Op 8 april 2011 krijg ik te horen dat ik kanker heb. 26 jaar oud en in de bloei van je leven. Een flinke schok. Een gelukje, het is testiskanker en dat is goed te behandelen als je er vroeg bij bent. Dat was ik en na een kleine operatie was ik er vanaf. Je kan weer verder met je leven, ondanks de controles en de spanning die dat oplevert. Verder kijken naar de toekomst: huisje, boompje en een beestje. – Ho! Wacht eens even! Een boom en een beest kan nog maar dat huis, dat zal niet gaan meneer.
Brandend huis
Op het randje van 2011 lees ik dat ex-kankerpatiënten namelijk moeilijk aan een hypotheek of levensverzekering kunnen komen. Ook al hebben ze bijvoorbeeld op hun 28e borstkanker gehad en willen ze op hun 42e een levensverzekering afsluiten. “Een brandend huis kan je ook niet verzekeren”, zo stelt het altijd meelevende Verbond van Verzekeraars. Genezen verklaarde mensen vergelijken met brandende huizen, chic hoor.
Domme pech
Natuurlijk zijn banken en verzekeraars kille rekenaars die zoveel mogelijk risico willen uitsluiten. Daar is geen ruimte voor menselijkheid. Dat je doodzieke mensen niet gaat verzekeren of een hypotheek geeft, zal iedereen begrijpen. Maar jonge mensen die de domme pech hebben dat hun celdeling op hol staat, een behandeling ondergaan en genezen, zouden toch gewoon een huis moeten kunnen kopen? Een op drie Nederlanders krijgt vroeg of laat kanker. Dat is een flinke groep en die groep wordt in de komende jaren alleen maar groter.
Het gaat wel ontzettend goed in de hypotheekbusiness dus die klanten kunnen ze vast missen als kiespijn. Even dacht ik nog aan een hypotheek van PinkRibbon. Maar ik heb geen borsten. Helaas. Misschien dat artikel 1 van onze grondwet dan nog hoop biedt en mijn boom en beestje een mooi plekje kunnen krijgen.
Paul Clappers voelt zich verder prima en droomt stiekem van een burgerlijk bestaan volgens het huisje, boompje, beestje-principe.
Foto CC Yme Bosma
