We zullen ze wel missen, de mopperaars, de critici, de tegendraadsen, maar ze kunnen echt niet meer. Misschien moeten we hun op 11 september een laatste eer bewijzen tijdens Babyboomers Memorial Day, maar dan is het echt voorbij. Nog een dag mogen ze hun tegendraadse theorietjes de wereld ingooien, mogen ze ouderwets leuk kritisch zijn op alles en iedereen, maar dan is het ook echt over.
Ik zal ze wel gaan missen, maar ze hebben het definitief verloren van ‘de anderen’. Wat was het verfrissend dat ze, na een beetje nadenken, altijd weer met een bijzondere mening kwamen. Mooi toch? Roepen dat het allemaal wel meevalt met het vergaan van de wereld na 11 september. En niet geloven in de menselijke kwaliteiten van Louis van Gaal. Aan hun lijf geen polonaise.
Straks komen Nico Dijkshoorn, Johan Derksen, Maarten van Rossem en Willem Middelkoop een keer per week bij elkaar in het Utrechtse café De donkere wolk. Ze nippen aan hun watertjes en constateren in stilte dat het verkeerd gaat met Nederland. Minister-Presidenten die de groeten doen aan Gerard Joling tijdens persconferenties, coaches met oranje stropdassen en een veel te optimistische Jeroen Dijsselbloem. Ze trekken het allemaal even slecht. Hoofdschuddend bespreken ze collega feelgoodcommentatoren als Humberto, Winston en Ronald de Boer die de wereld veel te mooi inkleuren, die liegen omdat dat nu eenmaal het beste is.
Hoewel ik die mannen bewonder om hun moed is het echt voorbij. Altijd maar blijven mopperen is een hele dunne lijn want als het iets anders loopt dan kun je niet meer terug. René van der Gijp is een intelligente gast en die weet precies hoe ‘gevaarlijk’ het spel was dat Derksen speelde. De snor sluit de terugweg af en dat is nooit verstandig. Om het proces van vernieuwing een beetje te versnellen heeft Gijp in Trouw aangegeven dat Derksen er teveel voor zichzelf en het geld zit. Derksen is misschien wat doorgeslagen; hij beledigt (onbewust) hetzelfde voetbalpubliek dat hem heeft grootgemaakt.
We zijn op een subtiele manier toegegroeid naar mensen die vooral positieve dingen zeggen en dat komt alleen door Dirk Kuyt. Jarenlang konden Derksen en consorten zich ergeren aan zijn feelgoodteksten in combinatie met zijn beperkte kwaliteiten, maar zo’n mening houdt alleen stand als hij niet briljant speelt. Tegen Costa Rica was hij echter een van de beteren en dan blijft het even stil aan de overkant. Dirk Kuyt wordt de nieuwe standaard: we mopperen niet over alles wat tegenzit, over mensen die niet functioneren, maar focussen op het goede. Derksen moet gewoon blijven zeuren, zeiken en mopperen, maar hij moet ook zijn liefde eens tonen voor mannen die op maandagochtend de kleedkamers dweilen. Gijp voelt dat aan.
Zondagochtend liep ik door de Intratuin, gewoon een beetje te lummelen bij de plantjes, konijntjes en de tropische vissen. Ik wandel daar nooit met tegenzin, maar het is ook niet mijn hobby. Je kan lullen wat je wilt, maar op de zondag na de penaltyserie stond ik daar toch anders. ‘Moeten we niet naar Utrecht verhuizen?, zei ik zomaar ineens tegen mijn vriendin toen we aan kwamen rijden. Terwijl ik toekeek hoe die koikarpers eten kregen, zong ik opeens hardop mijn lievelingsliedje van Jeroen van Merwijk.
Oh wat gaat alles toch geweldig
Oh wat gaat alles altijd goed
Een geldig plaatsbewijs is vaak een heel uur geldig
En wat prettig dat de deurknop van de deur het zo goed doet
daarom zeg ik: wat gaat alles toch geweldig
Wat gaat alles altijd overal met alles even goed
