Als voorbereiding op het geweld in Limburg en de Ardennen werd gister de Brabantse Pijl gereden. Laten we het een Amstel Gold Race-light noemen. Een beetje zoals het Brabantse carnaval met het Limburgse te vergelijken is. Bergje op, bergje af, draaien en keren, met mindere goden. Ik was aan het werk, dus heb er niet veel van kunnen zien. De politiek staat nou eenmaal nooit stil. Wie koerst er nou ook op woensdag? Toch ben ik in staat geweest wat flitsen voor u op papier te zetten.
Gelukkig geeft deze koers de kans aan de minder goden om te shinen. Renners die we al een tijdje niet meer hebben gezien. Zo was daar Wout Poels. 2012 was niet het jaar van Wout Poels. Zijn vader overleed terwijl hij op trainingskamp in Spanje was. Een aantal maanden later viel Poels in de zesde etappe van de Tour de France. De schade? Een paar gebroken ribben, een klaplong, een gescheurde nier en een gescheurde milt. Ja, dat kan dus. Alsof er niets aan de hand was fietste Wout Poels nog 10 kilometer door, totdat hij gedwongen werd om te stoppen. Hij werd afgevoerd naar de intensive care van het ziekenhuis. Later dat jaar stapte Poels alweer op de trainingsfiets. En vandaag zagen we hem weer even sleuren vooraan het peloton. Welkom terug, Wout.
Ook Stijn Devolder was erbij. We zagen hem al eerder in de Ronde van Vlaanderen. Die ronde won hij in 2008 en 2009. Daarmee kreeg hij in Vlaanderen de status van legende. Door allerlei blessures kon hij de afgelopen jaren niet imponeren. Maar vandaag voelde hij zich sterk. Hij zorgde in zijn eentje voor de totstandkoming van de uiteindelijke kopgroep en eindigde op een knappe achtste plek. Stijn is weer terug, een beetje in ieder geval. Dat doet deugd en is daarnaast ook goed voor mijn wielerprono.
En Thomas Dekker. Kent u hem nog? Het dopingwonderkind van weleer vindt zichzelf al anderhalf jaar worstelend terug aan de bips van het peloton. Steeds proberen en nooit vooraan komen. Een gepaste Sysiphos-kwelling voor de dopingzondaar. Voor Dekker is dit het jaar van de waarheid. Nog een jaar ploeteren aan de bips zullen zijn bazen bij Garmin niet op prijs stellen. De hoop is gevestigd op de Amstel Gold Race, waar hij vroeger met de besten mee de Cauberg op kon.
Ondanks de aanwezigheid van de mindere goden werd de eindstrijd toch uitgevochten door de giganten. Sagan en Gilbert, met Van Avermaet, Leukemans en Getschke erachter aan. Sagan won natuurlijk. Hij mocht het podium als winnaar betreden. Gelukkig voor de rondemiss geeft dat minder gelegenheid voor losse handjes. Voor de start van de Brabantse Pijl had Sagan al zijn tocht naar Canossa voltooid. Hij presenteerde de door hem aangerande miss van de Ronde van Vlaanderen een mooi boeket bloemen. Wie weet het begin van een prille liefde.
Mark Thiessen wilde vroeger Marco Pantani worden. In plaats daarvan doet hij dingen voor de VVD.
