Verwarring alom in de vaderlandse pers. Wie in godsnaam is Danai van Weerdenburg? Plots verscheen ze op nummer 18 van de PVV-lijst, maar over haar was werkelijk nergens iets te vinden. Google leverde nul resultaten, Twitter, Facebook, Linkedin…. nergens een spoor van deze Danai. Later kon iemand zich herinneren dat ze een tijdje fractiemedewerker is geweest. Nadat Geert haar had gevraagd of ze op de lijst wilde komen, heeft Danai blijkbaar haar verleden compleet laten wissen. Een fikse klus; meer werk voor een specialist. Maar blijkbaar weet het PVV-oliemannetje Martin Bosma hoe je dat moet regelen. Wees gerust meid, straks is heel je verleden verleden tijd. Zo’n radicale breuk zal Geert plezier doen. Want als één ding duidelijk is, dan is het wel dat hij de komende jaren absoluut geen schandaaltjes meer wil. Wie straks in de fout gaat, vliegt er subiet uit. Sterker nog, ook op een te losse omgang met andere partijen staat nu de hoogste straf.
Afgelopen zaterdag kregen Eric Lucassen, Jhim van Bemmel en Richard de Mos te horen dat ze van de lijst waren afgevoerd. Die eerste twee zaten al tweeënhalf jaar voor spek en bonen in de PVV-bankjes, ever since duidelijk werd dat Lucassen een verleden had als buurtterrorist, terwijl Van Bemmel een ordinaire leugenachtig oplichtertje bleek te zijn. Nu betalen ze daarvoor alsnog de prijs. Het signaal is duidelijk: geen enkele zonde zal u ooit worden vergeven. En Richard de Mos dan? Good old Richard, de man die een Grand Prix wilde hebben in de Haagse binnenstad? De man die het KNMI wilde afschaffen omdat hij persoonlijk meer verstand had van het klimaat? Waarom moest Richard vertrekken? Heeft hij een fout gemaakt? Nee nooit. Dat ene leugentje dat hij schooldirecteur was geweest, dat is écht te ver weg. Richard had daarna zijn plek veroverd. Het was altijd lachen met Richard. Maar hij weet waarom hij moet gaan: ‘Ik ga te gemakkelijk om met Kamerleden van andere partijen en de pers.’ Richard noemt zichzelf (in de Volkskrant) ‘een toegankelijke PVV-er.’ En weet dat dat niet meer mag, toegankelijk zijn.
Andere partijen hebben altijd mooie verhalen bij hun lijstjes. Geert niet. Geert had er letterlijk geen woord aan toe te voegen. Maar de boodschap is duidelijk. Hij kiest niet voor ‘ervaring’, of voor die andere fraaie dooddoener: ‘vernieuwing’. Nee, Geert kiest voor een gesloten front. Voor een club medestanders die hem nooit in de steek zal laten. En daar zijn er nog genoeg van te vinden. Eigenlijk behoort Richard de Mos ook toe. Zelfs nu Geert hem rücksichtslos aan de kant heeft gezet, komt er geen kwaad woord over Richards lippen. Dat zou na de uitspraken van Hernandez en Kortenoeven ook overbodig zijn. Nederland weet nu wel wat voor man bij de PVV aan het roer staat. Maar Richard neemt zijn verlies in stijl: Geert heeft hem geroepen; Geert mag hem dus ook weer wegzenden. Hij was en blijft een bewonderaar. Ziedaar de kracht van Wilders.
De Mos is exemplarisch. Geert Wilders, de contactgestoorde, rancuneuze, achterdochtige, permanent bijna overspannen PVV-leider, kan rekenen op de onverwoestbare loyaliteit van duizenden. Wat er ook gebeurt in de provincie, of zelfs in de fractie, het zal het grootste deel van het PVV-electoraat worst wezen. Als ze er al iets van snappen. Ze horen er immers nauwelijks iets over (PVV-ers lezen geen kranten, en kijken niet naar actualiteitenrubrieken, weten enquêtebureaus) en er zijn ook geen lokale partijvergaderingen waar ze geconfronteerd zouden kunnen worden met wat er gebeurt, en waar ze een mening moeten geven. Ze zien weinig, weten weinig, en gaan voor Geert.
Wilders heeft, dat lijkt wel duidelijk, het meest stabiele electoraat van alle partijen. En er zijn nauwelijks wegen om die mensen te bereiken, en ze op andere gedachten te brengen. Ze geven niks om politiek. En als hen gevraagd wordt waarom, luidt het standaard antwoord dat politici onbetrouwbaar zijn. Leugenaars. Zakkenvullers. Zolang Geert dat blijft roepen, kan hij op hen rekenen. Geerts angst dat al die schandaaltjes hem zullen schaden is dus volstrekt misplaatst. Electoraal hebben ze slechts tijdelijk effect, op de lange termijn is dat te verwaarlozen. Maar Geert is nu eenmaal meer een man van de dagkoersen dan van de grote lijn.
En dus zit er straks in de Kamer een groot cohort Geert-getrouwen, die stemmen zoals Geert dat voorschrijft, en praten wanneer Martin dat goed vindt. Daarmee wil Geert de komende vier jaar van machteloze, zinloze oppositie doorkomen. We zullen ze gaan missen, die leuke raddraaiers.
