redden, heb ik me echter wel een paar keer achter mijn oren gekrabd. Ik haat falen. Ook als niemand weet dat ik de mislukkeling in kwestie ben.
Wat vermoedelijk ook deels de reden is geweest dat ik het heb gered. Als je maar echt wil, kan je bijna alles, heb ik ontdekt. Ook bijna drie kilo aankomen in een week, wanneer dat nodig is om te voorkomen dat je uit de therapie wordt gegooid. Mensen vergeven omdat ze sommige zaken wellicht beter anders hadden kunnen aanpakken. Het maakt niet zoveel meer uit waarom en door wie ik anorexia heb gekregen. Want ik ben de enige die het kan oplossen. Dus ben ik dat gaan doen.
Leugentjes om bestwil
Behalve over mijn naam heb ik over weinig gelogen in de files. Slechts een paar leugentjes om bestwil om de kans op herkenning te verkleinen. Op weg naar mijn eerste afspraak werd ik niet aangereden door een auto, maar viel 7 meter van de betonnen trap op Station Zuid. In een van de afleveringen eet ik een broodje kroket, in een ander rijd ik auto. Dat klopt allebei niet: ik ben een vegetariër zonder rijbewijs. En ik heet Rianne, geen Anna. Maar dat was het. En zelfs dat is niet meer nodig. Omdat ik klaar ben me te schamen.
Ik ben Rianne en anderhalf jaar geleden was ik niet meer zo ver verwijderd van gedwongen sondevoeding. Ik ben Rianne en vroeger sliep ik amper omdat ik bang was dat er wellicht iemand zou overlijden waarvan ik hield. En nog veel banger was voor de nachtmerries waarin ik de ex met een strop om zijn nek aan een boom zag hangen. Ik ben Rianne en ik zal nooit meer onbezorgd na een avond stappen met een onbekende mee naar huis gaan. Ik ben Rianne en ik hou van paprikaribbelchips, oude kaas, pizza, Solero ijsjes, cappuccino en marsepeinen aardappeltjes. Chocolade vind ik smerig, net als speculoospasta, meloen, slagroomtaart en macaroni. Ik ben Rianne en ik ben koppig, kinderachtig, slim, wispelturig, trouw, sarcastisch, optimistisch, naïef en sterker dan ik zelf dacht. En ik heb anorexia. Oh ja.
De Ana-files waren een interessant avontuur. Maar nu wil ik graag mijn geheimen terug.
Kijk hier voor een overzicht van eerdere Ana-files.
