Niet zo lang geleden belandde ik bij RTL Late Night in een gesprek tussen Humberto Tan en Marco Kroon. Inderdaad, die aardige gast van de medailles, het café en de drugs die er niet was. Kroon kreeg een paar jaar geleden zo’n Militaire Willemsorde opgespeld en hij vertelde iets over Gijs Tuinman die ook zo’n exemplaar ging krijgen. Ik kwam erin toen Tan vaststelde dat alle Ridders in zijn ogen zo bescheiden waren. Hij had immers wat interviews met oud-winnaars gelezen en die humbleness was hem bijgebleven. In een flits drukte mijn hand op de 2 van de afstandsbediening: feelgoodalarmfase 1.
Onterecht natuurlijk, want Humberto is oprecht iemand die altijd gelooft in het goede van de mens. Stel dat overmorgen Guus Meeuwis te gast is dan begint hij vanavond met het lezen van alles wat er maar voorhanden is over Guus. Programmaatje met Johnny de Mol gedaan, in de polonaise bij Ik Hou van Holland, uitverkochte concerten in grote stadions en – natuurlijk – het geweldige nummer ‘Brabant’ geschreven. In het hoofd van Humberto verdwijnt dan alle ruis en blijft alleen dat vrij briljante nummer over. Iemand die zo’n prachtig nummer schrijft over eenzaamheid en heimwee waarmee hij bovendien de Brabantse levensinstelling ‘aanraakt’ moet wel een goed mens zijn.
Laatst vroeg Johan Derksen zich bij VI hardop af waarom ‘vriend’ Wilfred Genee nooit is gevraagd als presentator voor Late Night. Het antwoord is simpel: vanwege het gebrek aan kijkers. Als Genee datzelfde interview met Guus Meeuwis zou voorbereiden, dan blijven er heel andere dingen in zijn hoofd hangen dan bij Humberto.
De voormalig doelman zal stuiten op de verbondenheid van Guus aan Marco Borsato en The Entertainment Group dat failliet ging. Het is het verschil tussen een Amerikaanse en Engelse traditie: Humberto gelooft nog in helden, terwijl Genee serieus twijfelt aan hun intenties. Hij zal gaan rondbellen over die periode. Was Meeuwis niet naïef geweest? Had hij veel minder artistieke concessies moeten doen in zijn leven? Is de Guus van die meezingsuccessen in stadions de echte Guus of is dat man die naar Londen trekt om met alleen goede muzikanten een mooie plaat te maken?
Het is een existentieel verschil: Genee en Humberto kijken allebei naar een knappe vrouw en de één ziet pure schoonheid en de ander het verderfelijke karakter. Daarom kan je Humberto ook perfect de middle managementdag van Shell aan elkaar laten lullen. Genee zou allerlei prikvraagjes stellen over duurzame energiebronnen en nooit meer teruggevraagd worden. Er is voor beide mannen een markt, alleen is die van Humberto veel groter en lucratiever. Terwijl Humberto in een kitscherige Jumbo-commercial een betrokken Froger en zijn vrouw ziet, belt Genee al met de regisseur. Of hij wat ballonetjes in de beelden wil plakken met daarin de verdienste van de BN-er in kwestie.
Laatst had ik het met iemand erover of ik theaterrecensent zou kunnen zijn. Waarschijnlijk niet. Als het slecht was, zou ik het gewoon lekker stilhouden. Het is mij ook te pretentieus om iemand te beoordelen op iets wat je zelf nooit beter zou kunnen. Iedereen is bijvoorbeeld lovend over dat nieuwe programma van Arjen Lubach, maar ik moet er niet zo hard om lachen (behalve om die salamander-kikker). Dat zou best aan mijn gebrek aan humor kunnen liggen of dat ik gewoon te dom ben om op dat VPRO-niveau mee te komen. De sinterklaasconference van Martijn Koning vond ik dan weer wel vrij briljant, of telt dat niet? Ik heb de afgelopen jaren ook oprecht een keer of tien keihard om PowNews moeten lachen, maar dat hou ik ook maar een beetje stil gezien de visie van kenners in DWDD. Maar serieus, moet ik dan Arjen Lubach afzeiken terwijl hij twee geweldige boeken schreef (zijn eerste en laatste), ik zijn ondernemerskracht bewonder en die Salamander Klöpping gewoon heel erg grappig is.
Natuurlijk was die herkenning van Humberto’s licht naïeve geloof in het goede de reden voor mijn zapmoment. En juist doordat ik mezelf zo duidelijk zag, werd ik geconfronteerd met mijn onvolmaaktheid. Iemand als Ischa Meijer kon ook zo lekker bewonderen, maar die had ook de verbale handigheid om de lelijkheid van mensen op een heel charmante manier aan te snijden. Ik heb nog even dat steengoede Humberto-Profiel van Jinek bekeken en juist hij heeft duizend redenen om niet te geloven in het goede. Want als je twee broers onderweg kwijtraakt, zou je zomaar een verzuurde mopperaar kunnen worden, maar hij houdt verbeten vast aan het goede. Want het was immers zijn moeder die hem leerde om nooit op te geven, om altijd je kop omhoog te houden. En daar had ze gelijk in.
