De Adviesraad Internationale Vraagstukken – wist iemand dat-ie bestond? In ieder geval is het nu te laat om die Raad nog op te heffen, want dat zou volkomen verkeerd worden begrepen. Namelijk als een pro-Israëlische wraakactie. Die Adviesraad heeft namelijk afgelopen week een advies afgeleverd dat er niet om liegt. Nederland moet de banden met Israël bevriezen, en eigenlijk afbouwen. Het is wel genoeg geweest met dat landje dat alle internationale spelregels aan zijn laars lapt. Of het zo ver gaat komen? Denkt u dat Rutte gek is? We hebben een speciale band met Israël. Altijd gehad. De wortels voor die ‘verbondenheid’ gaan diep, en zijn stuk voor stuk vals.
We houden van Israël omdat we als landje stáán voor vrijheid en democratie. En Israël ook natuurlijk, daar in dat enge Midden-Oosten, te midden van die woeste moslims. Dat Israëlische zelfbeeld gaat er hier in als koek. En we houden ook van Israël omdat we zelf ook klein en dapper zijn, en kleine dappere naties moeten elkaar steunen, nietwaar? En we steunen Israël omdat we als protestantse natie nu eenmaal ook voor onze vrijheid gevochten hebben, en omdat we daarom zelf ook altijd stiekem het gevoel hebben gehad een uitverkoren natie te zijn.
En we houden van Israël vanwege Anne Frank natuurlijk – onze grote verzetsdaad plus toeristentrekker. Als je wereldwijd Anne gaat promoten, kun je moeilijk lelijk doen tegen Israël. Bijkomend voordeel: als land van Anne en speciale vriend van Israël hoeft je niet bang te zijn dat de buitenwereld zich gaat afvragen of we eigenlijk wel zulke helden waren in de oorlog. Dat spreekt dan vanzelf.
Bij BuZa hielden ze vooral van Israël vanwege een compleet andere illusie. Omdat ze daardoor op de apenrots de illusie konden koesteren dat ze bijzonder waren. Toch net iets beter dan, zeg, België of Noorwegen. Dankzij ons geslijm richting Israël kwamen we moreel net iets hoger te staan, waren we net iets principiëler dan alle anderen. En we hadden ook (alweer een illusie) een extra ingangetje bij de Amerikaanse regering, waar ze sinds de jaren zestig immers tragisch klem zitten in de denkfout dat de stabiliteit in de regio uitsluitend gebaat is bij onbegrensde steun voor Israël.
Dankzij dat afwijkende standpunt, en het gezeur daarover, leek het net als Nederland zoiets als…. invloed had in de internationale politiek. En daar genoten ze op BuZa erg van. Zeker als de Israëli’s niet één maar twéé rode lopers voor ons uitrolden. Met ronkende toespraakjes over die speciale band. Op zulke momenten zaten ze daar op de rots allemaal met een erectie van hier tot Haifa. O, wat voelden we ons belangrijk!
Die illusie, daar trapt de Raad uiteraard niet in. Die stelt onomwonden vast dat het vredesproces volkomen vast zit en dat de hoofdschuldige hiervoor Israël is; dat de enige manier om dat proces in beweging te krijgen druk vanuit de VS is en als dat niet lukt (en dat lukt dus niet, Obama laat ook in tweede termijn niks merken), dan zou een gezamenlijke beleid van de EU wellicht iets kunnen uitrichten. En dus moet Nederland niet net doen alsof het iets te vertellen heeft, maar gewoon de rijen sluiten.
Twee vragen doemen hier op. Ten eerste: zou Israël zich daar echt iets van aantrekken? Uiteraard niet. Als er geen druk is vanuit de VS, kan Israël op alle fronten doen en laten wat het wil. Dan kan het ongestraft Iran bedreigen, en onbeperkt nederzettingen plempen op andermans grond. En als Europa druk gaat uitoefenen? Laten we het zo zeggen: Netanyahu hóópt alleen maar dat Europa zich tegen Israël verenigt. Dan laat hij zijn huidige gehandicapte coalitie direct vallen om voor de zoveelste keer verkiezingen te organiseren rond zijn favoriete thema: ‘Het buitenland haat mij, dus stem op mij’.
Dan heeft hij het alleen nog maar over het verraad van Europa (en Nederland in het bijzonder) en haalt hij ongetwijfeld de Iraanse kernkoppen weer van stal (heeft u ze ook zo gemist de laatste tijd?). En hoopt hij op een betere uitslag dan de laatste keer.
Maar Europa zal hem helaas teleurstellen. Want dat is de tweede vraag: hoe groot is de kans dat ons land een ander Israëlbeleid zal gaan voeren? Die is nihil. Ten eerste omdat Rutte de steun van klein rechts niet kan missen. Het klein rechts dat Israël nog steeds beschouwt als Gods gift aan het Midden-Oosten. En ten tweede: zijn eigen partij heeft niet zo lang geleden de kant van Israël gekozen, en Rutte heeft uiteraard totaal geen zin in een intern partijconflict.
Die omslag van de VVD heeft Rutte geheel aan zichzelf te danken. Rutte’s vorige kabinet had een speciale minister voor betere betrekkingen met Israël: Uri Rosenthal. Uri was een cadeutje van Rutte richting de PVV. Met Uri op BuZa wist Geert Wilders zeker dat het kabinet dat hij moest gedogen, in ieder geval flink op de anti-israëlische tenen van de PvdA zou gaan staan.
En dat gebeurde ook. Rosenthal bleek een volstrekt minkukel van een minister, een man die uiteindelijk door zijn departement werd uitgekotst. Waarna de socialist Timmermans met vreugde werd verwelkomd. Maar Timmermans komt te laat. De ambtenaren van BuZa willen dat het Israël-beleid omgegooid wordt (zo’n advies komt niet uit de lucht vallen), maar dat kan dus niet meer.
Onze band met Israël blijft dus bijzonder. Omdat Rutte alles en iedereen in Den Haag te vriend moet houden. Omdat hij nog even door wil modderen. Ziedaar de ware reden voor onze vriendschap met Israël de komende jaren.
