Vorige week mochten we als geïnteresseerde volgers van de vaderlandse politiek weer eens getuige zijn van een typisch staaltje regentesk optreden. Fred de Graaf, niet alleen lid van de Eerste Kamer maar tevens voorzitter van dat alom gerespecteerde Hoge College van Staat, kwam onder vuur te liggen nadat bekend was geworden dat hij door middel van een kunstgreep Geert Wilders buiten de Commissie van In- en Uitgeleiding had weten te houden. Missie geslaagd.
Tegen de tijd dat WA abdiceert, zit de fractievoorzitter van de PVV in het bejaardentehuis. So far, so bad. Het siert de Volkskrant dat ze middels gesprekken met betrokkenen dit heeft weten te achterhalen en heeft gepubliceerd.
Ik kan er niet helemaal de vinger achter krijgen of de Graaf nu zelf ook erg openhartig is geweest richting de Volkskrant, maar ik zou me zelfs nog kunnen voorstellen dat hij met een zekere besmuikte trots zelf de oorzaak is van het lekken. In de zin van “kijk toch eens hoe slim ik dat heb aangepakt”.
Dat iemand in het hoge ambt van voorzitter van de Eerste Kamer zich ertoe verlaagt om een gekozen vertegenwoordiger van het Nederlandse volk op zo’n manier buitenspel te zetten getuigt van hele diepe minachting voor de volkswil. Op het gevaar af dat men mijn opvatting wat overtrokken vindt: er zijn in de oorlogsjaren mensen geweest die vrijwillig hun leven hebben gegeven om het (weer) mogelijk te maken dat in het parlement ook mensen zitten die minder te spreken zijn over het heersende regime.
En meneer De Graaf meent daaraan voorbij te mogen gaan en zijn positie dusdanig te misbruiken dat iemand die democratisch verkozen is “buiten beeld” wordt gehouden. Hoe geloofwaardig is een VVD dan nog wanneer men weer eens jammert over bevolkingsgroepen die uitgesloten en weggezet worden?
De nasleep van de onthulling door de Volkskrant kende het gebruikelijke verloop in dat soort zaken: algehele verontwaardiging, eerst nog een ontkenning door de dader en een, in dit specifieke geval, uiterst zwakke verdediging die het etiket gatenkaas ruimschoots verdiende. Vervolgens het onvermijdelijke aftreden omdat de integriteit niet langer boven iedere twijfel verheven is na zo’n duidelijke daad van begunstiging (al kunnen we beter spreken van misgunstiging). So far, so good.
Wat het meest verontrust aan de hele affaire zijn twee dingen. Niet dat een regent van het type De Graaf manipuleert. Dat was eigenlijk geen verrassing. Verontrustend is dat zijdens mensen van wie je beter zou verwachten, opinion leaders en mensen met een zeker aanzien, begrip en zelfs respect werd uitgesproken voor het gedrag van de inmiddels teruggetreden Kamervoorzitter.
En tenslotte dat De Graaf zelf bij zijn aankomst in den Haag jongstleden nog durfde te snotteren “Dit is heel zuur. Ik heb niets verkeerd gedaan.”
Dan moet je je serieus afvragen of iemand met zo’n instelling überhaupt ooit wel voor het ambt heeft gedeugd.
