‘Asielzoeker moet woning delen’, schreef de linkse courant De Volkskrant groot over de voorpagina de dag nadat twee islamitische jongeren een priester in een Franse kerk hadden afgeslacht. Alleen rechts bovenin stond een kleine verwijzing naar het nieuwsbericht over een nieuwe dimensie in islamitische terreur. De terreur was kennelijk niet nieuwswaardig genoeg voor een ‘kwaliteitscourant’ als de Volkskrant. Logisch, met nieuws over terreur brengen speel je alleen maar Wilders in de kaart, en voorkomen dat Wilders in de kaart wordt gespeeld is nou eenmaal de belangrijkste taak van een Volkskrant-journalist.
Als Nederlander ben je er misschien nog niet aan gewend, maar je kent de taal van islamitische terreur. Bij de Volkskrant schrikken ze er nog van, en dat heeft iets naïefs.
Hoe ziek sommige journalisten ook zijn (er waren zelfs kranten die de dag na die aanslag groot op de voorpagina ‘WE MOETEN ONS NIET LATEN BANGMAKEN‘ schreven), ik keek er niet van op want ik was het wel gewend van de sociale media. Sociale media zijn nu eenmaal links. Natuurlijk: Facebook, Twitter en Instagram zijn ook het platform voor geinige kattenfilmpjes en uw restaurantmaaltijd (‘#heerlijkgenieten’), maar ze vormen daarnaast een twaalfvingerig afvoerkanaal voor de onderbuik. Uit de dunne darm ontsnappen onwelriekende geuren, het baggert soms van de drek.
Met eigen ogen zie je dat ‘sociale media’ een gezicht geven aan de voorheen zo oppermachtige, boze, rancuneuze, fatsoenlijke, blanke burger op de linkerzijde van de babyboomersbank.
Links rukt op. 6 mei 2002: ‘Door GroenLinks en PvdA opgehitste links-radicaal schiet Pim Fortuyn dood’. Anno 2016 zijn meerdere opiniemakers, en politici, die actief waren op social media letterlijk door linkse haat weggepest. Zo kreeg PVV’er Fleur Agema op Twitter te horen, nadat ze de wereld had laten weten moeder te zijn geworden, dat ‘het kindje maar snel kanker moet krijgen’. En PvdA-icoon Diederik Samsom verdween van Twitter nadat hij onophoudelijk werd aangevallen door de extreem-linkse oud-PSP-wethouder Huib Riethof.
Vorige maand: ‘Facebook sluit pagina’s van atheïstische Arabieren die de islam bekritiseren’, net als vele andere pagina’s waarin mensen hun kritiek op de islam of multiculturele samenleving uiten. Vrijwel onophoudelijk rapporteren linkse gedachtenpolitiepatrouilles de hun onwelgevallige pagina’s bij Facebook, waarvan inmiddels bekend mag zijn dat het bewust een zo links mogelijke koers vaart.
Nooit lees je dat een links-extremistische pagina is gesloten – Facebook heeft wat dat betreft erg duidelijke voorkeuren.
Links jammert verder. Vorig jaar Diederik Samsom, onlangs Femke Halsema, die op lachwekkend pathetische en theatraal narcistische wijze Twitter verliet. Klaar met alle ‘(anonieme) schreeuwers, bullies en andere griezels’. Zelf had ze natuurlijk nooit iets bijgedragen aan het schreeuwen, treiteren, twitteren van screenshots, opjagen van andersdenkenden, hetze en ophef creëren en andere griezelige dingen alleen omdat iemand haar verkeerd aankeek of het eenvoudigweg niet met haar obsessieve zeikhoerenretoriek eens was. Nooit!
Wie op sociale media het hardste brult, wordt het snelst gezien, geretweet en geliked. Gefundenes fressen voor de ‘oude’ media (‘Drie maal de Volkskrant’!), die nu vanaf het bureau zomaar ineens voeling menen te hebben met de straat. Je kunt die straat wel op, maar daar hoor je ze niet eens. Sterrenwachters doen op radio en tv nu dagelijks verslag van de jongste komeetinslagjes uit een parallel universum.
Het is huiskamersociologie, maar ik heb stellig de indruk dat sommige inmiddels vertrouwde gezichten in praatprogramma’s en opinierubrieken van zogeheten linkse snit hun verschijnen in de reguliere media mede te danken hebben aan het geborrel op social media. Op afroep vinden ze desgewenst elke gebeurtenis of ontwikkeling een schande. Zo voeden zij het verlangen naar #ophef dat elk medium kenmerkt. ‘Klikhits’ moeten we hebben, dan zullen we ze krijgen ook.
Niets tegen links trouwens: weinig is zo vermakelijk als het klassiek linkse naïeve geluid, bij voorkeur gezeten in de Chesterfield bij een knisperend haardvuurtje en met een goede sigaar in de ene, een bel cognac in de andere hand. Tien minuten agressieve haattweets van een GroenLinkser als Jorrit Nuijens lezen of even zoeken op ‘genderneutraal toilet’ is plezier voor dagen.
De linkse schreeuw is een verdienmodel geworden. Jammer dat de schaamte zo slecht bij stem is en het zogenaamde ‘fatsoen’ altijd alleen voor anderen geldt.
Lees ook: De schreeuw is een verdienmodel geworden.
