Dit is mijn laatste column van het jaar. Ik ben drie weken lang bezig geweest om van deze column een knaller te maken. Een schitterend doorwrocht epistel. Uitgebalanceerd en scherp. Het hele jaar door een fijne zeef gewrongen. Kortom, mijn Magnum Opus. Maar die ligt nu in de open haard.
Want er is een held opgestaan in Nederland. Een held die ik niet kan en niet wil negeren. Tijn Kolsteren geeft 2016 namelijk een gouden randje. En dat mag je een klein wonder noemen. Een zesjarig jongetje dat weet dat hij binnen afzienbare tijd zal sterven zorgt ervoor dat het, tot op het bot verdeelde Nederland, weer eens een gezamenlijke held heeft. Van Wilders tot Klaver, iedereen omhelst Tijn. Zijn nagellak actie, waarmee hij hoopte 100 euro te kunnen ophalen voor het radioprogramma Serious Request, gaat veel meer dan een miljoen euro opleveren. En daarmee is het leven van Tijn geslaagd. Een betekenisvol leven. Daar doet zijn leeftijd niets aan af.
Door Tijns actie zullen er duizenden kinderen die anders zouden sterven nu in leven blijven. Welke volwassene kan dat op zijn cv zetten? Tijn heeft een steen verlegd op aarde. En niet zomaar een kiezeltje. Nee, een joekel van een kei.
En als zo’n jongetje, zo wreed veroordeeld door het lot, zich zonder cynisme bezighoudt met het lot van andere kinderen dan rest mij niets anders dan het jaar in positiviteit te eindigen. Vandaar dat mijn laatste column een bescheiden ode is geworden aan de grote Tijn.
