Complete boodschappenlijsten heb je afgewerkt. Er ligt een lijst met spullen die ingepakt moeten worden die langer is dan de lijst die je voor drie weken Ibiza maakt. Je hebt een route en tijdschema moeten uitpuzzelen dat ingewikkelder is dan het complete spoorboekje. Overal in je rugzak en kampeertas zijn geheime compartimenten gemaakt voor drugs, drank, eten, camera’s, wapens en alle andere dingen die een mens gewoon nodig heeft, maar security gevoelig zijn. Je hebt een prachtig nieuwe nep paspoort aangeschaft voor het geval dat een van die compartimenten wordt gevonden. Je bent al weken niet uitgeweest omdat je geld moet opsparen voor het duurste weekend van het jaar. Heb je als lezer al door wat er te gebeuren staat? Juist; Lowlands staat voor de deur.
Nu mag je jezelf vier dagen bezatten aan slecht evenementen bier. Het voedsel is niet echt slecht maar wel erg duur en het blijft daarom bij pizza slices. En wie neemt er in dit weekend nou de tijd om te eten? Dat heeft geen zin want je moet volgens een strak schema van hot naar her rennen wil je alle bands die je op je lijstje hebt staan kunnen zien. ‘Zien’ is trouwens geen goed woord want het blijft bij poppetjes ver weg in een afgeladen tent. Als je alles wil zien zal je het vooral op afstand zijn; de tenten waar de bekendste acts spelen zullen weer uitpuilen. Voordat je op weg naar de ingang door de tienduizenden idioten, die altijd in de weg staan, hebt geworsteld is de band al bijna klaar met optreden en begint de weg terug die net zo lang, of nog langer, duurt.
Clubcircuit
En zo zit je een weekend tussen jeugd die toch vooral voor ‘het festival’ komt en het verder worst zal wezen wat er precies op het programma staat. Als je een muzikale fijnproever bent lijkt Lowlands op een snelbuffet waar je naar de een na de andere afdeling snelt en een kwak eenheidsworst op je bord krijgt. Er zijn veel verschillende genres aanwezig maar binnen die genres klinkt alles al gauw hetzelfde. Dat ligt niet eens zozeer aan de kwaliteit van de bands maar aan de overvloed eraan.
Echte muziekliefhebbers houden zich ver van festivals als Lowlands. Die eten liever lekker dan veel en zijn erg snel verzadigd. Liever één goede band dan 80 middelmatige. Echte muziek freaks kijken liever bandjes in het clubcircuit. Daar sta je niet tussen klapvee, maar tussen de liefhebbers. Daar zie je de bands die op Lowlands staan een jaar eerder. Daar is geen hype en hijgerig gedoe.
Iedereen weet dat bands op hun weg naar de top duizend maal beter zijn dan nadat ze die top uiteindelijk bereikt hebben. Als je het geluk hebt ze op dat moment te zien voel je de magie honderd keer beter binnen komen dan in een festival setting. Daar gaat het bij muziek om; de magie. De magie van Lowlands is een illusie opgewekt door de verkeerde energie van tienduizenden die zichzelf verplichten 4 dagen ‘lol’ te hebben.
Ik ben nog nooit naar Lowlands geweest en ik heb ook niet het gevoel er iets aan gemist te hebben. Dat blijkt ook uit de lijst van bands; van de 200 bands heb ik er al 20 gezien, en dan vaak al 5 tot tien jaar geleden. Tussen de 200 bands staan er tientallen die ik niet wil zien al zou ik er geld bij toe krijgen en het allermooiste is dat de beste bands die ik de afgelopen jaren zag geen van allen ooit op Lowlands hebben gestaan.
