Dat Henk en Ingrid anderhalf miljoen stemmen sterk zijn weten we nu onderhand wel. Hun stemmen zijn luid en duidelijk gehoord, want het schreeuwen gaat hun partijleiders uitstekend af. Wat ik me afvraag is wanneer de oppositie op gaat komen voor de 4 miljoen stemmers, oftewel een derde van de totale opkomst, die hun vertrouwen hebben geschonken aan PvdA, D66, GroenLinks of SP. Want tegenover het misplaatste vingerlikken van Rutte, staat het nagelbijten van de pensioenloze jongeren, chronisch- terminaal- of geesteszieken, mensen met een PGB, studenten en de zogenaamde niet-Westerse allochtonen.
Wij zitten met droge vingers en natte ogen te wachten op ingrijpen, maar tot onze verbazing wacht de oppositie met ons mee. Ik vraag u, waarop wachten wij? Op het geweten van het CDA? Want we hebben gezien hoe snel Verhagen de sputterende dissidenten de mond snoerde. Op de koppigheid van de PVV? Want inmiddels moge duidelijk zijn hoe fluïde de partijprincipes zijn als het de machtspositie van de PVV ten goede komt. Op de eerste grote flater? Want ik tel er een stuk of 50 miljard en ik begrijp niet hoeveel bloed er in het water moet stromen voordat u het ruikt.
Botte bijl
Oppositie voeren is meer dan af en toe een snedige opmerking maken bij de interruptiemicrofoon alvorens zelfvoldaan achterover te leunen op het behaaglijke pluche. Waar blijven de echt moeilijke vragen? De moties van wantrouwen? En bovenal, de alternatieve wetsvoorstellen? De afgelopen maanden hebben we gezien hoe Rutte de goede sier mocht maken met lulvoorstellen als ‘130 op de afsluitdijk’, alvorens keihard met de botte bijl op ons zorgsysteem in te hakken. Het CPB toonde aan dat deze plannen niet alleen desastreus zullen blijken voor zorgbehoevenden, maar dat zij de staat uiteindelijk meer geld zullen kosten dan de bezuinigingen opleveren. Waarom gaan deze plannen dan toch door?
Elke dag sla ik de krant open hopend op een rel. Op de alarmbel die eindelijk geluid is door een oppositie die niet langer lijdzaam toekijkt hoe de sociale democratie wordt omgevormd tot een, ja wat eigenlijk? Tot een verdomd ongezellig kutland met achterhaalde ideeën over vrije markt kapitalisme en een regering waar ik me kapot voor schaam bijvoorbeeld. Ik zie een enkele politicus zich het schompes werken om schrijnende zaken aan de kaak te stellen (boks Dibi), maar veel vaker zie ik nietszeggende discussies over semantiek, of het zoveelste incident met Dion of Mariko.
Gebrekkig systeem
De oppositie laat zich verleiden tot reacties op de domste uitspraken, maar blijft in gebreke als het gaat om het echte werk, het indienen van alternatieve wetsvoorstellen en bezuinigingsplannen. Werk samen. Laat de burger zien dat er alternatieven zijn. Leg uit wat de gevolgen zullen zijn van de huidige plannen. Laat u niet de mond snoeren als de grote roerganger weer eens roept dat u onzin verkondigt. Dat zegt hij namelijk altijd en het is bijna nooit waar. Zorg dat u zichtbaar bent voor de burger. Lok zelf eens een discussie uit door iets slims te zeggen in plaats van altijd maar te happen naar de verbale scheten van Helder en Brinkman. Ze doen het namelijk expres.
De democratie is een gebrekkig systeem, maar tot nog toe heeft niemand iets beters kunnen verzinnen. Niemand is gebaat bij wekelijkse referenda waarvan de helft van de bevolking de inhoud niet begrijpt, dus we zullen het de komende jaren met dit gedoogkabinet moeten doen. In de minderheid zijn betekent oppositie voeren, maar dan echt. Natuurlijk hoeft u niet elk regeringsvoorstel te blokkeren, het land moet tenslotte ook bestuurd worden, maar sommige dingen zijn te belangrijk om niet voor te vechten, ook al kun je misschien niet winnen. Het electoraat van populistische partijen zal hen niet afrekenen op beleidsmatige blunders, maar de achterban van een luie oppositie zal dat wel doen. Wij zijn met 4 miljoen en verdienen een volksvertegenwoordiging die namens ons spreekt, want zwijgen is instemmen.
