Als je een nietje door een strafdossier ramt en dat uitgeeft is dat nauwelijks journalistiek te noemen, maar strafbaar is het natuurlijk niet. Dat Hendrik Jan Korterink en zijn dochter Anna ‘De Ros-tapes’ niet mogen openbaren is bizar en geeft aan hoe regentesk de rechtspraak opereert. De Ros-tapes bieden inzicht in een wereld van psychopathische griezelcriminelen, rattige advocaten en een desperaat Openbaar Ministerie dat jaagt op het hoofd van Dino Soerel en zijn beroemde handlanger Willem Holleeder. Het dossier mag niet openbaar worden gemaakt omdat nieuwe getuigen wellicht beïnvloed kunnen worden. Een idiote gedachte.
De kwestie draait om verklaringen van Fred Ros, een oud-voetballer, die beweert dat Dino S, Ali A. en De Neus een moord-BV runden om rijke crimi’s af te persen dan wel om te leggen als ze belastende verklaringen over hen zouden afleggen.
Het dossier moet als onomstotelijk bewijsmateriaal dienen, maar heeft evenveel waarde als de vertellingen in De Bijbel. Het zijn spannende verhalen, maar of ze ook wáár zijn… Niemand kan de beweringen controleren, want de meeste getuigen zijn vermoord of waren zelf betrokken bij de liquidaties.
Het OM heeft zich ingelaten met een kroongetuige die door zijn verklaringen snel weer vrij komt als hij anderen belastert. Advocaten proberen hun cliënten zo lief mogelijk af te schilderen en gebruiken slinkse methodes om tegenstanders in het dossier als monsters weg te zetten. Het is zó doorzichtig dat je er bijna van in de lach schiet.
De Ros-tapes is een zwarte doos waarin geen licht meer schijnt, maar waar steeds weer aanwijzingen opflitsen die je niet naar de uitgang leiden. Dit is een detective met een open einde, maar het publiek mag niet meegenieten van dit duistere sprookje.
NRC Handelsblad en de Telegraaf berichtten al eerder over het dossier en ook daar werd je niet veel wijzer van. Willem Holleeder zou zich bijvoorbeeld voor 7 miljoen euro hebben ingekocht in een moordmakelaarsgilde, maar waarom hij dat precies deed wordt nergens verklaard. Als je iemand vermoordt word je zelf niet meteen rijker, toch?
Het dossier, dat door belanghebbende allang is verspreid, is een kroniek van onaangekondigde doden. Hendrik Jan Korterink meent dat vaststaat dat Ali A, Dino S. en Holleeder een trojka vormen die moordendschattend hun slag sloegen. Maar Ros’ verklaringen zijn op zijn minst in twijfel te trekken. Zijn eigen rol bij de aanslag op Cor van Hout is duister. En Ros heeft een kardinaal belang: als hij zijn moordmaatjes verraadt, loopt hij weer buiten en gaan zij de bak in. Geen slechte deal, toch?
De Ros-tapes geven aan hoe weinig we eigenlijk zeker weten. Het geruststellende aan de tapes is dat je wel een aantal klassieke patronen ziet. Criminelen doen weer behoorlijk dom en laten zich leiden door hun meest elementaire levensbehoeftes (geldzucht, machtshonger & auto’s), advocaten gedragen zich als de dwaze verdedigers van het kwaad en het OM grijpt zich vast aan glibberige takjes om naar een grote boom te kunnen slingeren.
Lekkere lectuur, meer is het uiteindelijk niet. Dat kún je niet eens verbieden. De Ros-tapes hebben evenveel waarde als een goede thriller. Het is fictie waar we feiten van proberen te maken.
Daarom heeft het publiek recht van deze macabere oral history te mogen meegenieten. Misschien kan het oordeel van het publiek helpen om hier iets van te vinden, want de hoofdrolspelers in het dossier zijn allemaal in hun eigen sprookjes gaan geloven.
