Jolande Sap en de drank. Ik denk er vaak aan. Net als Tofik Dibi en een darkroom. De zwarte gaten waar deze GroenLinksers in gevallen zijn, zijn groot. Het is een soort fluwelen springkussen, eindeloos veel ruimte. De tijd zweeft met je mee.
Dat Jolande niet eens op haar eigen afscheid in de Tweede Kamer kwam, zegt genoeg. Dan ben je er vreselijk aan toe. Dan drink je ’s ochtends al in je peignoir en kijk je de herhaling van Goede Tijden Slechte Tijden. De gordijnen doe je pas open als de avond is gevallen.
Politici. Ze zijn niet te benijden. En toch willen hele volksstammen Kamerlid worden. En dan heb je nog die enorme schil van mensen die er omheen zwermt, zoals ik zelf. Die schil roddelt en achterklapt wat af. Eigenlijk zijn ‘wij’ nog zieliger. We vinden de boven ons gestelden maar zielige figuren. Maar wat zegt dat over ons?
Vandaag zitten al die ministers van dat gedooggedrocht thuis. Gerd Leers. Maxime Verhagen. Hans Hillen. Hun eerste vrije dag. Pfff. Ze gaan ongetwijfeld bij elkaar zitten, in de achterste hoek van een bruin café in een gehucht in Limburg. Ze zullen drinken. De verhalen die ze elkaar vertellen vallen dood in hun bier. In de hoek staat een tv. Daar kijkt Hans Hillen naar de billen van Jeanine Hennis, zijn opvolger op defensie.
Edoch. Geert Wilders en Emile Roemer zijn er nog erger aan toe. Er is namelijk niks ergers dan werkloos een baan te hebben. Ze lopen er nog rond, op het Binnenhof, maar ze doen er niet meer toe. Ze zijn afgeschreven. Geert heeft zich in het Catshuis onmogelijk gemaakt en Emile was eigenlijk gewoon een beetje te dom voor het vak. Over en uit dus. Misschien kunnen ze met Mariëtte Hamer een kroegentocht houden, langs dat kleine café aan de haven, aan de boulevard van gebroken dromen.
Marcel Duyvestijn heeft van zijn zwarte gat zijn beroep gemaakt. www.liefdevollid.nl
