Sinds kort heb ik mezelf genoodzaakt gevoeld de Godwin te gebruiken in het debat over PVV-sentimenten in Nederland. De wet van Godwin betekent dat hoe langer een (online) discussie voortsleept, hoe groter de kans dat hakenkruizen, gaskranen en nazi’s ter sprake komen. Als Kamerlid, heb ik die noodzaak nooit gevoeld. Het meeste verregaande oordeel dat ik voor, tijdens en na mijn Kamerlidmaatschap had over de PVV was dat het een beweging vol racistische elementen was. Dat leverde me overigens vanuit de hoek van journalisten, columnisten, Kamerleden – zowel links als rechts – altijd felle kritiek op. Na ‘minder, minder, minder’ lijkt de racistische aard van de PVV niet meer im Frage.
De Telegraaf ging in een hoofdredactioneel commentaar zelfs zover door te spreken over ‘inktzwarte politiek waarmee we hebben afgerekend in het verleden.’ Dat zou je een subtiele Godwin kunnen noemen.
Ik heb voor ik het moment bereikte dat ik een vergelijking met deze zwarte bladzijde in onze geschiedenis noodzakelijk vond, op verschillende manieren geprobeerd het debat te zoeken met de PVV (en haar achterban):
Aan Geert Wilders, via een open brief in de Volkskrant:
“De radicale Islam is de vijand van alle beschavingen en van alle redelijk denkende mensen (gelovig en ongelovig)”, … Voor mij is de radicale Islam namelijk een even grote bedreiging als voor jou. Als vrije moslim heb ik bondgenoten nodig, geen vijanden.”
Aan de PVV-stemmer, ook via een open brief in de Volkskrant:
“U ziet geen spoken… Er zijn radicalen die met behulp van dood en verderf macht willen verwerven, ook in Nederland… Ik wil bondgenootschappen creëren met alle mensen, die vrijheid en gelijkheid net zo belangrijk vinden als ik, zodat er geen ruimte is voor de radicale islam.”
En in talloze Kamerdebatten met PVV’ers. Dat bleven uiteindelijk monologen. Van Geert Wilders zelf kwam, afgezien van een tweet of quote in de media, nooit een inhoudelijke reactie. Van PVV-stemmers gelukkig wel. Zij stemmen om verschillende redenen op de PVV. Dat is een gegeven net zozeer als dat het een gegeven is dat elke stem – wat de motivatie ook is – racistische retoriek voedt. Hierover wilde maar geen debat lukken.
Ik heb het ook over een andere inhoudelijke boeg geprobeerd te gooien door te analyseren hoe de PVV transformeerde toen ze gedoogsteun gaf aan het minderheidskabinet Rutte 1. Mijn conclusie was, dat ze de ‘nieuwe regenten’ waren geworden
Op een gegeven moment heb ik me voorgenomen geen reactionaire politicus te zijn, maar een eigen geluid te laten horen. Hoe zie ik de toekomst zelf voor me als het om de multiculturele samenleving gaat. Dat resulteerde onder andere in het manifest Zeau 2001 over een nieuwe generatie Nederlanders:
“Wij leggen verbindingen met elkaar dwars door alle barrières heen. Wij opereren niet langs etnische of religieuze lijnen, maar op basis van gedeelde interesses en idealen. Wij hangen in dezelfde scene, volgen dezelfde studie en dromen van dezelfde toekomst… In toenemende mate zijn wij kinderen uit gemengde gezinnen. Kinderen die de aanwezigheid van culturele en religieuze verscheidenheid even vanzelfsprekend vinden als ademhalen.”
Het negeren was een populaire houding van politici. Dan zou de PVV geen podium krijgen en minder belangrijk worden. Maar dat podium bleef maar komen door steeds extremere uitspraken en een steeds grotere achterban. Het negeren bleek vooral een excuus voor het onvermogen van politici een scherp weerwoord te formuleren.
Misschien werken (foute) grapjes wel:
Zoals ‘Lachen om Dikke Turken‘
Dat herhaalde ik om de zoveel tijd, maar je kan maar zolang ontmenselijking weglachen.
Ik was niet de eerste en zal zeker niet de laatste zijn die teruggrijpt naar de antisemitische sentimenten die vorige eeuw tot een massamoord leidden. Ik heb zelf nooit begrepen waarom die vergelijking onbestaanbaar zou moeten zijn. Waren de mensen die toen leefden zo een uniek exemplaar van de mens? Hebben nooit daarvoor mensen zich van zo een kwaadaardige kant laten zien? En zou de mens nooit meer tot hetzelfde in staat kunnen zijn? Een blik in de geschiedenisboeken en het actuele nieuws en je weet genoeg.
Ik weet dondersgoed dat er een groot fundamenteel verschil is met Hitler en zijn handlangers. De PVV en andere extremistische partijen in Europa roepen niet op tot geweld. Een een-op-een vergelijking van Geert Wilders met Adolf Hitler is dan ook bullshit. Maar kan de retoriek van de PVV echt niet vergeleken worden met de retoriek van de nazi’s voor de holocaust?
Ehm…:
Deporteren van ‘tens of million’ moslims uit Europa? Check.
Belasting op kleding? Check.
Assimilatiecontract? Check.
Rode neuzen in Hilversum afhakken? Check.
Volk ophitsen/mennen? Check.
Minderwaardige cultuur? Check.
Zeg nou zelf, wie de overeenkomsten niet ziet, is stekeblind. Al die mensen die zo emotioneel reageren, zouden er beter aan doen zich af te vragen waar hun emotie precies vandaan komt.
Hoe impulsief ik ook ben, ik heb hier lang over nagedacht. De conclusie die ik trek is dat het sentiment ten aanzien van Marokkanen, moslims en allochtonen in Nederland nu, niet fundamenteel anders is dan het sentiment ten aanzien van Joden toen. En hoewel ik absoluut niet geloof dat dezelfde vernietigende afloop mogelijk is, zijn de gevolgen van dit sentiment ingrijpend genoeg voor een historische opfriscursus.
Is dat effectief? Een zwaktebod? Kwetsend? Dom? Aandachttrekkerij?
I don’t give a fuck. Het is precies hoe ik erover denk.
