Nu Andree van Es niet eens meer wil onderzoeken hoe haar partij door het doucheputje glijdt, maak ik me zorgen. Eerst is er het leedvermaak. Dan lach je om Bram van Ojik, een apparatsjik uit de vorige eeuw. Maar als dan de vreselijk mooie Andrée van Es het bijltje erbij neergooit, weet je dat het einde nabij is.
GroenLinks was een leuke, frisse partij geworden onder Femke Halsema. Het Femkenisme, die vrolijke tussenvorm van sociaal-liberalisme en groen denken, had grote aantrekkingskracht. Maar toen ik vorige week naar de partijraad keek, wist ik dat de geest van Femke definitief weg is. De baarden liepen weer door de zaal. De geitenwollen sokken in sandalen. De milieugekkies. De krakers. Ja, de klagers, de zeikerds, de linkse drammers waren terug van weggeweest.
Vannacht droomde ik dat ik in een groene ambulance rondreed om al die dierbare GroenLinksers te omhelzen. “Het is niet jouw fout.” Ze waren er erg aan toe. Femke rookte tien sigaretten tegelijk en wilde voor de derde keer in een week haar keuken schilderen, dit keer donkerbruin. Tofik hing weer op straat rond. En Jolande is terug naar Venlo.
Oef. Die boektitel: Terug naar Venlo. Hij doet nu al pijn. Ze was dat vreselijke oord ontvlucht. Haar drinkende vader, haar ruziënde moeder. Ineens komt alles weer boven. De schouderklopjes voelt ze niet meer. Ze is nog geen vijftig, maar in feite al overleden. Op de televisie ziet ze de herhalingen van die stekker. Dan zucht ze en belt Tofik of hij nog iets sterkers heeft dan alleen weed. Ik hoop maar dat er iemand af en toe even bij Jolande gaat kijken.
In mijn droom ging het snel met GroenLinks. Ik zag Linda Voortman fractieleider worden. En daarna die vrouw van Greenpeace. En als laatste mocht Jesse Klaver, de Jim Morrison van de politiek, nog een tijdje met die hamer zwaaien. Heel even maar, want ik zag dat de nieuwe voorzitter, Wijnand Duyvendak, de deur ging sluiten. Hij gaf Huub Bellemakers, de laatste GroenLinkser, opdracht de laatste vier zetels voor de deur van Diederik Samsom te zetten: veel plezier ermee.
Toen ik vanochtend wakker werd, was mijn kussen nat van de tranen. Mijn zoon vroeg zich af wie die Femke toch was, die ik in mijn slaap had aangeroepen.
Marcel Duyvestijn is hardcore Femkenist, ook al is dat morsdood. www.liefdevollid.nl
