Volgende week begint de inhoudelijke behandeling van de rechtszaak tegen de verdachten die ten laste wordt gelegd de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen te hebben veroorzaakt. De ouders van één van hen is kennelijk tamelijk vermogend, want heeft Gerard Spong als advocaat. Nu kan men van Spong vinden wat men wil, hij is wél letterlijk en figuurlijk een meester in zijn vak. En dus heeft hij een voormalig hoofdpatholoog van Scotland Yard bereid gevonden te verklaren dat de dood van Nieuwenhuizen mogelijk niet te wijten was aan het doldrieste optreden van de mediterrane cliënt, maar aan de zwakke fysieke dispositie van het slachtoffer.
Met dergelijke welkome handreikingen weet de magistratuur hier te lande natuurlijk wel raad.
Een half jaar na zijn overlijden moeten we constateren dat het enige positieve effect van die tragische gebeurtenis van 2 december 2012 is, dat voetbalgeweld nu op de agenda staat van KNVB en overheid en dat de media er aandacht aan besteden.
Wat zijn precies de maatregelen die de KNVB heeft genomen naar aanleiding van de dood van Richard Nieuwenhuizen? Weinig schokkends. Een gele kaart levert voortaan een tijdstraf op van tien minuten. Let op: in de B-categorie van het amateurvoetbal, dus de recreatieve sector. In de prestatieve top van het amateurvoetbal blijft zelfs dàt achterwege. Vanaf de B-junioren (dan ben je een jaar of 14) moeten spelers over een spelregelbewijs beschikken. En wie een lange schorsing heeft uitgezeten, moet eerst een bewijs van sportief gedrag halen alvorens hij weer wordt toegelaten op de speelvelden. En er komt een meldpunt voor wangedrag en excessen.
Het klinkt allemaal erg weloverwogen, genuanceerd en uitgebalanceerd. Daarin zit ‘m waarschijnlijk ook meteen de zwakte van de maatregelen. Men zal mij wel weer de cynische, harde hond noemen, maar ik denk dat een maatregel luidende “Wie de scheidsrechter aanraakt wordt standaard met minimaal tien wedstrijden schorsing bestraft en wie het twee keer doet mag nooit meer voetballen” meer indruk zou maken op potentiële raddraaiers.
Op de eerstvolgende zaterdag na de dood van Richard Nieuwenhuizen dat er weer zou worden gevoetbald, werd ik ‘s ochtend gebeld door het NOS Journaal. Of ik de voorzitter was van de Scheidsrechtersvereniging Amsterdam. Dat kon ik toen nog bevestigend beantwoorden. Of ze me aan het eind van de dag even mochten bellen om te informeren naar het aantal incidenten dat die dag op en rond de velden had plaatsgevonden.
Ik was stomverbaasd en antwoordde dat het voetbalgeweld al jarenlang een issue is en waarom ze nu dan uitgerekend van mij een melding wilden hebben van het aantal incidenten. “Ja, weet u”, piepte de medewerkster van de NOS, “er is nu toch een stille tocht geweest en een bezinningsweekend zonder voetbal. En veel media-aandacht. Dus we wilden weten of dat enig effect heeft gehad.”
Ik antwoordde haar, dat het voetbalgeweld zijn oorsprong heeft in twee generaties verwaarloosde opvoeding en dat die oorzaak niet in twee weken kon worden weggenomen, waarop ik de hoorn weer op de haak gooide.
Ik zeg het niet vaak, maar helaas heb ik gelijk gekregen.
