Ik heb een hondje. Ze heet Loei. Daar kan ik niks aan doen. Loei zo wordt ze gewoon genoemd. En dat ze bij mij beland is dat is een kwestie van familieomstandigheden. Je gaat natuurlijk nooit van z’n levensdagen in je eentje, als alleenstaande onthande man zeg maar, midden in de stad, op een benauwde etage een hond nemen. Nee toch. Ik niet althans. Vandaar.
Loei
Maar goed zo’n hondje wil ook wel eens schijten. Daar heb ik alle begrip voor. Ik ben ook een mens. Dus ga ik met zo’n hondje naar buiten. Zo’n hondje wil ook wat, niet dan? Dacht ik ook. Dus ik dat hondje halsband om, ergens een riem opgescharreld, weg wezen. Je hebt ze meteen in je nek. Handhavers zijn het. Het zijn een soort pseudo-agenten zonder schietdingen. Maar met een verwrongen levensblik en een ongeneselijke haat jegens de burger. Pas op. Kom ze niet tegen. Vlucht weg. Verdwijn. Emigreer. Geef het leven op. Doe iets. Maar ontkom aan de handhaver. Dat is mijn grote levensles en visie.
Facebook
Ze wonen in Volkswagens. Ze komen volgas door het park. Over het gras. Wat bezielt die lui. Er is geen hond te zien. Geen mens, geen allochtoon, niets. Alleen Loei. Dan stoppen de handhavers en zeggen: “weet u waarom we u staande houden”. Dan zeg ik iets als: “waarschijnlijk om de wederkomst van de Messias te verkondigen?” Prompt gaat het helemaal mis. Maar waarom? Er was louter harmonie. Grote voorraden poepzakjes en welwillendheid. Opgeruimd gemoed en burgerschapszin. En dan ineens een slap aftreksel van de hermandad. Wat is het voor volk? Herintreders uit de strafkampen van Lubbers? Gere-integreerde Belgische onderhuurders uit de Tilburgse lik? Het doet er niet toe. Maar intussen zitten we ermee. Het is om te huilen. Vooral omdat ze ervoor betaald krijgen.
Weglopen
Die lui, de Bijzondere Opsporingsambtenaren, zijn bijzonder goed toegerust. Ze beschikken over handboeien. Dat niet alleen. Ze hebben handhelds meegekregen. Zakcomputers zeg maar. Daarmee kunnen ze bijzondere opslagheffingen toeleggen. Loei en ik werden betrapt. Volgens die gangsters stonden we aan de verkeerde kant van het bordje verboden voor honden. Let wel: we deden niets verkeerd. We stonden aan de verkeerde kant van het bordje. Cool. Regels zijn regels. Die kennen we nog van de in het Nootdorpse niets verdampte Rita Verdonk. Dus braaf geïdentificeerd en gelegitimeerd en whatever. Het duurde en het duurde. Die geüniformeerde incarnatie van het Hindoestaanse Al wist gewoon bij Shiva niet hoe dat ding werkte. Dus zei ik: ga gewoon eerst eens oefenen op je kamertje dan zie ik je wel weer terug. Loei en ik gingen er vandoor. Er gebeurde niets. Het gezag gaf er de brui aan. Een kwestie van onderspit. Ik kon het niet helpen. Best wel sneu dus.
Ontkomen
Je kan een keertje zwijnen maar je moet het geluk niet tarten. En dat is wat we deden. Ik moet eerlijk zeggen, ik was er niet helemaal bij met mijn hoofd. Ik kwam uit het ziekenhuis. Naaste familie en zo. Serieus. Maar goed. Komen ze weer aan gedenderd. Loei en ik gewoon cool weet je wel, geen toestanden. Maar toch even een fotootje met de smartfoon. En die mannen wel alles genoteerd namelijk dat ik die riem niet vasthield omdat ik stond te appen, vragen ineens: wat doe je met dat fotootje? Ik zeg niks gewoon op facebook of zo. En we fietsen zestig euro lichter weg. Je doet er niks aan en je geeft het toch wel uit weet je wel, een grammetje wit kost hetzelfde en daar word je ook niet wijzer van.
Heterdaad
Tien minuten later komen we thuis en staan die handhavers voor de deur. Oranje zwaailichten en al. Ik zeg cool man relax weet je Loei is aangelijnd. Maar dat was het niet. Ze waren bang voor hun tronie op het net. Dat was het. Ze zeiden sorry, ze zeiden we zaten fout. Ze gaven een hand. Het was soort van ontroerend. De sanctie werd geheel ontheven. Scheelt weer. Maar toch je kan geen paal trekken op zo’n wereld als deze. Voor je het weet word je beticht of ontheven. Ik wil maar zeggen het blijft gewoon heel moeilijk om het goed te doen. Het is aandoenlijk en makkelijk krijg je het nooit.
