Een paar dagen nadat Janet Yellen tot de eerste vrouwelijke president van de Amerikaanse Centrale Bank werd gekroond, stuurde de Europese Centrale bank een brandbrief met het verzoek of vrouwen zich willen melden voor een functie in het hoogste toezichtorgaan bij het euro-geldinstituut.
De vacaturebank in Frankfurt is dringend op zoek naar vrouwelijke krijtstrepen. Nu zijn de 23 leden, van wie 6 leden van het dagelijks bestuur en 17 gouverneurs van de nationale banken, allemaal mannen. Het committee van de Amsterikaanse FED, dat bestaat uit 16 leden, telt inmiddels al vijf vrouwelijke leden.
Het verschil in geslaagde emancipatie tussen Amerika en continentaal Europa begint gênante vormen aan te nemen. Amerikaanse topvrouwen marcheren met opgeheven kin de bestuurskamers binnen. Bij Yahoo is Marissa Mayer de baas, bij mannenbolwerken General Motors en de verzekeringsmastodont LLoyd’s werden afgelopen weken voor het eerst vrouwen benoemd tot CEO’s.
Ik zie het niet snel gebeuren bij Philips, Shell of ING. De Raad van Bestuur zijn bastions vol blanke grijze suffe mannen. Hoe kan het dat succesvrouwen in Amerika wél slagen?
Ten eerste: de Amerikaanse topvrouwen kunnen iets en zijn capabel.
Marissa Mayer is een hyperambitieuze bij Google gedrilde computeringenieur die precies snapt wat de wensen zijn van Yahoo-klanten. General Motors-bazin Mary Barra werd recent verkozen boven een financiële witboord die nooit aan de lopende band had gestaan.
Barra, die bij GM begon als stagiaire, heeft zelf wel eens in een motorkap gekeken en snapt dus dat je auto’s niet kan verkopen met alleen een leuk lakje, maar dat de juiste carrosserie en precies afgestelde motorblok minstens zo essentieel zijn voor een succesbak als gladde verkooppraatjes.
En bij Lloyd’s klom Inga Beale van onderknuppel op tot big swinging dick van het financiële conglomeraat door in alle functies te excelleren.
Wat verder opvalt: deze Anglosaskische businessbabes hebben geduld en jammeren niet. De dames gaan naar hun werk en ploeteren voort, zoals de meest mannelijke collega’s dat ook doen. Als je goed bent, promoveer je vanzelf. Als je matig presteert, dan blijf je hangen of word je voorzichtig richting exit gedirigeerd.
Dat is misschien nog wel het grootste verschil met de Europese zusters. De dames verslaan de mannen op eigen terrein. Het getutholla over vrouwelijke waarden speelt bij de nieuwe CEO’s geen rol. Beale was even professioneel rugbyspeler en Janet Yellen tikt mannen intellectueel weg als het gaat om de cijferonderbouwing bij inflatiebestrijding. Niks vrouwelijks aan: gewoon beter.
In Europa houden we niet van competitie. Toen AM.web een lijst met de vijftig meest machtige vrouwen in de financiële sector opstelde, ontving de site geen loftuitingen voor het promoten van vrouwelijke ambitie, maar werd de pronkparade onthaald met cynisch gesnuif.
Nicolette Loonen, voorzitter van Women in Financial Services, zette de lijst weg als een uiting van naargeestig machismo: ‘Het rangschikken op ‘wie is de belangrijkste bestuurder’ of ‘wie is de meest invloedrijke persoon’ past bij het denken in rangorde en hiërarchie. Dat zijn behoorlijk masculiene uitgangspunten. Het gaat er dan om wie zich bovenin de piramide bevindt, ervan uitgaande dat daar de meeste macht zit. Het is het soort ‘Bokito’ denken waarbij er moet worden gestreden om de machtigste plek.’
Veel Europese vrouwen willen niet knokken en de beste zijn, die eisen een baan op, gewoon omdat de overheid daar voor pleit. In Nederland en Frankrijk gaan alle stemmen op om bedrijven wettelijk te verplichten meer vrouwen in dienst te nemen. Dat moeten we niet doen.
In Amerika en in The City moeten vrouwen én mannen zichzelf zien te redden en dat zorgt ervoor dat er mediocratische instincten loskomen. In Amerika werken relatief minder vrouwen dan in Europa, maar wel veel meer vrouwen in topposities.
Onderzoekers wezen erop dat de hogere Europese participatiegraad wordt veroorzaakt door betere opvang-arrangementen. U weet precies wat daarmee wordt bedoeld: lekker drie dagen de middenmanager uithangen en dan op tijd naar de crèche.
Aan dat soort figuren (m/v) hebben we uiteindelijk niks aan. Dat is gesubsidieerde nepgroei waar niemand wijzer van wordt.
In Amerika hebben de werkende heldinnen de laatste veertig jaar voor een kwart van de economische groei gezorgd. Het wordt tijd dat de Europese meiden de zwakke broeders eens wegduwen uit hun zetels.
Daarom groeit Amerika wel, en Europa niet.
