Lindsay Lohan woont tegenwoordig weer bij haar moeder. En dat vindt ze zwaar kut. Best zielig voor haar, ik bedoel, ze heeft al best wel wat voor haar kiezen gehad de afgelopen jaren en als klap op de vuurpijl krijgt ze ook nog eens dit.
Ik volg het nieuws rondom haar met een redelijk grote interesse, vind ik zelf. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik licht opveer wanneer Achterklap een nieuwsfeitje omtrent Lindsay vermeldt en raak licht bezorgd wanneer berichtgeving voor langere tijd uitblijft. Ik bedoel: je maakt mij niet wijs dat ze niet ergens een ketting heeft gestolen of een lading coke door d’r neus heeft geduwd. “Typisch Lindsay”, denk ik bij het lezen van dergelijke berichten.
Ik merk dat het er niet zozeer om gaat wie het schrijft, als wel om wat en hoe het beschreven staat. En dat is iets wat de hedendaagse journalistiek meegenomen heeft: je bedenkt zelf of het waarheid is of niet, want negen van de tien keer weet je niet eens wie het geschreven heeft en waar diegene zijn of haar informatie vandaan heeft.
Dat hele ‘zelf denken’ is iets moois. Waar journalisten vroeger hun tijd verdeden met het zoeken naar trends, ontwikkelingen, cijfers en achtergronden, geven ze tegenwoordig jou als lezer de mogelijkheid dit zelf te doen. Dit doen ze door in een zo kort mogelijk tijdsbestek zoveel mogelijk nieuws het internet op te gooien. Maakt niet uit wat; hoe meer hoe beter! Wij als lezer filteren zelf wel wat belangrijk is! Een hele verantwoordelijkheid, die ik met kleine, maar gepaste trots op me neem.
Op die manier heb ik namelijk maar mooi ontdekt dat het leven voor Lindsay niet alleen maar rozengeur en maneschijn geweest is, dat zo langzamerhand de hele wereld af fikt (maar er gelukkig nog wel ruimte is voor artikelen over ‘plannen’ van ons kabinet, die, helaas, nooit echt meehelpen aan het blussen van de wereld) en dat social media een ongelooflijk gevaarlijk apparaat is wanneer het om criminaliteitsbestrijding gaat.
Het schijnt namelijk dat mensen door social media aangewakkerd worden om het recht in eigen hand te nemen. Ze jutten elkaar bijvoorbeeld op in de jacht naar de, inmiddels bijna beroemde, vechtersbazen in Eindhoven en komen tot overeenstemming dat ze best wat meer belasting willen betalen om de verdachten van de dubbele moord in Amsterdam ‘nooit meer het daglicht te laten zien’.
Ik ben de eerste om te concluderen dat die ontwikkeling niet oké is. In Nederland hebben we al jaren een justitieel apparaat dat de straten veilig houdt en gepaste straffen oplegt aan mensen die deze veiligheid verstoren. Daar moeten we op vertrouwen, denk ik persoonlijk.
Behalve als het om ongeplande evenementen gaat. Daarin faalt de politie namelijk behoorlijk, zo blijkt. Om de een of andere onbegrijpelijke reden was Project X Haren, om maar een voorbeeld te noemen, een ‘ongepland evenement’ voor de politie en waren ze derhalve vergeten hun portofoons op te laden, voldoende geweldsmiddelen ter beschikking te stellen en hun interne organisatie onder de loep te nemen. Ik kan me vergissen, maar volgens mij was Project X Haren niet zo heel erg ongepland. Volgens mij waren onze, al dan niet ‘gevaarlijke’, social media vrienden al een tijdje bezig met de voorbereidingen van de festiviteiten.
Nu weet ik niet meer wat ik moet geloven, want als de media aan de ene kant zeggen dat de politie faalt, maar aan de andere kant oproepen tot het niet in eigen hand nemen van het recht, wat moeten we dan? Hopen dat een eventueel misdrijf in elk geval gepland gebeurt? Wel helpen zoeken naar misdadigers, maar er geen mening over vormen? Meekijken naar snapshots van een groter verhaal, zoals de mishandeling in Eindhoven, maar de daders vriendelijk begroeten als we ze tegenkomen?
Ik kijk er maar gewoon niet meer naar: al die ellende. Voor je het weet vervul ik mijn burgerplicht niet, of roep ik mijn Facebookvrienden op tot haat. In plaats daarvan lees ik rustig verder over Lindsays lege bankrekening, want daar zit tenminste een journalist op die het verhaal van voor tot achter bestudeerd heeft.
