Iemand die zich een zwarte vrouw noemde, hoewel ze licht bruin was, vertelde mij ooit dat zij in de binnenstad van Amsterdam midden in de nacht lastig gevallen werd door een dronken Surinamer. Zij ontstak in woede en zei tegen de man: “Sodemieter op! Ga die witte vrouwen lastig vallen.” Dat hielp. De Surinamer staarde haar verbluft aan en zei tenslotte: “Je hebt gelijk. We zijn eigenlijk collega’s.” Deze nachtelijke gebeurtenis speelde zich af in het midden van de jaren tachtig! Aan haar oproep om witte vrouwen lastig te vallen werd kennelijk massaal gehoor gegeven want in de jaren daarna werd de Amsterdamse binnenstad voor jonge vrouwen onveilig gemaakt door grote groepen licht- en donkergekleurde mannen. Uit onderzoek blijkt dat allochtonen veel vaker voorkomen in de zedendelict statistieken.
Annabel Nanninga die in 1977 geboren werd, kan daar nu pas van meepraten. Toen zij begin jaren 90 van de vorige eeuw op straat werd lastiggevallen door groepen gekleurde jongens durfde ze er niet over te praten uit angst om voor racist te worden uitgemaakt. Ook overdag waren vrouwen niet altijd veilig. Mijn eigen dochter werd in 1992 op tienjarige leeftijd op het schoolplein in de Amsterdamse Pijp in elkaar geslagen. Het duurde enige tijd voordat ze durfde te vertellen dat de dader een Marokkaan was. ‘Sorry pap’, zei ze zachtjes tegen me, ‘het was een Marokkaan.’
Een vriendinnetje van haar had verkering met een 12 jarig Surinaams jongetje uit de klas. Toen het ‘aan’ was kreeg zij van hem een brief waar hij haar een aantal gedragsregels voorschreef. Die waren nogal precies geformuleerd. Zo mocht zij na zeven uur niet meer alleen op straat spelen. Ze mocht niet meer met andere jongens praten. Ik had, behalve met het meisje, ook met het jongetje te doen, want zijn vader was kort daarvoor in een koffieshop doodgeschoten.
Het seksistische gedrag van Marokkaanse, Turkse, Surinaamse of Antilliaanse jongens werd destijds niet publiek besproken. Dat zou racistisch zijn. De Nederlandse mannen waren immers net zo erg? Dat laatste was niet de ervaring van de meeste vrouwen, maar dat deed er niet toe. Zij durfden hun mond toch niet open te doen. De schroom om bij het benoemen van de etnische achtergrond van de daders van aanranding en verkrachting bestaat nog steeds. Naar nu blijkt heeft de Zweedse politie de aanrandingen door een grote groep Afghanen onder de pet gehouden. Premier Lofven spreek van ‘dubbelverraad’ jegens de slachtoffers, omdat er noch is vervolgd, noch ruchtbaarheid aan de klachten is gegeven.
Hetzelfde speelde in Keulen. Ook daar probeerde de politie de massale aanranding van honderden vrouwen aanvankelijk stil te houden. Maar de stemming is inmiddels veranderd en nu durven sommige blanke vrouwen over hun ervaringen te spreken en hun verontwaardiging publiek te maken. Het zijn er nog maar weinig, maar het is een begin.
‘Keulen misbruikt voor racisme’ kopt de Volkskrant, daarmee verwijzend een groep van Duitse feministes die een verklaring heeft opgesteld die ondertekend is door 900 Duitse politici, academici, schrijvers en ‘andere prominenten’. De strekking van het stuk is dat ALLE seksueel geweld bestreden moet worden, niet alleen dat van vreemdelingen. De Keulse kwestie wordt misbruikt door mensen met een racistische agenda vinden Kristina Lunz en Anne Wizorek. Want op de Münchener Oktoberfeste is het ook heel erg. Aan de vrolijke foto die de Volkskrant daarbij afdrukt lijkt het daar in München toch vooral te gaan om Tiroler rokjes die tot ieders jolijt opgetild worden. Van twaalf serveersters waren hun rokje ongewenst opgetild, maar is dat nu vergelijkbaar met wat er in Keulen gebeurde?
Het ergste zijn de feministes van mijn generatie. De generatie Anja Meulenbelt zal ik maar zeggen. Zij vindt dat vooral racistische mannen zich nu druk maken om Keulen. Ik vraag mij af of Anja Meulenbelt als zij op het punt staat verkracht te worden door een moslim de hulp van zo’n racistisch man zou weigeren. Ik denk eigenlijk van wel, want principieel is ze wel, alleen ze heeft de verkeerde principes. Als Anja Meulenbelt moet kiezen tussen de Islam en de vrouw dan kiest ze voor de Islam. Daarom mocht Ayaan Hirsi Ali in 2005 van Anja Meulenbelt niet komen spreken op de Universiteit van Amsterdam.
Ook veel zwarte columnisten maken zich boos maken over de aandacht die de massa aanranding in Keulen gekregen heeft. Harriet Duurvoort meldt in de Volkskrant dat zij ooit op de dansvloer aangerand werd door een racistische corpsbal. Ik geloof het graag, want ik ben zelf korte tijd lid geweest van het Corps en er vrouwvriendelijk waren ze daar niet. Maar vergelijkbaar met Keulen?
‘Bijna veertig procent van de meisjes heeft nog voor hun 16e een of meer ervaringen met seksueel geweld. Deze cijfers komen uit Nederlands onderzoek van eind jaren ’80, want in veel betere cijfers wordt niet geïnvesteerd.’ Dat schrijft Hadjar Benmiloud in de Metro van maandag 11 januari. Die cijfers van 25 jaar geleden zijn niet opgesplitst naar etniciteit, maar toch weet Hadjar te melden dat het louter om Nederlanders gaat. “Feit is dat dagelijks hele pleinen vol Nederlandse vrouwen worden belaagd door Nederlandse mannen.”
Oh ja? Dat is dan wel heel erg goed geheim gehouden.
