Het zat er al een tijdje aan te komen maar nu kan jongerenimam Yassin Elforkani zich definitief scharen in de rijen der bedreigden. Het wachten is op de hand die PVV-leider Wilders, zelf al jaren in hetzelfde schuitje, hem de hand zal schudden als teken van compassie en medeleven. De band tussen beide wordt nog vergroot door het feit dat zij bedreigd worden door dezelfde tegenstanders: de fanatieke moslims die enerzijds Wilders’ felle retoriek tegen de islam verwerpen en anderzijds niet willen weten van de vredelievende, in de democratie passende islam die Elforkani voor staat. Beiden, ongetwijfeld bien étonnés de se trouver ensemble, staan op de hitlist van fanatieke jihadisten en IS-aanhangers.
Maar tot het sluiten van de gelederen zal het niet komen. Wilders, en in zijn kielzog partijideoloog Martin Bosma, voelen er uiteraard niets voor in het openbaar hun solidariteit met de geplaagde jongerenimam te tonen. Waarom zouden ze? Ze zien in de bedreiging van Elforkani hun gelijk bevestigd dat –wat hen betreft- ‘de islam’ van geen enkele kant deugd. Zelfs onderling geven moslims er de voorkeur aan de problemen met geweld op te lossen, is hun redenering en als de bruggenbouwende aanpak onder moslims zelfs niet werkt, wat blijft er dan nog over? De oplossing ligt hem wat hun betreft in het bevestigende antwoord op de al lang niet meer hypothetische vraag: “Willen jullie meer of minder moslims?”
Een ander onderwerp waar we de PVV niet of nauwelijks over gehoord hebben is het vertrek van de Kamerleden Kuzu en Öztürk uit de fractie van de Partij van de Arbeid omdat zij niet langer het integratiestandpunt van de PvdA Minister van Sociale Zaken wensten te onderschrijven. Op basis van het rapport dat collega’s Nico Landman (Universiteit Utrecht) en Thijl Sunier (Vrije Universiteit) hebben geschreven over Turkse organisaties in Nederland, meende de minister dat de teugels strakker moesten worden aangetrokken. Deze organisaties staan, aldus de bewindsman, de integratie eerder in de weg dan dat ze deze bevorderen. Ik zie Wilders & Bosma al in de fractiekamer naar elkaar grijnzen: hebben we het niet altijd al geroepen? Die moslims zijn wolven in schaapskleren en gelukkig ziet het kabinet het nu ook. Geen enkele reden om onze stem te laten horen. Het zaad van de islamhaat, zo deskundig door de Partij Voor de Vrijheid gezaaid, komt tot volle wasdom.
Het is in geschetste context dweilen met de kraan open voor jongerenimam Yassin Elforkani. Hij doet zijn stinkende best om moslimjongeren te stimuleren in Nederland hun toekomst op te bouwen, zich niet af te keren van de samenleving, mee te doen met de democratische processen, voorbeeldige burgers te worden. Keer op keer laat hij weten dat de gang naar Syrië op geen enkele wijze door Koran of Sharia kan worden gerechtvaardigd. En dat laatste is het grote pijnpunt. Hij beroept zich op de bronnen van het islamitische geloof. Hij interpreteert deze als zouden zij moslims oproepen hun leven in –in dit geval- Nederland vorm te geven. Een jihad ten bate van de Nederlandse samenleving. En dat strijkt sommige salafisten en jihadisten tegen alle hoofd- en baardharen in (en dat zijn er vele). Misschien is hun bezwaar nog niet eens zozeer dat Elforkani waarschuwt voor de gang naar Islamitische Staat, maar vooral omdat hij dat doet op basis van zijn interpretatie van de bronnen van de islam en deze overal in moskeeën hier te lande verkondigt.
En nu zwijgt hij voor een tijdje. En ik hoop dat dat maar heel kort zal zijn. En ook hoop ik dat het kabinet de imam tegemoet zal komen. Elforkani is regelmatig op de thee bij minister Asscher, we zagen hem onlangs nog op televisie in het dialoogdebat tussen joden, christenen, humanisten en moslims in de Ridderzaal in Den Haag. De regering bekostigt en regelt de 24/7 bescherming van islamcriticaster Wilders. Elforkani wordt bedreigd door dezelfde types die Wilders bedreigen. Ik zou zeggen: gelijke monniken, gelijke zjellaba’s. Ook Elforkani heeft er recht op zijn stem te laten horen en daarmee recht op bescherming zo lang als dat nodig is.
Elforkani heeft zichzelf de buitengewoon ondankbare taak ten doel gesteld tegen de stroom van conservatieve islamitische krachten in en onder de dreigende banier van een buitengewoon zwarte anti-islam-ideologie, te roeien. Je kunt het met hem eens zijn of niet, maar zijn stem is cruciaal in het debat.
