Helmut Schmidt, oud-bondskanselier van Duitsland, is 94, maar rookt nog als een ketter. Hij liet tweehonderd sloffen sigaretten van zijn favoriete merk inslaan, omdat de Europese Unie deze mentholsigaretten wil verbieden. Dat schrijft Rolf Bos in De Volkskrant vandaag.
Zo’n verhaal waar je blij van wordt. Ik weet eigenlijk niet eens waarom. Gewoon. Omdat het tegen de tijdgeest ingaat. En daar heb ik af en toe behoefte aan.
Het verhaal komt van Peer Steinbrück, de kandidaat van de SDP om Angela Merkel op te volgen. Hij wil hiermee de strenge regels van de Unie aan de kaak stellen. Zelf heeft hij honderd speciale Franse gloeilampen in zijn garage opgeslagen.
Terug naar Schmidt. In Duitsland is hij de laatste tevreden roker. Hij mag in de schouwburg of op het partijcongres als enige blijven walmen. Maar ook op televisie mag hij roken. Heerlijk. Dan ben je een baas.
Ooit rookte iedereen. Overal. In het ziekenhuis. Op school. In de crematoria. Een sigaret was feitelijk een elfde vinger en overal was het mistig. Lange tijd hadden mijn ouders op tafel een glaasje staan met sigaretten voor de gasten. Je at. Je dronk. Je rookte.
Die hele wereld is verdwenen. Het zal mijn midlifecrisis zijn dat ik nu graag een sigaret op zou steken. Rutger Kopland schreef ooit over het ‘verlangen naar een sigaret.’ Hij besloot dat gedicht met ‘het verlangen naar een sigaret is het verlangen zelf.’
Het is het verlangen naar een tijd dat je tevreden was als je na gedane arbeid een sigaret opstak. Ik rook al meer dan tien jaar niet meer. Het was de beste beslissing ooit, maar nog steeds heb ik na het eten, dat uitbuikmoment, behoefte aan rook, aan zuigen, aan grote wolken nietszeggendheid.
Waar ze in Duitsland dus een uitzondering maken voor Schmidt, zo zouden wij dat ook voor prinses Beatrix moeten doen. Naar mijn weten is zij bij ons de laatste tevreden roker. Toch moet ze dat altijd achter de rododendrons doen. Wij zijn daar schijterig in, omdat wij een land van magnieters zijn. Maar nu ze geen openbare functie meer heeft, moeten we het haar gunnen om zich met een aureool van rook te omringen.
Marcel Duyvestijn heeft een gevoel van nostalgie vandaag. Hij weet niet precies waarom.
