Ze zaten op het terras van een hipstercafé aan de rue des Rosiers, de hoofdstraat van de vroegere joodse buurt van Parijs die de yup en de toerist was toegevallen. Het was augustus en de stad gloeide als een auto in de zon waarin ze als vergeten kinderen opgesloten zaten. Ivy dronk een wulpse kelk Belgische tripel – haar derde – hij een streng glas citron pressé. Af en toe liepen er joods uitziende personen langs en dan bracht de vrouw van het oudere Amerikaanse echtpaar dat naast hen zat haar telefoon omhoog om ze te fotograferen. In de smalle schaduw van het gebouw tegenover het terras stonden twee Franse soldaten te zweten in loodzware kogelwerende vesten, het fameuze Famas-geweer voor de borst. Ze droegen de belachelijk grote baretten van de Alpenjagers.
‘Weet je wat je tegen iemand moet zeggen als je hem wil doodschieten?’ vroeg hij.
Ivy zuchtte, maar kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Tell me, meneer de hitman, wat moet je dan zeggen? Something cool, like “meet your maker”?’
‘Nee,’ zei hij. ‘Don’t move.’
Ivy rolde met haar ogen. ‘Jesus, you’re a boy,’ verzuchtte ze. ‘You’re a fifty-year-old boy!’
‘Ik ben een professional,’ zei hij. ‘Dat is precies wat je moet zeggen, if you want to hit somebody.’
‘You know, ik weet niet of ik met jou moet omgaan. Als ik een dochter had zou ik niet willen dat ze met een man als jij omging. You’re a freak!’
Hij boog zich naar haar toe en zij naar hem tot hun lippen elkaar raakten.
‘Ik wil dat je vanavond je bril draagt,’ zei hij.
‘You pervert!’
Ivy was een Amerikaanse vrouw, drieëndertig jaar oud, en alles was groot aan haar. Grote tieten, grote kont en een groot hart. Gelukkig was haar kut nog klein; ze had haar zoon met een keizersnee gekregen. Hij was nu zes jaar oud en ze had hem voor het weekend bij zijn Nederlandse vader – haar echtgenoot – in Amsterdam achtergelaten. Dit was haar eerste bezoek aan de Franse hoofdstad.
‘Leuke stad, Parijs,’ zei Ivy. ‘Alleen jammer dat ze hier geen coffeeshops hebben.’
‘Je kan toch wel even zonder?’ vroeg hij, ietwat bezorgd.
‘We’ll see.’
Direct na aankomst op het gare du Nord waren ze naar de rue des Rosiers gegaan, waar op 9 augustus 1981 een aanslag op het joodse restaurant Goldenberg was gepleegd. Hij wilde Ivy laten zien waar terreuraanslagen hadden plaatsgevonden en waar ze opnieuw konden gebeuren.
Een jonge orthodoxe jood liep langs het terras, waarbij zijn slaaplokken langs zijn gezicht zwaaiden.
‘Hij heeft dreadlocks!’ kraaide Ivy met een brede grijns, haar ogen glinsterend van ondeugd achter haar brillenglazen. ‘He’s a rasta Jew!’
‘Dat zijn geen dreadlocks,’ zei hij, ‘dat zijn pei’es.’
‘Whatever, meneer de Jew expert.’ Ze doopte haar lippen in haar tripel.
‘Joden dragen pei’es omdat ze hun haar niet recht mogen afsnijden, zoals de afgodendienaren vroeger deden,’ vertelde hij.
‘Sommige joden,’ corrigeerde ze hem.
‘Natuurlijk. Joden die leven volgens de joodse wet, volgens de halacha.’
‘Waarom weet je dat allemaal? Je bent niet eens joods.’
‘Ik vind het interessant.’
‘What is so fucking interesting about Jews?’ riep Ivy zo hard dat het oudere Amerikaanse echtpaar naar hen omkeek.
Hij moest een slok van zijn citron pressé nemen. ‘Het is een interessant volk met een interessante geschiedenis.’
‘Bullshit!’ brulde ze. ‘Some Jews zijn interessant, not all of ’em.’
‘Don’t blame her,’ zei hij met een lachje tegen het oudere Amerikaanse echtpaar, ‘she’s from Portland.’
‘Don’t listen to him,’ zei Ivy, zich langs hem heen buigend, ‘he’s Jew-crazy.’
Het oudere Amerikaanse echtpaar keek hen onbewogen aan. De man droeg een Chicago White Sox-pet, de vrouw een transparante paarse zonneklep. Beiden droegen witte vrijetijdskleding en grote, witte sportschoenen.
‘Ives,’ vroeg hij, ‘weet je zeker dat je niet een tiny bit antisemitisch bent?’
‘Ik ben niet antisemitisch, jij bent antisemitisch!’
‘Ik?’ vroeg hij, op zichzelf wijzend.
‘Ja, je houdt van joden zoals de nazi’s van joden hielden.’
‘Wat?’ zei hij ontzet.
‘Je houdt van joden als een category, als een stereotype. Let’s face it, Heere, you’re a Nazi.’
Zo had hij zichzelf nog nooit bekeken. Ze wist hem steeds tot nieuw zelfinzicht te brengen.
‘Don’t worry,’ zei Ivy, sloeg een arm om zijn nek, trok hem naar zich toe en kuste hem op de wang, ‘I love Nazis.’ Ze hield haar glas ondersteboven en liet het restant van haar tripel in haar keel lopen. Ze liet een boer en zei: ‘I want another beer.’
‘Doe effe rustig an.’
‘Doe zelf rustig an! In fact, neem er zelf een, meneer no alcohol. Learn to relax.’
‘Je weet hoe ik relax.’
‘There’s more to life than sex,’ zei Ivy, ‘there’s also drinking.’ Ze draaide zich op haar stoel om naar het café en schreeuwde: ‘Garçon!’ Het speet hem dat hij haar dat woord had geleerd.
Een jongeman met een witte voorschoot en een gebeeldhouwde baard kwam naar hun tafeltje. ‘Je m’appelle Georges,’ zei hij korzelig.
Ivy keek hem vragend om de vertaling aan.
‘Hij zegt dat hij George heet.’
‘Oh. Well, okay, George (ze sprak zijn naam met nadruk uit) I’ll have another Leffe. If you please.’
Zonder iets te zeggen draaide Georges zich om en liep het café weer in.
‘He hates me,’ zei Ivy bedroefd. ‘Well, no tip for him.’
De vrouw van het oudere Amerikaanse echtpaar tikte zachtjes op zijn arm. ‘You should tell your – what is she, your wife? – to behave herself in a foreign country.’
Ivy schoot als een kat naar voren. ‘Wife, hell! I’m a married woman – just not to him!’
‘Well, that’s shocking,’ zei de vrouw gereserveerd.
‘Yeah, you would find that shocking, wouldn’t you? Like you would find your first orgasm shocking!’
De vrouw hapte naar adem – of deed alsof. ‘Oh, Harvey!’ exclameerde ze.
‘Don’t talk to her, Marge,’ zei de man van het oudere Amerikaanse echtpaar wereldwijs. ‘She’s drunk.’ Een scherpe observatie.
Georges kwam terug en zette de Leffe met een klap op het tafeltje neer. Er kon geen woord, geen lachje vanaf.
‘Merci, garçon!’ riep Ivy hem zangerig na.
Het aantal als joden herkenbare passanten nam plotseling toe. Het waren met name mannen met hoeden en keppeltjes.
‘Hello,’ zei Ivy, ‘there must be a party going on.’
‘Het is erev sjabbat,’ zei hij. ‘Ze gaan naar de sjoel om de hoek.’
‘Denk je dat we nou een aanslag krijgen?’
‘Niet met hun in de buurt,’ zei hij, knikkend naar de twee soldaten tegenover het terras.
‘This party needs some livening up,’ zei Ivy, begon in haar rugzak te zoeken en haalde een doorzichtig plastic kokertje met een voorgerolde joint tevoorschijn.
‘Put that away!’ beet hij haar met gedempte stem toe. ‘I told you not to bring that shit!’
‘Chill out,’ zei ze onverschillig, haalde de joint uit het kokertje en stak hem op.
‘That stuff is illegal over here!’ siste hij. ‘You’ll get us arrested!’
‘Oh, grow a pair, meneer de terrorism expert!’
De vrouw van het oudere Amerikaanse echtpaar begon te kuchen en met een hand voor haar gezicht te wapperen. De soldaten tegenover het terras hadden alleen nog oog voor Ivy.
‘They’re looking at you!’
‘Don’t worry, they’ll think it’s a cigarette.’
Maar de soldaten hadden het door. Ze begonnen te grinniken en een van hen stak een duim op.
‘Good guys,’ lachte Ivy, de rook in hun richting blazend. ‘Should I go over and give them a blowjob?’
Voordat ze de daad bij het woord kon voegen dook Georges bij hun tafeltje op. ‘No smoking!’ zei hij streng.
‘Wat zegt-ie?’ vroeg ze.
‘You heard him.’
Ontspannen achteroverleunend nam Ivy een lange trek van haar joint en blies de rook in Georges’ gezicht. ‘Listen, Frenchy, my grandfathers liberated your fucking country, so I have certain privileges, okay?’
‘No smoking!’ herhaalde Georges zijn Engelse vocabulaire.
‘Oh, so it’s okay for us to spill our guts on your beaches, but we can’t smoke on your sidewalk, right? Well, fuck you, you fucking French fuck!’
De soldaten zouden dubbel van het lachen hebben gelegen als ze niet door hun kogelwerende vesten recht werden gehouden. Georges zag in dat hij bij Ivy niet verder kwam en richtte zich tot hem: ‘Monsieur, take your woman and go!’
*
Ivy hing over de stenen brugleuning en braakte in de Seine. Ze stonden op de hoek van de pont Saint-Michel en de quai du Marché-Neuf, bij de onopvallende plaquette ter nagedachtenis aan de ‘talrijke’ Algerijnen die bij de vreedzame demonstratie van 17 oktober 1961 door de Parijse politie werden gedood. ‘I’m a bad mother!’ huilde ze tussen twee braakgolven door. ‘I’m a horrible woman!’
‘Helemaal niet,’ zei hij en wreef troostend over haar rug. ‘You’re the best woman in the world.’
Ivy richtte zich op en keek naar de verwoestingen die ze had aangericht. De Eiffeltoren was geknakt, de Arc de Triomphe door zijn poten gezakt. ‘Look what I did to this poor town,’ zei ze met een afgeknepen huilstem. ‘I’m a nuclear bomb and I just fell on Paris!’
‘They deserved it,’ zei hij.
Ivy keek hem totaal ontredderd aan. Er kwam een zure kotslucht uit haar mond. ‘Do you still want me?’
‘More than ever.’
Die nacht hield ze haar bril voor hem op.
De dialoogzin ‘Je m’appelle Georges’ is een citaat uit de speelfilm Le marginal met Jean-Paul Belmondo
