Miranda Kerr, op het bushokje. Mango. Niet het fruit, maar de winkel. Kabeltrui. Maar 20 euro. Mijn studentenhartje begon sneller te kloppen. Ik had geen tijd. Ik moest drie opdrachten inleveren, dus winkelen zat er niet in. Ik verliet Amsterdam voor mijn ouderlijk huis. Daar ging ik winkelen. Ik had geen tijd, maar ik maakte deze wel.
In de Mango-winkel (nee, geen dansende meisjes in bananenrokjes en mangodopjes, al doet dit zich wel aan mijn geestesoog voor – denk Josephine Baker) was de trui uitverkocht. Of tenminste, er hing nog een maat L. Maar zwemmen had ik in de zomer al genoeg gedaan.
Teleurgesteld liep ik verder. Plots een Eurekamoment: er zit ook een Mango in de V&D! Ik draaide om op mijn hielen en snelde mij naar het warenhuis. De winkel was opnieuw ingedeeld, ik kon de Mango niet vinden. Opnieuw met teleurstelling wilde ik de winkel uitlopen. Maar daar, naast de uitgang! Ik zag een M. Nee, niet die gele. De Witte, op een zwarte achtergrond met een witte cirkel eromheen. MANGO.
De trui hing op één van de drie paspoppen. Daarachter hingen nog welgeteld drie truien. Mijn vingers gleden over de stof, op zoek naar het kaartje waar de maat op zou staan. S-S-S-S, alsjeblieft. Maar het leven zat me tegen. Blijkbaar waren alle maten – behalve de L – ergens anders samen een feestje gaan vieren en was ik niet uitgenodigd. Frustratie.
Ik keek om me heen. Mijn oog viel op de paspop. Zou het? Mijn vingers gleden naar de hals, op zoek naar het labeltje. Alsof het stopte met regenen en de lucht bestond uit roze wolken. Rozen begonnen te bloeien, konijntjes sprongen rond! De trui was de laatste S. Ik kreeg een gevoel van overwinning, alsof ik iets unieks had gevonden. Ik, als enige, had de laatste S!
Uren later kwam ik tot de realisatie dat dit natuurlijk bullshit was – de enige reden dat de trui nergens meer te vinden was, was dat elke andere S al door mijn medevrouwen was aangekocht. Om maar niet te spreken over de vele filialen van de Mango in de wereld en de onlineshop waar de fijne trui ook aangeboden werd.
Ik snelde me naar de kassa, vragend om de trui op de pop. Er was niemand van de Mango, zeiden ze. Maar een lieve man wou me wel even helpen. De paspop was wel anders van constructie dan die van hen, dus het uit elkaar halen zou wat langer gaan duren. Het maakte me niet uit, ik onderdrukte een lichte glimlach.
Ik snelde naar het pashokje, verlangend om de trui om mijn lichaam te sluiten. Ik zag mijzelf al voor me: bloesje, rokje, jeans. Alles kon met deze trui. Of toch niet. De mouwen waren te kort.
Op weg naar huis met lege handen, kwam ik langs de groenteboer. Ik kocht een mango.
