Nee, we zullen en mogen de oorlog niet vergeten, onze oorlog, die nog zo altijd zo huivert in onze botten, misschien wel meer dan in welk West-Europees land ook. Over die onvoorstelbaar dramatische gebeurtenis in onze geschiedenis blijven we praten en schrijven. Uit schuldgevoel, uit angst voor herhaling, misschien zelfs ook wel uit verlangen naar romantiek en een groots en meeslepend leven.
Het zijn de oorlogen die de dienst uitmaken. Altijd en overal.
Onze grote broer, die ons misschien straks niet meer wil beschermen als we gepest worden of erger, heeft ook zo’n trauma: Vietnam. Het lijkt zinvol daar nog even bij stil te staan, in het kader van de zich gestaag opbouwende angst voor en weerzin tegen de Erdogans en de Poetins.
Er heerste destijds aan de andere kant van de grote plas een dusdanig overdreven hysterische angst voor het communistisch gevaar dat het voor het goede doel nodig was enige miljoenen Vietnamezen over de kling te jagen, om vervolgens dan toch maar met de staart tussen de benen het hazenpad te kiezen en het land alsnog over te laten aan het verderfelijke Stalinistische gedachtegoed.
Sindsdien heeft Vietnam zich ontwikkeld naar wat het nu is: een mooi vakantieland met een gematigde politiek.
Die oorlog was dus 20 jaar lang geheel en al een compleet zinloze exercitie. Dat geeft te denken.
Irak en de rest van de wereld waren er beter aan toe geweest met Saddam Hoessein nog op zijn post, dat lijkt nu toch wel met enige aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vast te stellen. ISIS zou dan waarschijnlijk niet eens bestaan hebben. Dat is nogal wat.
En Libië? Beter Khadaffi dan chaos.
Heel veel van de ellende die nu over de wereld wordt uitgestort lijkt te maken te hebben met internationale politieke en militaire bemoeienis vanuit het Westen.
Zou er een verband bestaan tussen die vermaledijde oorlog van ons en al die internationale interventies daarna? Zou een oorlog winnen ook gewoon kunnen worden ervaren als een succes dat naar meer smaakt? Zou de uiteindelijk eclatante overwinning van de geallieerden op Nazi-Duitsland de heldenstatus van de VS hebben geïnstitutionaliseerd? Met bazigheid en hoog- en overmoed als gevolg?
Een groot deel van de islamitische wereld snakt naar onafhankelijkheid, wil weg van de minachting, de hoon en het Goddeloze leven, terwijl de westerse wereld af wil van de almaar verder oprukkende invloed van de islam, die als negatief, onvrij en middeleeuws wordt ervaren. Dat ruikt naar de mogelijkheid van een win-winsituatie.
Elkaar met rust laten en ieder op zijn eigen stukje land lijkt nu de oplossing. Wees een Nederlander in Nederland of wees een islamiet in een islamitisch land.
Al te simpel gesteld? Natuurlijk. De ongevraagde mening van een leerling-stuurman die aan wal staat? Absoluut. Als je echter de geschiedenis bekijkt en ziet hoe de kapiteins die er voor doorgeleerd hadden hun mammoettankers als olifanten in porseleinkasten over de wereld navigeerden, dan smelt die bescheidenheid als sneeuw voor de zon. De interventies in Vietnam en Irak zijn namelijk echt ontegenzeggelijk misdadig geweest, van een enorme proportie en met verschrikkelijke gevolgen, om nog maar te zwijgen over Afghanistan, Syrië en Libië, omdat de balansen van die conflicten misschien nog niet met zekerheid kunnen worden opgemaakt.
De kans echter dat ook die landen straks in dat verschrikkelijke rijtje van genocidale blunders kunnen worden opgenomen lijkt meer dan reëel.
Het ergste is de wereld zoveel kwaad doen onder het mom van het tegenovergestelde. Het ergste is de gelovige – christen, islamiet of Gutmensch – die met het zelfbeeld van een heilige de wereld naar de kloten helpt.
Wees dan eerlijk en wees een dictator. Dan weten we tenminste wat we aan je hebben.
