Deze column kon worden geschreven dankzij uw donaties aan Sietske Bergsma. Doneer NU gul voor nóg meer Sietske Bergsma op TPO.nl!
Nederlanders moeten heel veel onmogelijke dingen geloven, elke dag opnieuw, al voordat ze hun eerste koffie op hebben en de kreukels uit hun gezicht zijn weggetrokken. De weinige zekerheden die ze hebben – ik leef, ik ga dood, ik heb met anderen te maken – worden in hun hoofden klokje rond vergezeld door pseudo-zekerheden die er gewoon steeds zijn, en hoe hard de twijfel ook probeert om naar het licht te groeien, de sociale omgeving geeft niet mee, die maakt er een sport van om niet mee te geven, die roept dingen die je niet kunt vastpakken zoals ‘verschilligheid’, ‘diversiteit’, ‘hoop’, ‘verbinding’. Daar is zogenaamd het licht. Niks licht. Er hangt een opdringerige, verstikkende onwaarheid in de lucht, dwingend, krampachtig, als een ouder die op straat aan je arm trekt om toch ‘vooral een beetje door te lopen!’ Dat is natuurlijk altijd al een beetje zo geweest, maar is het nu niet erger? Kwaadwillend?
Van al die honderden onmogelijke dingen die we moeten geloven is daar sinds de verkiezingen bijgekomen dat populisme – voor nu – is verslagen en dat er een beweging vanuit (Groen)links en ‘het goede populisme’ is die daarvoor bedankt kan worden. In Berlijn feliciteerde iemand me met de overwinning op Wilders. Duitse politici en journalisten haalden afgelopen maand opgelucht adem, het was ook goed nieuws voor hun land. Dat ‘het populisme’ helemaal niet verslagen is, omdat er namelijk helemaal geen ‘beweging vanuit links’ is maar gewoon een nog hysterischer vermomd establishment, dat met onderdrukkende, postmoderne, marxistische middelen elke kritische werkelijke democratische beweging probeert tegen te houden. Ze hebben zelfs ‘resistance’ als idee gekaapt, anti-fascisme als ‘de strijd van nu’ gedoopt, en ze misbruiken minderheden, waaronder onderdrukte moslimvrouwen (‘het is vrije keuze!’) als menselijk schild om de echte resistance -tegen open grenzen, islamisering, de teloorgang van onze vrijheid- dwars te zitten. Dit alles met hulp van de NPO, een gehersenspoeld onderwijssysteem, de culturele sector (het Stedelijk museum ‘neemt stelling tegen populisme’ met vijf exposities) en het algehele (onterechte) gevoel van machteloosheid onder mensen.
Het bewijs hiervoor kunnen Nederlanders vinden in de hysterische, pathologische aanvallen op ‘buitenpopulist’ Thierry Baudet, die het blijkbaar ondanks ‘het verslagen populisme’ in zijn hoofd haalt om bij het opstaan geen onmogelijke dingen te geloven, maar achter de piano te kruipen en Latijn te chanten. Hij gelooft ook in dingen, die je gek of omstreden kunt noemen, maar niet onmogelijk. Maar Nederlanders, en alle Europeanen, mogen helemaal geen gekke of omstreden dingen geloven, alleen maar onmogelijke. Dingen die als een Hara Krishna mantra gechant moeten worden, om er maar in te blijven. Als het zingen namelijk stopt, begint het nadenken.
Nog vier onmogelijke dingen die we voor de eerste plas op een dag al geacht worden te geloven zijn:
Islam is vrede. Dat is het niet. Heel veel religies zijn niet vreedzaam, maar islam is dat in het bijzonder niet. De bronnen staan boven alles, en voor wie dat niet gelooft kan zich wenden tot de -min of meer- enige islamitische autoriteit op dit gebied, de Al-Azhar universiteit in Cairo. Toen in 2015 een Jordanese piloot op brute wijze werd vermoord door IS zei die universiteit: wat er gebeurd is, moet bestraft worden, met lijfstraffen. Volgens hun omdat IS het lichaam van de piloot hadden onteerd. Maar op de vraag of de daders ook ongelovigen waren zeiden ze dat IS ‘inderdaad extremisten en terroristen waren maar dat we ze niet moesten zien als ongelovigen’. Hoe zouden ze niet-islamitisch kunnen zijn, proclameerden ze, ‘IS is immers een bijproduct van Al-Azhar, dan zou Al-Azhar ook niet-islamitisch zijn’. Seculiere moslimdenkers beschouwt de Al-Azhar universiteit overigens wel als niet-islamitisch.
De doctrine en praktijk is dus van hoog tot laag dat moslims die scheiding van hun geloof en de regels van het gastland voorstaan eerder als niet-islamitisch worden gezien dan moslims die andere moslims of niet-moslims in brand steken. Een religie die vredelievendheid veroordeelt en barbaarsheid beschermt is geen religie van vrede. Dat is het ook niet om een andere belangrijke reden. Als de islam waar ook ter wereld in de minderheid is, wordt er vanuit die gemeenschap veel gesproken over (hun) minderheidsrechten. Maar zodra islam in de meerderheid is gaan al die rechten meteen overboord en moeten minderheden – homo’s, afvalligen en Christenen – vrezen voor hun leven.
Het tweede onmogelijke ding is: multiculturaliteit werkt. Dit is een heel raar, onmogelijk ding om te geloven, want vijf jaar geleden zei Angela Merkel al dat de multiculturele samenleving mislukt was, en vier jaar geleden zeiden Nicolas Sarkozy en David Cameron ook al dat het mislukt was – en velen met hen. Opmerkelijk, want toen was de immigratie nog lang niet op het niveau van nu, terwijl nu de multiculturele samenleving iets is wat we gewoon moeten regelen, iets ‘wat van alle tijden is’, want Hugenoten en zo, en wir schaffen das. Europeanen moeten vanwege de mislukking ervan dus van armoede maar het onmogelijke geloven.
Besloten is dat immigranten helemaal niet meer hoeven te integreren, omdat ‘diversiteit goed is voor de Europese bevolking’. Nederlanders moeten ook geloven dat wanneer zij in bepaalde multiculturele buurten wonen en niet massaal halal gaan eten, bij hun Marokkaanse vriendinnen thee gaan drinken en suikerfeest vieren dat zij degenen zijn die niet geïntegreerd zijn. Door de meerderheid te worden in bepaalde buurten in een gastland, en integratie te ridiculiseren als iets wat los van taal, grondgebied, wetten en historie staat, is het probleem van integratie immers ook opgelost. Dan is integratie je aanpassen aan wie de grootste bek heeft. Zo zie je, hoeveel creatief en hard werk het is, om onmogelijke dingen te blijven geloven.
Als derde ding moeten Nederlanders aaneengesloten geloven, zodra de wekker gaat, dat de aantallen vluchtelingen die naar hun toekomen niet uitmaken. ‘Dat we allemaal migranten zijn’, is ook zoiets. Zulke onmogelijke dingen doen het ook goed bij een sigaretje buiten met collega’s, of als opmerking uit de zaal bij een lezing. Ze lezen en zien Leo Lucassen zijn mantra chanten en meer van dat soort mensen, bij Buitenhof en DWDD, en ze geloven heel hard dat het net zo zal gaan als vroeger, toen er 50.000 Hugenoten aankwamen in Groot-Brittannië, gedurende zes weken. Zoals ik al zei, het is een hoop fantasievol werk, om de leugen te behagen.
Het laatste voorbeeld van dingen die Nederlanders moeten geloven is dat de religieuze of culturele identiteit van immigranten niet zoveel uitmaakt. Terwijl de meerderheid van moslims onze vrijheid niet wil en dat ook duidelijk maakt. Angela Merkel was een tijdje geleden naar Israel afgereisd om er daar achter te komen hoe het komt dat mensen daar zo succesvol integreren. Omdat het joden zijn, werd er gezegd. Dat was een verrassing voor Merkel, want ze gelooft in onmogelijke dingen, dat moslims vanzelf verliefd zullen worden op de Europese manier van leven. En ze ging maar weer naar huis.
Geloven in onmogelijke dingen is een oneindige opdracht waarin elke ombuiging van de werkelijkheid geoorloofd is en elk middel tot gehoorzaamheid aan het geloof gerechtvaardigd: het herschrijven van de geschiedenis, het bestraffen van islamofobie, het accepteren van de rol van onderdrukker, als witte man, als racist, wetenschap maken van wensdenken, agressie tegenover de waarheid, en ga zo maar door. Er is een tentoonstelling, ‘de 1001 uitvindingen van islam’, die allerlei pseudo-zekerheden brengt, het is de opmaat voor het grootste onmogelijke ding dat we moeten gaan geloven, dat het Westen dankbaarheid aan de islam verschuldigd is. Een koude douche in de ochtend heeft het Westen nodig en het idee dat we veel machtiger zijn dan we denken. Onmogelijke dingen hoef je namelijk alleen maar door te prikken.
Deze column is geïnspireerd op een toespraak van Britse journalist Douglas Murray, hier te bekijken.
Deze column kon worden geschreven dankzij uw donaties aan Sietske Bergsma. Doneer NU gul voor nóg meer Sietske Bergsma op TPO.nl!
