De Syrische burgeroorlog duurt nu ruim vijf jaar zonder dat er enig vooruitzicht op een stabiele vrede is. Wat in maart 2011 begon als een protestbeweging tegen het bewind van president Bashar al-Assad is uitgegroeid tot een alles vernietigende oorlog tussen elkaar bestrijdende groeperingen met elk een eigen agenda.
Regeringsleger, vrijheidsstrijders, religieuze en etnische groeperingen alsmede de terreurorganisaties Al-Nusra en Islamitische Staat hebben Syrië in een hel veranderd. Tienduizenden doden en miljoenen vluchtelingen zijn het gevolg. Europa kijkt toe en vangt vluchtelingen op, terwijl Amerika de strijd met ISIS voert. Rusland, met op de achtergrond Iran, steunt het regime Assad. Aan de anarchie en bloedige chaos komt voorlopig geen einde. De toestand in Syrië is uitzichtloos.
Syrië is het derde land dat in de afgelopen 15 jaar een failed state is geworden. De beide landen die Syrië voorgingen zijn Irak en Libië. Belangrijke dictatoriale landen die nog wel functioneren zijn Egypte, Saoedi-Arabië en Iran.
Nadat de westelijke coalitie, onder leiding van de VS, het bewind van Saddam Hussein ten val had gebracht en zich uit het land had teruggetrokken, is Irak feitelijk onbestuurbaar geworden. Democratische verkiezingen hebben niets gebracht. Religieuze conflicten en stammenoorlogen hebben Irak volledig gedestabiliseerd.
De val in 2011 van het Khadaffi-regime in Libië is van hetzelfde laken een pak. Ook daar, na de aanvankelijk door het westen gesteunde Arabische Lente, heerst er chaos en onderlinge strijd.
In Egypte werd president Mohamed Morsi en zijn Moslimbroederschap door het leger naar huis gestuurd. De Arabische Lente daar was niet meer dan een door het leger opgevoerd toneelstukje onder leiding van generaal en huidige president Abdel Fattah Saeed al-Sisi. Resultaat is wél dat er in Egypte onder deze dictator relatieve orde en rust heerst.
De vraag die gesteld kan worden is of moslimlanden uiteindelijk niet beter af zijn met een dictator. De bevolking droomt aanvankelijk van democratie, maar eenmaal verlost van de dictatuur gaan ze elkaar te lijf. Moslims hebben niets met democratie en dat is inherent aan hun godsdienst. Islam en democratie verdragen zich niet.
Dictators martelen en doden hun tegenstanders zonder enige vorm van proces. Daar zijn het immers dictators voor. De tienduizenden slachtoffers hebben de hel op aarde beleefd, laat daar geen misverstand over bestaan. Dat is de ene kant van de medaille.
De andere is dat er onder het regime van Sadam en Khadaffi orde en rust in Irak en Libië heerste. Opstandige groeperingen werden zonder pardon geëlimineerd. Er was een fatsoenlijke gezondheidszorg, onderwijs en een functionerende infrastructuur. Ook was er redelijke welvaart. Natuurlijk was er angst onder de bevolking, maar die was redelijk beheersbaar zolang men het regime niet voor de voeten liep. Vergelijk de situatie van toen met de chaos en barbarij die nu in die landen heerst. Dictators zijn voor moslimlanden schijnbaar het minst kwade. In vrijheid levende moslims blijken immers een gevaar voor zichzelf te zijn.
Het steunen van de rebellengroepen in Syrië mag dan nobel lijken, wie het gehele plaatje bekijkt ziet dat ook Syrië uiteindelijk niet zonder een dictator kan. Assad, de slager van Damascus, is gehaat in het westen, maar wat is het alternatief? Verdwijnt Assad dan zal het machtsvacuüm opgevuld worden door religieuze en etnische anarchisten, met als gevolg nog meer barbarij.
Wij in het westen moeten inzien dat wat wij onder democratie verstaan niet toepasbaar is in moslimlanden. Ons verheven gevoel over westerse normen en waarden, kortom al wat wij beschaving noemen, wordt in moslimlanden niet begrepen. Het algemeen belang, voor ons een vanzelfsprekendheid, geldt in die landen niet. Het is de religie en de stam die bepalend zijn, niet de natie.
Sinds het ontstaan van de islam in de 7e eeuw zijn moslimlanden blijven steken in de Middeleeuwen. Economisch onderontwikkeld en in wetenschappelijk opzicht geen rol van betekenis spelend hebben moslims door de eeuwen heen het slachtofferschap tot kunst verheven. InshAllah, als God het wil, maar zelfverantwoordelijkheid nemen?
Laat Europa de handen aftrekken van de moslimlanden en investeren in het adequaat bewaken van de buitengrenzen. Met het verder importeren van de achterlijkheid komt onze eigen democratie en beschaving op termijn in gevaar.
Het cliché zegt dat elk volk de leider krijgt die het verdient. Daarom, geef de moslimlanden hun dictators terug. Ze verdienen niet beter en ze kunnen niet zonder. De praktijk bewijst dat elke dag opnieuw.
