Wat is dat toch? Dat ik altijd leedvermaak heb als PSV verliest. Dat heb ik verder bij geen enkele andere eredivisieclub. Afgelopen vrijdag had ik dus een goede avond. Toen ik zag dat het machtige PSV thuis in Eindhoven onderuit ging tegen het nietige PEC Zwolle.
Nee, ik ga niet beweren dat de selectie van PEC Zwolle op de fiets naar het trainingkamp in Cadiz (Zuid-Spanje) is geweest. Om reiskosten uit te sparen. En nee, de spelers van PEC Zwolle stonden ook niet op een camping. Met als enige warme maaltijd Cup-a-Soup (Champignon Crème of Chinese Tomaat). Wél staat vast dat het overigens mislukte winterstoptrainingskamp van PSV vérder weg was. En luxer van opzet.
PSV smijt immers wél met geld. Zonder ooit in de problemen te raken. Logisch, als je 48 miljoen euro van de gemeente Eindhoven krijgt voor de grond van je stadion en trainingscomplex. Terwijl je daar doodleuk zelf blijft ‘wonen’ en trainen. Ooit heb ik eens geprobeerd mijn huis tegen de hoofdprijs te verkopen. Terwijl ik er zelf in wilde blijven wonen. Over acht jaar mag ik voor het eerst een halve dag met proefverlof.
Maar ik dwaal af. Vrijdagavond troffen de in Thailand opgewarmde en standaard volgevreten spelers van PSV in PEC Zwolle een tegenstander die het gras op wilde vreten. Maar vooral een tegenstander die weigerde om, tíjdens de wedstrijd, handtekeningen te vragen aan de PSV-vedetten. De brutale voorsprong die PEC nam, schoot volledig in het verkeerde Eindhovense keelgat. Je zag de verwende PSV-spelers denken: Hebben jullie het programmaboekje niet gelezen? Kunnen jullie überhaupt wel lezen? Jullie spelen tegen PSV. Op ons veld. Dús verliezen jullie kansloos. Dús loop ons niet zo vreselijk in de weg. Stelletje boeren. De ‘boeren’ van PEC Zwolle trokken zich echter niets aan van het hautaine PSV-gedrag. De PEC-Zwolle spelers laadden zich er juist mee op. Met een 3-1 overwinning als terecht eindresultaat.
De met een rode kaart voortijdig naar de kant gestuurde PSV’er Erik Pieters kan moeiteloos symbool staan voor de hautaine houding van PSV. Pieters ‘rode’ tackle kwam voort uit pure frustratie. Want na acht maanden blessureleed houd je overal rekening mee als je eindelijk je basisplek terug hebt. Maar natuurlijk nooit met een thuisnederlaag tegen PEC Zwolle. Dus ging Pieters niet, zoals beoogd, op de schouders het veld af. Maar hevig bloedend in een ambulance. Een betere metafoor voor héél PSV kan ík niet bedenken.
Authentiek taalknutselaar Ton Broekhuisen is tekstschrijver/journalist/ghostwriter. Maar vooral columnist (onder meer vele jaren voor Metro) en blogger.
