De zogenaamde Palestijnse kwestie, het langst slepende conflict in de moderne geschiedenis, zou eigenlijk beter de Palestijnse leugen kunnen heten, want daarop is de ‘kwestie’ gebaseerd. De Palestijnse zaak is een leugen, gefabriceerd om useful idiots als Harry van Bommel en andere Westerse naïevelingen zand in de ogen te strooien, net zoals de leugen over de mythische ‘religie van de vrede’ die niemand ooit in actie heeft gezien. Elke concessie die Israël doet, wordt door de Palestijnse organisaties steevast beantwoord met nog meer eisen. De Palestijnen willen namelijk helemaal geen vrede, ze willen zegevieren en ze zijn niet tevreden voordat Israël van de kaart is geveegd, wat de Palestijnse PR-industrie (lees: de Westerse media) u ook probeert wijs te maken.
Het gaat niet over grondgebied, en al helemaal niet over rechtvaardigheid of mensenrechten, want de meeste Arabische samenlevingen kennen de betekenis van die woorden niet eens. Het gaat hier over Jodenhaat, zoals beschreven in de Koran, gepreekt in de moskee en dag in, dag uit, generatie na vergiftigde generatie bijgebracht aan kinderen in de hele Arabische wereld. De Mufti van Jeruzalem was een vriend van Hitler, begroette de Endlösung met grote instemming en was al bezig met plannen voor een vernietiging van de Joden in zijn deel van de wereld. De Arabieren haten de Joden niet om Israël, ze haten Israël om de Joden.
De situatie in Gaza en de West Bank is ontstaan doordat Egypte, Jordanië en Syrië in 1967 zonder provocatie Israël aanvielen. Ze rekenden op een snelle, makkelijke overwinning, want ze vormden samen een ruime militaire meerderheid, maar onderschatten het strategische vernuft en de militaire vastberadenheid en slagkracht van de gehate Joden en werden in zes dagen verpletterend verslagen. De reden voor de aanval was het feit dat Israël een Joodse staat is. Was het geen Joodse staat geweest, zou er geen aanval hebben plaatsgevonden. De Israëliërs verdedigen zich tegen mensen van wie ze weten dat ze niet te vertrouwen zijn, en die hun land van de kaart willen vegen en hun volk willen uitroeien. Israël is omgeven door uitsluitend vijanden. Als vrede voor iemand van belang is, is het wel voor Israël. Maar vrede is niet in het belang van de Palestijnse leiders. Een vrede is wel het laatste waar ze op uit zijn, want een duurzame vrede zou alles verpesten.
Zij hebben er belang bij om hun volk kwaad en verbitterd te houden. De Palestijnse leiding zal niet rusten voordat alle Joden uit de regio zijn vermoord of verdreven. Dat is hun uiteindelijke doel. Om dat doel te bereiken moet je je volk blijven opstoken en de Westerse media blijven bespelen met PR-campagnes. De gevolgen daarvan zijn trouwens soms hilarisch, zoals de eerder genoemde Harry van Bommel die met de beste bedoelingen meeliep in een pro-Palestina demonstratie, terwijl hij omgeven werd door types die riepen dat alle Joden ‘aan het gas’ moesten.
We hebben hier te maken met iets dat niets meer met politiek van doen heeft, en alles met rabiaat antisemitisme. Een Palestijnse staat heeft net zomin ooit bestaan als er een Palestijns volk bestaat. Het zijn Arabieren (voornamelijk Syriërs, want Palestina was een gebied in Syrië) die een pesthekel hebben aan Joden. Ze willen het Midden-Oosten Judenrein zien, dus laat staan dat ze een heel land met Joden zouden dulden. De Arabieren zijn het slachtoffer geworden van hun eigen Jodenhaat, want de situatie in Gaza en de West Bank hebben ze volledig te danken aan die aangeleerde psychische afwijking. Hun antisemitisme heeft ze getekend en geketend.
Dat is eigenlijk het enige waarvoor ze te betreuren zijn.
