Foto: een Volkskrant-journalist staat klaar om een dolk in de rug te duwen van iemand met teveel talent.
Update: en ja hoor, de fatsoenlijke media zijn alweer op de betuttelende zedenbandwagon gesprongen. ‘HET IS KINDERPORNO, ALLEMAAL!’. Tot zover TPO in Victoriaanse tijden, terug naar de onze.
Wat een foute activistische haatjournalistiek van de Volkskrant die hitpiece tegen een succesvolle kunstenaar. Had een van de journalistes soms nog een appeltje met die fotograaf te schillen? Of moeten nu alle fotografen van minderjarige modellen kapot als onderdeel van de Eeuwigdurende Volkskrant-Strijd Tegen Seksime, Ongelijkheid En Objectificatie? Of valt dit onder de geheime agenda ‘OSM tegen teveel succesvol echt talent in de kunsten’? Was het NPO-samouraizwaard destijds in de rug van Daan Roosegaarde bij College Tour niet al voldoende succeshaat voor de komende jaren? Hebben ze bij de Volkskrant de smaak van het aan de openlijke schandpaal nagelen van beschuldigde, maar onbewezen dus hoe dan ook onschuldige, #metoo-plegers soms te pakken gekregen? Bloed smaakt goed zeker wanneer het als koud wraakgerecht wordt opgediend?
Uit het VK-artikel in kwestie blijkt dat geen enkel modellenbureau ooit klachten heeft ontvangen over die fotograaf. Slechts één bureau werkt niet meer met deze fotograaf samen omdat ze de foto’s niet meer bij hun uitstraling vonden passen, wat normaal is, niet elk bureau wil hetzelfde uitstralen. Wat modellenbureau’s betreft is er dus niets aan de hand, daar alvast geen enkel bewijs of onderbouwing voor verdachte zaken.
Maar het ergste is nog wel dat de Volkskrant totaal niet heeft kunnen aantonen dát er inderdaad iets slechts gebeurt. Alleen ‘een jurist van het Meldpunt Kinderporno’ noemt het ‘mogelijk kinderporno’.
Right. ‘Een jurist van het Meldpunt Kinderporno’.
Zoals WC Eend WC Eend mogelijk de allerbeste voor uw wc noemt (‘komt echt onder de rand hoor!’) en Cora van Mora de kroketten van Mora ‘mogelijk’ de lekkerste kroketten van Nederland noemt. ‘Defensie noemt de verplaatsingen van vijandelijke troepen een mogelijk oorlogszuchtige boodschap.’ ‘De medewerker van het KNMI noemt het aankomende front mogelijk een koudefront’. ‘De UvA-gedragswetenschapper noemt het gedrag mogelijk een gevolg van de verrechtsing van de samenleving.’
Maar ‘mogelijk’ is niet hetzelfde als ‘bewezen waar’. Integendeel. ‘Mogelijk’ kan net zo goed betekenen: ‘Helemaal niet’. Als we iedereen die ‘mogelijk’ iets strafbaars doet kunnen neersabelen in een ‘kwaliteitscourant’ zijn we in elk geval snel klaar met het omduwen van onder andere politici, bankiers, autoverkopers, NPO-journalisten en eigenlijk zo’n beetje elk mens. Beter is het om mensen die ‘mogelijk’ iets verkeerd doen gewoon als onschuldig te beschouwen tot ze bewezen schuldig zijn en ze pas dan aan de schandpaal te nagelen.
Ook de politie kan niets strafbaars ontdekken, maar ‘het grenst aan het strafbare’, aldus de politie. Ja, aanstalten maken om de straat over te steken terwijl het licht nog op rood staat grenst ook aan het strafbare, maar het is pas strafbaar als dat ook echt gebeurt. En nu gaat de politie bij deze fotograaf op bezoek? Voor wat precies? Sinds wanneer is ‘grenzen aan het strafbare’ (dus niet strafbaar) een reden voor de politie om op te treden? En dat in een tijd waarin de politie zegt prioriteiten te moeten stellen en personeelsgebrek heeft. De politie kan nog wel even voort met nieuw personeel aanstellen als ze iedereen wil bezoeken die dingen doet die ‘grenzen aan het strafbare’.
Wat gaan ze eigenlijk zeggen? ‘Meneer, wij vinden uw kunst grenzen aan het strafbare, en als het ooit strafbaar wordt doen we aangifte en zal de rechter waarschijnlijk zeggen dat je niet zomaar kunst strafbaar kunt gaan noemen alleen omdat het niet overeenkomt met de normen, waarden en zeden van Volkskrant-journalisten aangezien kunst toch echt iets heel anders is dan specifiek geproduceerde kinderporno’? Zoiets? Succes!
Nul komma nul onderbouwing dus.
Ja, er zijn ‘meisjes die zich achteraf vies voelen’ bij deze fotograaf (wat heel goed kan, al helemaal als je voor de eerste keer naakt wordt gefotografeerd) maar het zegt alles over die meisjes zelf, niets over de fotograaf in kwestie. Als ik in de trein heb gezeten voel ik me ook altijd ‘heel vies’, laat staan als ik in de trein heb moeten poepen, maar dat is niet hetzelfde als ‘de NS heeft mijn rechten geschonden en iets verkeerd gedaan’.
Het hele artikel lijkt nu gebaseerd te zijn op hearsay, ordinaire roddel, van minderjarigen, of van meerderjarigen die zich ‘vies voelden’ toen ze nog minderjarig waren en zich dat nu zo herinneren. Verder ontbreekt werkelijk waar elke serieuze onderbouwing. Toch publiceert de Volkskrant dit lasterlijke artikel, waardoor een fotograaf nu voor de rest van zijn leven in verband wordt gebracht met ‘kinderporno’, waardoor zijn naam nu voorgoed gelijk staat aan ‘tegen het strafbare aan’ en ‘vies’.
Tegen de beschuldiging van ‘kinderporno’ kan niemand zich verweren. Dat woord, ‘kinderporno’, blijft voor altijd aan je kleven, als een wijnvlek in een symmetrisch gezicht. Een stigma dat je krijgt opgeplakt door ideologische rancune van Nederlandse ‘kwaliteitsjournalistiek’.
Byebye carriere! Doeidoei goede naam! En dat allemaal omdat de Volkskrant weer eens wat meer wilde deugen dan het toch al zo deugende, walmende, viezige fatsoen wat elk weekend weer uit die zielige, laffe social justice warrior-krant opstijgt. Een justice war waardoor steeds vaker slachtoffers vallen. Niet alleen personen en hun carriére, maar sinds kort ook de schone kunsten zelf.
Een vorm van censuur die als bloed kruipt op plekken waarvan we altijd hebben gedacht dat het bloed niet kan gaan.
Als ik deze fotograaf was belde ik vandaag nog een civiel advocaat, bij voorkeur een bekende naam die vaak in de media is, want ik weet wel zeker dat dit soort beschadigen van iemands goede naam (nota bene in een landelijke courant) niet door de juridische beugel kan. Als hier geen riante, maar terechte, schadevergoeding valt te halen ben ik een dikke Chinees. Of een mislukt minderjarig fotomodel met ‘een vies gevoel’.
