Tom Zwart is hoogleraar crosscultureel recht aan de Universiteit Utrecht. Tom Zwart schreef een opiniestuk voor NRC Handelsblad over de noodzaak om de uitgestoken hand van moslims in de strijd tegen jihadisten te schudden. Tom Zwart rekent tot de moslims die de hand uitsteken ook een salafist en geweldprediker als de grijnzende imam Fawaz Jneid, die een tijdelijk gebiedsverbod heeft gekregen in Den Haag.
Als Tom Zwart schrijft: “Ze [wat Tom Zwart ‘verstoringsstrategie’ noemt, dwz gebiedsverbod – H.B.] vormt een vergaande inbreuk op de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van godsdienst van Fawaz Jneid”, dan kan men daarin mee komen. Myriaden kelen laten kreten is beter dan molshopen te laten ontstaan door ondergrondse verstomming. Openlijkheid is altijd beter. Men moet weten wat men niet wenselijk vindt.
Verder schrijft Tom Zwart: “Wat vooral steekt is dat Fawaz Jneid een salafistische imam is. Salafisten willen de islam nieuw leven inblazen door terug te keren naar de zuivere leer ten tijde van de Profeet.”
Wat hier opvalt is dat Tom Zwart zich niet bewust lijkt van de contradictie van ‘nieuw leven’ en terugkeer naar de vermeende tijden van Mohammed – een terugkeer naar een oude traditie is nooit nieuw: een stoffig vod afstoffen maakt het vod niet nieuw – en het gebruik van een hoofdletter in het woord ‘profeet’. Dit is een anglicistisch gebruik en het kan pietluttig overkomen, maar het doet wel de alarmbellen rinkelen en klokken.
Men kan zeggen dat dit van ‘respect’ getuigt naar de moslims toe, die Tom Zwart (zijn palmen jeuken) de hand wil schudden, maar het is eerder als gastheer de schoenen vegen op een welkomstmat in eigen huis. Antropologisch gezien zou handenschudden een teken zijn van vredelievendheid, mannen toonden daarmee aan dat zij ongewapend waren. We weten uit klassieke Arabische literatuur dat de ‘handenschud’ (tasāfuh) bestond uit het vastpakken van de onderarm, via de elleboog tot aan de hand: men kon in de mouw nog een dolk verborgen houden.
Tom Zwart zweet peentjes en goede bedoelingen met een enkele hoofdletter als uitroepteken op het zwetende voorhoofd. Maar hij is ongewapend. Hij wel.
Verder schrijft Tom Zwart, hoogleraar crosscultureel recht aan de Universiteit Utrecht: “Regels worden op hen strenger toegepast dan op anderen en instrumenten die daarvoor niet bedoeld zijn, worden ingezet om hen dwars te zitten. Het gebiedsverbod is een goed voorbeeld van die strategie: de imam spreekt zich inderdaad regelmatig negatief uit over lhbt en feminisme, maar dat is nog geen reden om hem een verbod op te leggen dat bedoeld is om terrorisme tegen te gaan.”
Tiens. Het is inderdaad vreemd dat een reli-politieke beweging die zich haatdragend en agressief uitspreekt over seksuele en sociale gelijken in Nederland dwars gezeten worden. Stel je voor dat bijvoorbeeld (vermeende) racisten juridisch dwars gezeten zouden worden in Nederland. Onbestaanbaar.
Ironisch genoeg is dit inderdaad een gruwelijke waarheid in het huidige Nederland. Als het bij woorden zou blijven, zou er geen geen probleem zijn. Wil Tom Zwart werkelijk beweren dat het in dit geval enkel bij woorden blijft en niet tot bloederige daden leidt? Waren de terroristen in Barcelona niet ingeblazen door een imam?
De gruwelijke waarheid in het huidige Nederland is dat slechts één imam voor zes maanden een gebiedsverbod voor bepaalde plekken heeft gekregen. Onbestaanbaar. (Deel de karwatsen uit. Het is tijd voor zelftuchtiging. )
Fawaz Jneid is niet de mond gesnoerd. Er is hem geen megafoon afgepakt. Hij heeft geen lobotomie ondergaan (dat wil zeggen niet fysiek, zijn gedachtegoed is een andere vorm van lobotomie, maar daar kan niemand iets aan doen). Zijn gebiedsverbod is cosmetisch. Dit is veel erger dan enige ‘verstoringsstrategie’.
Het blijft mij verbazen en ik zal er nooit over ophouden: mensen die, op basis van hun geloof, vrouwen en seksuelen van verschillende aard veroordelen en minachten en verachten krijgen steun, zoals van Tom Zwart, maar als deze zelfde mensen op dezelfde manier worden benaderd en behandeld als de vrouwen en seksuelen van verschillende aard door mensen die zich op een bepaald geloof beroepen, dat de steun dan zo opmerkelijk kleiner is. Bijna onhoorbaar en onzichtbaar.
Jammer dat Fawaz Jneid geen blanke prediker is die zich negatief uitlaat over negers. Dan stonden de vaandels van gelijkheid al fier en misbaarlijk te wapperen. En stond hij al voor de rechter. Vrouwen en homoseksuelen zijn in de visie van Tom Zwart vogelvrij.
Nederland, het Westen, is nooit van zijn christelijk geloof gevallen. Het gelooft nog steeds in de goede en verlossende essentie van alle geloven. Alsof alle geloven dezelfde basis delen. Als dat zo zou zijn dan waren er natuurlijk niet zoveel verschillende religies en geloven en andere ‘spirituele’ overstromingen.
De reacties op de terroristische aanslagen (‘Reach out and touch somebody’s hand’), de hang naar het verwelkomen van terugkerende Syriëgangers (‘verloren zonen’), ‘wij zijn met meer’ (liefde zal overwinnen), ‘we laten ons niet verdelen’ (we hebben nog een andere wang), ‘we laten ons niet verdelen’ (de doodsteken die anderen ontvangen deren ons niet), ‘we gaan door met ons leven/onze manier van leven’ (we zijn bereid andermans leven op te offeren), ‘dit straalt slecht af op de islam’ (heb uw vijanden lief) enzo-uitentreuren-voorts.
Dit komt uiteindelijk hierop neer: het is een seculiere vorm van de erfzonde, of erger nog, van Mattheüs: “Zijn bloed kome over ons en onze kinderen.” De angst voor een vergelding is omgeslagen in genotzucht. De masochist raakt nooit bevredigd, omdat de vindingrijkheid van de sadist minstens even gulzig is.
Dit is bijzonder wrang. Het christendom heeft zijn gewelddadige tijden gekend. Dat geloof in essentie een goede kracht zou zijn blijft toch volharden. Dit is geen naïviteit, dit is tiranniek cynisme.
Als Tom Zwart dus schrijft: “De daders van de aanslagen in Catalonië waren geen devote moslims. De imam van Ripoll was zelfs veroordeeld wegens drugshandel. Terroristen van ISIS zijn vaak jonge criminelen die de islam gebruiken als een excuus om hun gewelddaden te rechtvaardigen. Het geloof is een verpakking en geen inspiratiebron”, dan weet de lezer dat Tom Zwart werkelijk geen molecuul verstand heeft van wat de islam is, laat staan van wat een moslim maakt.
Dit is geen kwestie van interpretatie. Waarom zou islam en moslim-zijn criminele activiteiten uitsluiten als deze bedoeld zijn voor een hoger doel? Dit doet denken aan de term ‘kindbruidjes’ als het om islamitische pedofilie gaat en het gebruik van het woord ‘pedofilie’ als het katholiek kindermisbruik betreft. Met andere woorden: het is maar wat je onder ‘devoot’ verstaat – laat staan onder kindermishandeling.
Maar Tom Zwart heeft nog meer in petto (hij is heel genereus): “Wat telt is dat salafisten geweld en terrorisme veroordelen, zoals Fawaz Jneid dat enkele malen publiekelijk deed.” (Wie heeft er nou ooit gehoord van een liegende en huichelende moslim? Een opportunischte imam? Ze bestaan gewoon niet.) Want: “Het is waar dat de salafisten streven naar de vorming van een islamitische samenleving. Maar zij proberen dit doel te bereiken met vreedzame democratische middelen.”
Ongewtijfeld moeten in Tom Zwarts hoofd paukenslagen en cimbalen hebben geklonken bij het schrijven van deze woorden, alsmede jubelhoorns en triomtrombones.
Goed, dus salafisten willen een islamitische samenleving, “via democratische middelen”, terwijl democratie juist iets is wat zij verwerpen omdat zij door mensen gemaakt is (en niet door Allah) en dat ook nog eens ‘vreedzaam’! Door kinderen en volwassenen die niet beter weten met spugende haat te vullen en vijandigheid. Door een ‘vreedzame’ basis te leggen voor het geweld dat gepleegd wordt door de praktiseerders van hun ‘vreedzame’ leer. Waar salafisten tongen en indoctrinatie hebben, hebben jihadisten de wapens en opofferingszucht: salafisten prediken wat jihadisten uitvoeren. (Religieus jingoïsme kan niet zonder wapenloze predikers.) Omdat islam en geweld nu eenmaal samengaan. Ze zijn verknocht aan elkaar. Ze zijn een Siamese tweeling.
“Dat is een uitgestoken hand die we zeker moeten aannemen”, sluit Tom Zwart af. Een uitgestoken hand is niet synoniem aan oprechte bedoelingen. Waar voor de één een uitgestoken hand een teken is van een compromis, van een wapenstilstand, kan het voor de ander een plateau zijn tot een volgende stap – een ander doel. Een hoger doel dat ons enkel in de afgrond zal doen tuimelen.
Met andere woorden: projectie van goedheid is geen teken van wederzijdse betrouwbaarheid. De crossculturele hoogleraar toont zich nogal eenzijdig. Salafisten gedijen op zulke mensen – want Tom Zwart is exemplarisch. Zulke intellectuele stuntelaars zijn hun wandelstokken. Zulke stamelende denkers zijn voor de rest de kruk onder een geduldige strop.
