Mijn mooiste WK allertijden is die van 1998 en natuurlijk zit daar geen machoverhaal met bier of vrouwen achter. Het WK van Hiddink, Bergkamp en Davids leerde me iets over eigen keuzes, over routes in het leven, en dat is altijd meegenomen. Om de een of andere reden zat ik vanaf begin dat jaar in het Franse Montpellier en het was niet zo prima. Het plan was om te studeren, iets van de taal leren, maar daar is weinig van terechtgekomen. Dat had verder niet zoveel met die mensen daar te maken, een studiegenote zat er al een halfjaartje eerder en zij introduceerde me soepel bij heel aardige mensen.
Het was een relaxed clubje buitenlandse studenten en die dronken wat bij elkaar. Helemaal niks mis mee, maar ik zat mooi met een probleem. Het lag ook niet aan die Franse studenten verder, zij konden er ook niks aan doen dat het arrogante klootzaken waren die je niet eens aankeken, omdat je toevallig de verkeerde kleren aanhad.
Ik zeg het maar eerlijk. Het kwam gewoon door mij, ik ben geen wereldburger. Er gaat geen groot backpacker aan mij verloren. Soms interview ik echte zakenmannen en die vinden de wereld zo lekker klein geworden tegenwoordig. Nooit iets van gemerkt. Laatst zat ik toevallig aan een tafel met hippe mensen die allemaal zeiden dat Canberra de mooiste stad van de wereld is (reminder voor uit hoofd te leren zin: ‘vlak Marrakech niet uit’). Ik weet dat niet, het zou kunnen. Dus daar zat ik dan als baardloze Erasmusstudent in het zonnige Montpellier vlak voor het WK in Frankrijk. Ik miste mijn overzichtelijke studentenstadje met die aardige meneer van de Coöp, mijn bijzondere vrienden uit Leiden en natuurlijk mijn hele leuke vriendin. Wat was ik toch een sukkel.
Het plan was om nog even te blijven na het schooljaar, misschien wel een WK-wedstrijdje meepakken, maar ik had het hélemaal gehad in mei. Toen ik eenmaal voldoende studiepunten had, ben ik lekker naar huis gegaan.
Mijn vriendin, de regelaar, had een leuke kamer geregeld aan de rand van Nijmegen en mijn goede Brabantse vriend kwam ook naar de wedstrijd kijken. Het was verder niet zoveel tegen de Belgen, maar ik zat gewoon een potje te stralen omdat ik weer thuis was. Die briljante pass van De Boer op Bergkamp heb ik bij mijn ‘Leidse’ vrienden gezien en dat voelde ook vertrouwd.
Vanaf 1998 wist ik één ding zeker. Om met Henny Vrienten te spreken: het is fijn om er niet bij te horen. In dat jaar maakten Frits Barend & Henk van Dorp voor het eerst Villa BVD, een geweldig relaxed programma rondom het WK met liedjes, interviews met spelers en andere gasten. Het is natuurlijk geen toeval dat Acda & De Munnik in die zomer hun grote doorbraak bij Frits en Henk beleefden. Terwijl ik vrolijk alle wedstrijdjes bekeek, besloot ik om voortaan eerlijk te zijn over wat je zelf wilt in het leven. Ik ben geen man van het grote sentiment (wel, wel wel!), maar ik zal dat nummer niet zo snel vergeten. Ik ben mezelf niet of nooit geweest. En hoe heette die hele CD van de mannen ook alweer?
